Lammert's Weblog

Op het moment dat ik dit schrijf weet ik nog niet wanneer het verhaal gelezen wordt. Het telefoonsysteem in Zhabagly heeft al enkele weken kuren. Dwars door je eigen gesprek hoor je andere gesprekken, in-gesprekstonen en dergelijke. Voor een normaal telefoongesprek is dat niet zo erg, wel gezellig eigenlijk met z’n zovelen op één lijn, maar een computer kan van al die herrie weinig chocola meer van maken. E-mail werkt daarom niet meer en het kan nog wel even duren voor men het euvel gevonden en verholpen heeft. De plaatselijke hoteleigenaar (waar in juni gedoucht kon worden) heeft de reparateurs zo ongeveer door de telefoonlijn gesleurd omdat zijn toeristen ook geen e-mail meer konden verzenden en ontvangen maar tot nu toe zonder succes, dus het is maar afwachten of, en wanneer communicatie met Nederland straks weer werkt.

De reis ging uitermate voorspoedig met een aankomst in het nieuwe luchthaven gebouw. Door een sluis naar de paspoortcontrole en de bagage en zelfs een lift naar de lager gelegen verdieping. Geen formulierengedoe meer om het geld aan te geven en de grote bagage hoeft niet meer door de Röntgenscanner. Gelukkig heeft dit 200 miljoen kostende project hier en daar z’n Kazachse trekjes behouden met verfdruipers over het behang en dergelijke. De gezapige lokale cultuur heeft zich vermengd met het strakke westen zullen we maar zeggen.

Elmira heeft nu ook de goede busverbinding naar Zhabagly gevonden. Vanaf één van de centrale markten in Almaty vertrekken namelijk elke middag tussen 12 uur en half één een aantal bussen naar Shymkent met marktkooplui en handelswaar. Deze mensen kopen ’s ochtends spullen goedkoop in op de markt in Almaty om ze de volgende dag duur te verkopen op de markt 600 kilometer verderop. Deze kooplui zijn op de penning dus onderweg wordt slechts 1 keer 10 minuten gestopt om wat drinken en eten in te slaan zodat ik voor het eerst voor zonsondergang aankwam op het busstation zo’n 20 kilometer van Zhabagly aan de “snelweg”. Niet om half vier ’s nachts, het tot nu toe gebruikelijke moment.

In Zhabagly heb ik uiteraard direct gekeken hoeveel vloeibare stikstof er nog in de bak met sperma zat die enige tijd daarvoor na vele omzwervingen van Elmira langs douanekantoren was aangekomen. 17 centimeter, ruim voldoende om het sperma in diepgevroren toestand te houden tot de stikstof begin mei weer wordt aangevuld. Een zorg minder, het spul heeft het transport dus goed overleefd. Het in gebruik nemen van de inhoud kost echter nogal wat voorbereiding, eerst moeten alle stieren gecastreerd worden, anders weten we immers niet wie de biologische vader is van de nieuwgeboren kalfjes.

Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten voor ik mijn kunsten kon vertonen. Na een paar dagen cursus schijn je hier in Kazachstan al de status van hoogleraar te krijgen, dus of ik niet even kon controleren of één van de koeien in de bergen misschien toevallig een paar maand zwanger was. Met dat dier wilde het namelijk niet lukken, terwijl er vroeger wel elk jaar een kalf uitkwam. Toen ik de staart optilde en wit etterig spul uit de schede zag druppen heb ik hen toch maar even gevraagd of dit dier toevallig niet een infectie van het voortplantingsapparaat had. Daar hadden ze zelf nog niet aan gedacht. Voor de zekerheid, en om mijn status veilig te stellen als runder-zwangerschaps-specialist, heb ik vervolgens onverschrokken een handschoen aangetrokken en de nietsvermoedende koe van achteren gevisiteerd, onder de verbaasde ogen van Elmira, haar moeder en de knecht die niet door hadden dat je om de baarmoederinhoud te voelen via het poepgat naar binnen moet. In ieder geval was er bij deze koe weinig aan jong kroost te bespeuren, dus misschien in het heel vroege stadium, maar waarschijnlijk helemaal niet. In Nederland zou een dergelijk geval afgevoerd worden naar het slachthuis schat ik in. Nou geldt dat laatste volgens mij voor ongeveer 95% van de veestapel in de bergen. Want naast het insemineren heb ik inmiddels ook een redelijke hoeveelheid kennis om het exterieur van vee in te schatten (naar Nederlandse maatstaven welteverstaan), zoals lichaamsbouw, kwaliteit van het beenderwerk en uierkwaliteit. Ik heb een beoordelingskaart met allemaal voorbeeldfoto’s van goede en slechte runderen waarmee Elmira en ik binnenkort de bergen in gaan om elk dier afzonderlijk te beoordelen zodat zij er ook kijk op krijgt wat wel en niet van belang is, maar ik vrees voor de uitkomst.

Ik heb nu ook voor het eerst één van de beruchte Baykonur stormen meegemaakt. Sinds op Baykonur namelijk raketten worden gelanceerd schijnt het weer in de regio grotendeels veranderd te zijn. Plotseling steken rukwinden op die met alles verslindende kracht zich een weg banen over het kale steppelandschap. Op 18 april was het zover. ’s Ochtends was er niets aan de hand, windstil, maar 5 minuten later stormde het met minimaal windkracht acht of negen, alles van enige omvang met zich meesleurend. Ik had Elmira de dag ervoor verteld dat onze André Kuipers vanaf Baykonur gelanceerd zou worden dus dit moest de oorzaak zijn. De storm heeft een dag aangehouden en is uiteindelijk gaan liggen.

Toen de storm bedaard was kwam op de televisie het heugelijke nieuws dat een raket was gelanceerd met drie astronauten aan boord, waaronder onze André. Alleen één klein probleempje, de lancering was 24 uur na de storm. Sinds de lancering is het hier opvallend windstil in Zhabagly dus ik denk dat ik hier een klein fabeltje ontraadseld heb. Er kan veel, maar het lijkt mij vrij onwaarschijnlijk dat een storm ontstaat voordat een raket gelanceerd wordt. Bovendien is de hoeveelheid energie die bij een raketlancering ook weer niet zo groot dat, dat een storm op 700 kilometer afstand kan veroorzaken. Ik heb al eens geopperd dat het misschien toch het gevolg zou kunnen zijn van het snel opdrogende Aral-meer even ten westen van Baykonur maar daarvoor is men Oost-Indisch doof. Het is politiek kennelijk niet verantwoord te praten over een natuurramp die veroorzaakt is om miljoenen Oezbeken niet te laten verdorren in de woestijn; en de schuld wordt liever in de schoenen van de Russen geschoven die sinds tien jaar de lanceerbasis huren. Gek is ook dat de stormen pas de laatste 10 jaren worden waargenomen terwijl er hier al sinds 1957 een actief ruimtevaartprogramma is.

Het huis op ons bouwterrein is sinds enkele dagen ontruimd. Het schamele huisraad is met de bewoners naar een leegstaand huis in de buurt getrokken. De mensen waarvan we het huis gekocht hebben, hebben eerst een paard, koe en kalf gekocht en als die slachtrijp zijn willen ze een ander huis kopen. Tot die tijd wonen ze in een huis bij iemand anders op het erf. De kinderen en hun ezels hebben duidelijk heimwee want die zijn nog veelvuldig op ons terrein te vinden. Een goede test straks voor ons schrikapparaat 🙂 We zijn precies 5 minuten in het huis geweest. Daarna zijn we door de stank er maar weer vrij snel uitgetrokken. Het lijkt of er sinds de bouw in 1910 (jawel, voor de Russische revolutie!) weinig is schoongemaakt en gelucht. Dat wordt straks in ieder geval anders want Elmira en ik zijn vanavond al bezig geweest om alle plastic flessen, snoeppapiertjes en andere rommel uit de tuin te vissen. Daar zijn we zeker nog een paar dagen mee bezig want een terrein van 40 bij 80 meter dat door 2 mensen, 5 kinderen, een aantal ezels en een koe jarenlang vervuild is heb je niet een-twee-drie weer schoon.

Elmira heeft er in haar organisatie geen gras over laten groeien en eergisteren is een vrachtwagenlading vol hout aangekomen. 20 kuub hout dat oorspronkelijk bedoeld was voor de vloeren, ramen en deuren van het hotel maar nu goed van pas komt bij de bouw van ons huis. Met vloerdelen van 5 centimeter dik zal de vloer niet snel onder mijn gewicht veren denk ik. Het hout is volgens oud Kazachstaanse traditie gelost. Eerst alle planken met veel lawaai uit de vrachtwagen flikkeren en vervolgens ze met veel handkracht weer opstapelen. Ze liggen nu echter netjes op een paar balken en met klosjes hout ertussen te wachten tot ze worden ingezet in ons huis. Een kleedje erover tegen te felle zonneschijn.

Gisteren hebben we met de hoofdbouwvakker ons plan doorgesproken. Eerst moet de waterleiding en riolering tot naast het huis worden aangelegd en de sleuven voor de fundering uitgegraven. De fundering wordt van gewapend beton van 45 centimeter breed en wapening van 16 en 20 mm. De muren worden anderhalf steens (totaal 40 centimeter) met elke zes steenlagen een wapeningslaag van gaas. Zo kunnen we een aardbeving tenminste doorstaan.

Ruslan zijn we aan het opvoeden om zelfstandig geld te gaan verdienen. Tot nu toe moet hij steeds met pappa mee als die met de bulldozer weer een of ander afbraakklusje heeft, maar daar verdient hij niets mee. We hebben hem nu 600 Tenge per dag geboden (3,5 euro) om voor ons met de vrachtwagen cement, zand en grind te halen en dergelijke. Een gigantisch loon in deze omgeving. Ik ben benieuwd wat dit voor uitwerking in de familie heeft, pappa denkt dat hij onbeperkt over de onbezoldigde werkkracht van zijn nu 20 jarige zoon kan beschikken, maar Ruslan heeft tijdens oud en nieuw al laten weten dat het in 2004 afgelopen is met het werken en er niets voor terugkrijgen. Wij geven hem nu een klein steuntje in de rug. De strijd van kapitalisme versus communisme die, behalve in Noord Korea, tot nu toe in alle gevallen gewonnen is door het kapitalisme.

De desastreuze gevolgen van het niet vooruit denken van het communisme blijkt ook wel weer uit de waterleiding naar de voormalige kippenslachterij. Zoals mogelijk bekend is pappa sinds eind vorig jaar in opdracht van de gemeente bezig de waterleiding naar de failliet gegane kippenslachterij uit de bodem te trekken. De buizen worden vervolgens door de gemeente verkocht in Shymkent. Ik heb mij toen al eens afgevraagd of het niet gek was om de waterleiding naar zo’n groot complex te slopen, maar mij was verteld dat de waterleiding niet nodig was, de nieuwe eigenaren (Koreanen) zouden zelf een bronwaterput slaan om in hun water te voorzien.

Nu, nauwelijks enkele maanden later, blijkt het oppompen van het grondwater van 170 meter diepte toch niet zo gemakkelijk als gedacht en de kippenslachterij (nu struisvogelfokkerij in wording) die midden in het vrije veld staat zit nu volledig zonder water. Dus, binnenkort wordt er een volledig nieuwe waterleiding aangelegd om de slachterij net als vroeger weer op het centrale net aan te sluiten. Dus, ben ik nu gek of zijn zij het? Geen idee. In ieder geval zijn ze goed in het niet vooruit kunnen denken.