Geschokte varkens, vervolg
De volgende dag zijn we wederom de bergen ingetogen. De varkens hadden inmiddels ontdekt dat ze het schrikdraad vrij eenvoudig met hun neus op konden tillen om er onderdoor te kruipen. Dat zou wel anders worden als het schrikdraadapparaat zou zijn aangesloten, maar dat zouden ze wel merken. Pappa bleef sceptisch over de werking dus toen wij in het begin van de middag eindelijk de 8000 Volt op de draden konden zetten wilde hij meteen wel even proberen of het wel werkte. Ik had bewust in Nederland één van de zwaarste apparaten uitgekozen dus ik wachtte rustig af. Toen pappa echter de draad aanraakte en van schrik bijna een meter achteruit sprong was het voor iedereen wel duidelijk: dit zou bij de dieren ook wel werken. Ruslan was direct zo onder de indruk van de werking dat hij niet meer hoefde te proberen.
Als echte dierenvrienden hebben we vervolgens de varkens met wat voer in hun nieuwe buitenverblijf gelokt om vervolgens het schouwspel gade te slaan. Twee dingen werden wel duidelijk. Varkens kunnen behoorlijk schreeuwen, maar ze kunnen nog veel harder lopen. Toen de broer van Boris (de grootste van het stel met minstens 160 kg) onder de draden door wilde kruipen schrok hij zo van de schok dat hij onder de lijn doorschoot en in sneltreinvaart richting het natuurreservaat rende. We konden na een minuut nog net een roze stipje ontwaren waar hij heen was gevlucht. Het resultaat met de andere varkens was soortgelijk. Maar na een aantal uitbraakacties begon een groepje van 13 varkens toch te beseffen dat het misschien wel veiliger was om binnen de witte lijntjes te blijven, net als bij voetbal. De scheidsrechter scheen nogal heftig op te treden tegen spelers die buitenspel wilden spelen. In de loop van de avond kwamen 6 van de 7 uitbrekers weer terug, de broer van Boris bleef echter weg, zelfs na een intensieve zoekactie van Elmira, Ruslan en Kole.
Er was op 22 april nog meer slecht nieuws te melden. Op enkele plekken komt op de berghellingen een kruid voor dat bij koeien in de pens voor hevige gasvorming zorgt. Dit kruid groeit alleen als er overdadige regenval is en vanaf juni is het gevaar geweken. Helaas bleek onze Wietske van dit kruid gegeten te hebben. Zelf kennelijk al bewust dat er wat ernstigs aan de hand was, kwam ze terugrennen naar de boerderij waar Elmira onmiddellijk de symptomen herkende. Het lichaam was helemaal opgezwollen en zo hard als een autoband en actie was geboden. Pappa, die dit al eerder bij de hand had gehad, stak onverschrokken met chirurgische precisie met zijn mes door de huid van Wietske heen de pens lek, maar net te laat. Het gas ontsnapte wel, maar Wietske lag inmiddels te stuiptrekken op de grond. Nog geen minuut daarna heeft onze Wietske het leven gelaten, snif snif snif. Elmira vertelde dat ze in het verleden al vaak een koe op deze manier hadden kunnen redden en dat het alleen heel vroeger (ver voor ze de boerderij in de bergen hadden gekocht) was voorgekomen dat een koe daadwerkelijk was overleden aan het eten van dit kruid. Jammer genoeg moest Wietske dus op de boerderij primeur hebben. Wietske is vervolgens direct gevild en aan een worstenfabriek verkocht voor 12000 Tenge, minder dan we er indertijd voor hebben betaald, maar in ieder geval nog geld terug. In Nederland moet elke koe die niet in het slachthuis sterft worden vernietigd en dat kost geld. Elmira en ik hebben in ieder geval besloten om van deze 12000 Tenge een nieuw kalf te kopen dat uiteraard de naam Wietske 2 krijgt.
Niet zo’n positieve dag dus, een koe minder en een varken dat zo geschrokken was van het schrikdraad dat hij misschien niet meer naar de boerderij terug zou keren. In niet al te vrolijke staat zijn we daarom ’s avonds terug naar Zhabagly gegaan. Gelukkig kwam daar ’s nachts om 12 uur over de radiotelefoon een positief bericht. De broer van Boris had eieren voor zijn geld gekozen en was op eigen houtje teruggekeerd naar de boerderij. Konden we toch nog een beetje opgelucht naar bed gaan.
