Aangekomen
Aangekomen is wel het juiste woord. Niet alleen ben ik na vier maanden weer in Kazachstan aangekomen, maar ook Elmira heeft er de nodige kilogrammen bij gekregen. Zes maanden woont de kleine Knufsik nu in haar buik, en hij gedraagt zich als een echte meeëter. Qua eetcapaciteit wint Elmira het nu van mij, maar ze eet dan ook voor twee.
Hoewel niet de allergoedkoopste op de route—Air Astana is met haar overstap in Atyrau duidelijk goedkoper—is KLM toch een goede keuze geweest. De schipholtaxi staat om iets over half negen voor de deur, heel anders dan de nachtritten met files in de spits bij Amsterdam die ik tot nu toe gewend was.
Op Schiphol is het even wennen. KLM heeft een nieuw inchecksysteem waarbij de baliemedewerksters vervangen zijn door een aantal gecomputeriseerde palen. Je kunt hier je paspoort of ticket door een lezer halen waarna je met een aantal vragen automatisch wordt ingecheckt. Eén ding kan zo’n paal nog niet, namelijk de bagage aannemen. Die moet vervolgens alsnog bij een balie worden afgegeven. Voor lange afstandsreizigers levert deze nieuwe methode daardoor niet zoveel voordeel op, maar op de kortere vluchten kunnen de mensen met alleen handbagage heel snel hun boardingpass krijgen. Dat heeft voor de mensen met veel bagage het voordeel dat de wachtrijen bij de check-in balies korter zijn. Hoe het systeem in de drukke vakantieperiode gaat uitwerken heb ik een hard hoofd in. Dat is historisch gezien de drukste periode, waarbij bovendien veel reizigers bagage bij zich hebben die moet worden ingecheckt. KLM zal er dan waarschijnlijk niet aan ontkomen in deze periode een groot deel van de afhandelingen handmatig te doen.
De vlucht naar Almaty is niet volledig volgeboekt. Naar mijn eigen inschatting is zo’n 60% van de stoelen bezet, met slechts zeer weinig mensen in de business class. Mijn ervaring met Air Astana is dat ze zowel in economy class als business class volledig vol zitten, voornamelijk met personeel voor de olie-industrie. Dat betekent dat KLM er nog een harde dobber aan zal hebben om concurrerend te blijven op de verbinding naar Kazachstan.
Het vliegveld in Almaty is niet zo lang geleden volledig vernieuwd. Het nieuwe gebouw is sinds ongeveer een jaar in gebruik met alle geneugten van dien, zoals een slurf om het toestel te verlaten naar de paspoortcontrole en aankomsthal zonder door de kou te hoeven. Ook de procedures zijn bijna efficiënt te noemen. De paspoortcontrole vergt nog wel enige tijd omdat in de computer de foto van het paspoort, de visumaanvraag en een actuele foto met elkaar worden vergeleken, maar het is geen ellenlang gezeur meer. Wat dat betreft ligt Almaty zeker vijf jaar voor op Atyrau.
Gelukkig worden een aantal zaken in deze moderne omgeving nog op zijn Kazachs gedaan. In de aankomsthal zijn drie bagagebanden. Op de meeste luchthavens wordt de bagage van een vliegtuig op één bagageband uitgeladen en vermeldt een computerscherm bij elke band welke bagage daar te vinden is; zo niet in Kazachstan.
Lufthansa schijnt het scherm bij één van de banden gehuurd te hebben voor reclame, want ondanks dat daar levensgroot de naam van deze luchtvaartmaatschappij wordt vermeld blijkt het de band te zijn waar de meeste bagage van het KLM vliegtuig wordt uitgeladen. Inderdaad, je leest het goed, de meeste bagage, want niet lang na het starten van de eerste band komen de twee andere banden ook in beweging en worden daarop van dezelfde vlucht koffers uitgeladen. Het is dus zaak alle banden tegelijkertijd in de gaten te houden om te kijken waar mijn reistas zal verschijnen. Gelukkig komt mijn reistas vrij snel opdagen.
Elmira is samen met Ruslan naar Almaty gekomen en ze staan mij met zijn tweeën op te wachten bij de uitgang. Het was haar eerste keer met de trein op dit traject en Elmira had het beter gevonden daarom maar wat emotionele steun mee te nemen in de vorm van haar jongere broer. Bovendien had ze van haar moeder een bestellijst opgekregen van wat er vanuit Almaty meegenomen moest worden: dekens, jas en trui voor haar vader, een nieuwe broek voor Ruslan. Ook zelf had ze het nodige op het lijstje zoals positiekleding om de alsmaar dikker wordende buik te kunnen omspannen. Kortom een drager kwam goed van pas. Ze zijn ‘s ochtends met de trein in Almaty aangekomen en hebben de hele dag benut om de markt af te struinen naar de benodigde artikelen. Het aantal tassen dat op ons logeeradres staat opgesteld boezemt dan ook ontzag in. Dat zal allemaal met de trein mee moeten naar Zhabagly.
