Bericht vanuit zonnig Kazachstan
Hallo thuisblijvers,
Helemaal hersteld van de koteletten weer een nieuw bericht uit ver Kazachstan.
Vandaag zijn Elmira en ik op fototocht geweest. Jullie zullen je vast wel herinneren dat tijdens jullie verblijf in Kazachstan de watervoorziening niet altijd even betrouwbaar was. Eén van de oorzaken is een groot lek in de waterleiding aan het begin van het dorp. Als er weinig aanvoer uit de bergen is, stroomt het meeste water al uit de leiding voor het het dorp bereikt. Dat dit voor mooie plaatjes kan zorgen bewijst bijgaande foto. Ook ’s winters spuit het water uit de leiding en op die plek is nu een ijsberg van zo’n drie meter gegroeid.
We zijn ook op bezoek geweest bij Gulnara in het ziekenhuis. Alhoewel, bezoek kun je het moeilijk noemen. Bij Ruslan konden we nog in het trappenhuis op een bankje met hem praten, bij de afdeling gynaecologie is het slechts mogelijk buiten schreeuwend contact te maken met de patiënt achter het raam. Zogenaamde quarantaine om de kleintjes niet met teveel ziekteverwekkers in aanraking te brengen, alsof ze later niet met virussen en bacteriën in aanraking komen. Dus de foto’s van de kleine Bigsultan zijn erg onduidelijk. Op de ene foto zien jullie Gunara die de ingewikkelde Bigsultan in haar armen houdt. Het is gebruikelijk dat het kind zo twee maanden ingesnoerd blijft en dan pas de armpjes en beentjes mag bewegen. Volgens Elmira was dat nodig en ze vond het maar vreemd dat dat in Nederland niet zo ging. Toen ik haar vroeg waarom dat insnoeren bij pasgeboren lammetjes, kalfjes en konijntjes niet nodig was begon ze na te denken, inderdaad, het is hier wel traditie maar waarom eigenlijk? Wanneer ons eerste kind geboren wordt gaan we er denk ik wat Europeser mee om.
De ander foto toont mamma die druk “in gesprek†is met Gulnara terwijl pappa Sapar maar wat tegen de auto aan hangt. Zo heb je het als echtgenoot bij de bevalling van je vrouw in ieder geval niet zwaar…
[…] Oudejaarsavond [was] ook een avond van familiehereniging. Op 23 december werd Alexei (de zoon van Diana [… en Jura]) 1 jaar.
Elmira en haar moeder zijn toen op bezoek gegaan. […] Op oudejaarsavond zijn we met het hele gezin […] wederom op bezoek geweest. Diana en Jura waren niet thuis maar zaten het oude jaar uit bij Jura’s ouders. Elmira en ik hadden een kakstoel meegenomen als presentje voor Alexei […]. Jura was […] snel verdwenen maar na een kwartier overreden door zijn moeder en Diana kwam hij eindelijk de kamer binnen, ons allemaal een hand gevend […]. Hij wilde echter niet op de foto omdat hij vond dat zijn haar niet helemaal goed zat (naar mijn inschatting zo’n maand niet gewassen).
Daarna zijn we naar Gulnara en Sapar gegaan (er was toen nog geen sprake van een baby op komst) waar het ritueel van eten, toosten en foto’s maken zich herhaalde. In beide gevallen heeft Elmira de foto’s gemaakt, vandaar dat zij de grote afwezige lijkt. Op beide foto’s is te zien dat pappa lichtelijk aangeschoten is. Dat bleek bij terugkomst wel toen we zagen dat het rechter voorspatbord ingedeukt was. Waar we precies tegenaan gereden zijn is niet duidelijk, maar waarschijnlijk is het hek bij het achteruit de weg op rijden geraakt.
Elmira en ik bezinnen ons nog steeds op ons toekomstig huis. Het meest voor de hand liggend op dit moment is het huis dat we enkele weken geleden bekeken hebben dat vroeger van een oom en tante van Elmira was.
De vraagprijs is 3500 dollar, maar waarschijnlijk lukt het wel voor 3200 dollar. Er is 3 hectare grond bij voor onze varkens en het ligt aan de rand van het dorp aan de centrale asfaltweg, dus niet aan één of ander kuilenpad zoals alle andere te koop staande huizen. Bovendien loopt de centrale waterleiding van Zhabagly door de tuin, dus als wij daar straks geen water hebben heeft het hele dorp straks geen water. Wel moet in het huis het nodige verbouwd en gerestaureerd worden, zo is in één van de kamers de vloer akelig dun en hebben de kozijnen na de bouw nooit meer een schilderbeurt gekregen. De beslissing is m.a.w. nog niet gevallen.
Groeten van Lammert, Elmira en Ruslan
Dit bericht heb ik op 6 januari 2004 aan mijn familie gestuurd. Sommige stukken met een persoonlijke tint zijn verwijderd i.v.m. publicatie op internet.
