Eindelijk thuis
Stipt om half zeven stopt de trein volgens de dienstregeling op het station van Tulkebas, zo’n 18 kilometer van Zhabagly. We sjouwen onze bagage naar buiten zonder het Nederlandse haast gevoel dat je snel uit moet stappen voordat de deuren weer sluiten en de trein naar het volgende station vertrekt. Op het hele traject tussen Almaty en Shymkent stopt de trein maar een handvol keren en op al die plekken wordt gecontroleerd op technische gebreken. Onderhoudspersoneel loopt met een ijzeren staaf alle wielen na om te horen of de wielen nog goed zijn of misschien een breuk vertonen. Ook wordt op de grotere stations onder de wagons gekeken naar technische gebreken. Hierdoor hebben passagiers ruim de tijd om in en uit te stappen en eventueel bij een van de stalletjes op het perron een versnapering in te slaan.
Bij het station van Tjulkebas staan een handvol taxis. Uiteraard is het even onderhandelen over de prijs maar voor 600 Tenge (3,5 euro) wil een van de chauffeurs met een Audi ons wel naar Zhabagly brengen. De weg naar Zhabagly is praktisch sneeuwvrij. Elmira’s vader heeft enkele dagen geleden met de bulldozer het hele traject schoongeveegd en de dooi overdag heeft het sneeuwpak al aardig doen slinken. Zodra we het dorp Jabaly binnenrijden wordt dit anders. De sneeuw is hier vastgereden en de combinatie van regenval, dooi en nieuwe vorst heeft diepe ingevroren sporen op de weg nagelaten. Het is wel duidelijk dat de bulldozer alleen is ingezet om de doorgaande wegen sneeuwvrij te maken. Het doet me denken aan het gezegde dat je het huis van een timmerman herkent aan de krakende en klemmende deuren…
De gesteldheid van de weg in Zhabagly blijkt wat te veel voor deze Westerse automobiel. Waar de hoog op de benen staande Lada’s geen enkel probleem hebben schuurt de bodem van de Audi continu over de als ijs vastgevroren sneeuw. Lichtelijk geirriteerd vraagt de chauffeur dan ook of wij er genoegen mee nemen halverwege in het dorp uit te stappen en de rest met de bagage te lopen. Omdat we zelf ook wel inzien dat dit stuk blik niet opgewassen is tegen de elementen nemen we hier genoegen mee en bij de kruising bij het postkantoor in het centrum van het dorp probeert hij te draaien. Ruslan waarschuwt nog dat er een grote sneeuwhoop achter de auto ligt maar het is al te laat. We horen een krak en de auto staat abrupt stil.
Bij het manoevreren is de auto tegen een meer dan meter hoge ijsberg aangereden. Die is door de vorst zo hard geworden dat het achterlicht de botsing niet heeft overleefd. Door de actie staat de auto nu dwars op de weg met twee wielen in een spoor. Hij kan onmogelijk op eigen kracht er weer uitkomen zodat Ruslan en ik de auto met vereende krachten naar een relatief vlak stuk duwen. De chauffeur geeft nog een straal gas, staat nu weer recht op de weg en keert terug naar Tulkebas—met in zijn kofferbak nog al onze bagage…
Het duurt enkele seconden voor we ons realiseren dat de bagage nog niet uitgeladen is. Ruslan sprint achter de auto aan, maar tevergeefs. Taxi’s staan er zo vroeg in de ochtend in Zhabagly nog niet klaar en naar huis om daar een auto op te halen is geen optie. De oeazik is niet startgereed en onze Lada moet nog uitgegraven worden. Dus de enige mogelijkheid is om een van de taxichauffeurs uit zijn bed te halen om de achtervolging in te zetten. Gelukkig weet Elmira een taxichauffeur te wonen die een vierwiel aangedreven auto heeft. Deze woont aan de centrale weg in het dorp en heeft gelukkig de avond ervoor niet te diep in het glaasje gekeken want hij komt vrij vlot naar buiten als we hem roepen. De auto wordt gestart en terwijl hij staat warm te draaien op de oprit zien we uit de richting Tulkebas twee koplampen opdoemen. Boven een van de koplampen gloort een blauw lampje, net als de feestverlichting zoals onze Audi chauffeur op zijn ruitenwissers gemonteerd had. Inderdaad, het blijkt de chauffeur te zijn die er na een aantal kilometers rijden ook zelf achter was gekomen dat zijn kofferbak nog vol zat met onze spullen. Bij de kruising aan het begin van het dorp ontmoeten wij elkaar. De bagage wordt uitgeladen en we duwen de Audi weer met zijn neus in de goede richting want ook deze keer lukt het niet om op eigen kracht te keren. De chauffeur heeft kennelijk het vaste plan om snel weer naar Tulkebas terug te keren want hij vergeet zelfs enkele passagiers die op de auto aflopen om zijn onfortuinlijke rit nog een beetje financieel aantrekkelijk te maken. Deze dag sluit hij in ieder geval niet met winst af.
Waar de bagage nu staat is het nog een flink eind lopen. Zeker anderhalve kilometer vals plat. We bedanken onze tweede chauffeur dat hij uit zijn bed wilde komen en bepakt en bezakt ploegen wij ons nu een weg naar Abai 24. Daar komen we uiteindelijk een minuut of 20 later aan.
We zijn nog maar een paar uur thuis. Natasha belt met de prijzen van de auto-onderdelen voor Ruslan. Veel goedkoper dan in Shymkent dus hij zal binnenkort naar Almaty moeten om de spullen op te halen. Wordt vervolgd…
We zijn ook een schaap rijker. Wanneer je in Nederland een verjaardagscadeautje krijgt dan moet je daar politiek mee omgaan. Ook als je het niet leuk vindt moet je altijd met een glimlach dankjewel zeggen. In Kazachstan zijn die normen wat vrijer. Big Sultan—de jongste zoon van Elmira’s zus Gulnara en Sapar—is een paar weken terug één jaar geworden. Hij heeft daarvoor een jong schaap cadeau gekregen van Gulnara haar ouders. Omdat de boerderij ingesneeuwd is geweest staat dat schaap nog steeds op de boerderij. Gulnara kwam vandaag op bezoek om mij welkom te heten en vroeg en passant of wij niet belangstelling hadden om een schaap te kopen. Ze hadden op het ogenblik meer aan geld dan aan een schaap en aangezien het schaap bij Elmira’s ouders op de boerderij staat waar ook onze andere dieren bivakkeren was het het gemakkelijkst om het schaap aan ons te verkopen in plaats van op de veemarkt. Dan hoefde er ook niet mee getransporteerd te worden. Elmira haar moeder volgde dit gesprek zonder blikken of blozen en na wat onderhandelen over de prijs zijn we nu eigenaar van ons derde schaap. Ik wil het in Nederland nog meemaken dat je voor je verjaardag een cadeau krijgt en dan terwijl de gever erbij is anderen vraagt of ze het cadeau misschien willen overkopen omdat je er zelf eigenlijk niet zoveel belang bij hebt. Culturen verschillen, dat is wel duidelijk. Het schaap hebben we nu voor 35 euro gekocht. Wanneer wat groter gegroeid is brengt het rond de 75 euro op. In tegenstelling tot koeien en varkens zijn schapen een waardevaste investering. Schapen worden geslacht bij praktisch elke feestelijke gebeurtenis waardoor er een continue vraag is naar deze diersoort.
