Lammert's Weblog

We hebben ons keukenmeubilair aangeschaft. Toch nog sneller dan verwacht door een samenloop van omstandigheden. Mensen die al eens bij ons in Kazachstan op bezoek zijn geweest zullen ervaren hebben dat niet alles in dit land altijd volgens plan verloopt.

Ons grootste probleem bij de voorgenomen aanschaf van de tafel en stoelen zat hem in het transport. Trouwe lezers weten dat we voor transport van grote huishoudelijke attributen nogal eens gebruik maken van de service van de streekbus. Daar zijn vaak zitplaatsen over en de chauffeur verhuurt die dankbaar aan mensen die iets te vervoeren hebben. Recentelijk is echter op het traject Shymkent-Zhabagly een kleinere bus ingezet waardoor de beschikbare ruimte voor vracht ook kleiner is geworden.

Gisteren belde echter Ruslan. Hij was op bezoek bij Sergei, de imker die ‘s zomers zijn korven op de boerderij heeft staan. Sergei wilde vandaag met zijn bestelbusje naar de houtmarkt in Shymkent om materiaal op te halen om nieuwe bijenkorven te maken. Het busje zou niet volledig vol zijn, dus Ruslan had al gevraagd of er ook twee tractorbanden mee konden. Voor ons meubilair zou ook nog wel plek zijn waarschijnlijk.

En zo komt het dat wij vanochtend vroeger dan normaal uit bed stappen en met de nodige financiële middelen op zak afreizen naar Shymkent. Het is verbazend hoe snel de wegen hier sneeuwvrij zijn. Hier en daar is nog een pluk sneeuw te zien, maar geen spoor meer van de ontberingen van enkele weken geleden. De houtmarkt en de markt voor auto-onderdelen liggen op loopafstand van elkaar aan de rand van Shymkent. Terwijl Sergei het hout op maat laat zagen gaan wij op zoek naar twee tractorbanden. Eén band is door ouderdom een maandje geleden spontaan geknapt en de andere is ook rijp voor vervanging. Daarom wordt er nu door mijn schoonouders diep in de buidel getast voor twee nieuwe.

Want tractorbanden zijn voorwaar geen goedkope aanschaf. Natuurlijk zijn banden hier in Kazachstan veel goedkoper dan in Nederland, maar voor twee banden moet uiteindelijk toch nog 48.500 Tenge neergeteld worden ofwel omgerekend bijna 300 euro. Het is wel duidelijk waarom mensen hier zo lang mogelijk wachten met vervanging van hun versleten banden en liever een klapband op de koop toe nemen dan te vroeg tot aanschaf van nieuwe over te gaan.

De banden worden op het hout in de laadbak gehesen en we stappen in onze eigen auto en rijden naar het centrum van Shymkent naar de winkel waar wij enkele dagen terug de meubels gezien hebben. Sergei blijft bij de houtmarkt wachten. Hij heeft zijn bestelbusje nog maar net gekocht en omdat de papieren nog niet op zijn naam gezet zijn fungeert de vorige eigenaar vandaag als chauffeur. Die heeft echter niet voldoende rij-ervaring om zonder brokken door grote stad te manouvreren. Daarom zullen we vanaf de winkel transport regelen tot aan de houtmarkt.

In de winkel blijken er acht stoelen op voorraad te zijn, we kunnen dus direct alle meubels meenemen. We rekenen af en een bestelbusje wordt gebeld. Binnen de stadsgrenzen van Shymkent wordt het afleveren van meubels door de winkel betaald, dus we hoeven niets bij te betalen voor het transport naar de houtmarkt. Een halfuurtje later zijn de meubels overgeladen en vangt Sergei de reis naar huis aan.

Wij blijven nog even in Shymkent om wat te eten. De stofzuiger thuis die nog uit de Sovjet tijd stamt wordt slechter en er is niet ver hier vandaan recentelijk een nieuwe elektrozaak geopend. De stofzuiger is een mooie aanleiding om te kijken wat daar zoal te koop is.

De inrichting van de nieuwe winkel valt ons hard tegen. Een soort volleybal zaal met een aantal rijen met stellingen waarop de handelswaar is geplaatst. Het is wel duidelijk waar men zich op richt, de Kazach die wil imponeren bij vrienden, familie en de buurman. Er staan meer dan vijftig verschillende televisies opgesteld, maar functionele huishoudelijke apparaten zijn er bijna niet. Elmira zoekt tussen de stofzuigers of er misschien eentje tussen zit die haar bevalt. Bij haar bezoeken aan Nederland heeft ze de stofzuiger van mijn moeder gebruikt. Die is voorzien van een puntige zuigmond waarmee het gemakkelijk is om ook in moeilijke hoekjes te komen. Dergelijke stofzuigers zijn nog niet hier in Kazachstan gearriveerd. Kleurige modelletjes genoeg, maar absoluut onpraktisch voor de huisvrouw. Elmira is resoluut, deze winkel hoeven we niet meer naar toe. Zonder stofzuiger reizen we daarom af naar huis.

‘s Avonds worden de stoelen en tafel in elkaar gezet. Net als veel meubels in Nederland zijn ze als bouwpakket geleverd en moeten ze met enkele schroeven en deuvels in elkaar gezet worden. Er kan weinig mis gaan en ik doe de eerste stoel voor. Elmira begint vervolgens met de tweede stoel en Ruslan komt ook al snel helpen. Voor de zekerheid schroef ik zelf alle zittingen vast op het frame, omdat daar geen voorgeboorde gaten in zitten en Kazachen over het algemeen niet het pietluttige oog voor detail en symmetrie hebben waar wij Westerlingen mee begiftigd zijn. Eén van de eerste spreekwoorden die ik hier leerde was Kazachem padjoet, oftewel voor een Kazach is het snel goed genoeg.

Zojuist hoorde ik op de radio dat Edwin de Roy van Zuydewijn van de rechter geen omgangsregeling met de hond krijgt na de scheiding van zijn prinses van Koninklijken bloede. Toen ik dit nieuws aan Elmira vertelde bood ze spontaan één van de puppies op de boerderij aan om cadeau te doen aan Edwin; problemen zijn er immers om opgelost te worden.

Voor ons zal een omgangsregeling er niet in zitten denk ik. Twee jaar geleden hebben we een hond gekocht—een teef met de naam Juliëtta—voor 20 Tenge (13 eurocent). Ze heeft eerst een hele tijd op de boerderij doorgebracht maar woont sinds deze winter bij ons in het dorp. Juliëtta heeft het niet zo op mij. Toen ik ongeveer een half jaar geleden op de boerderij was vond ze het nodig om mij met veel geblaf duidelijk te maken dat zij de baas was. Een normale Kazach zou gereageerd hebben door een paar stenen te gooien om haar weg te jagen, maar in plaats daarvan bleef ik staan, haar strak in de ogen kijkend. Dit was een wat ongewone reactie, dus ze bleef doorblaffen en ik bleef haar roerloos aankijken. Een kwartier en een schorre keel later besefte Juliëtta opeens dat ze misschien niet de juiste tactiek had gekozen. Misschien was dit buitenlands wezen wel niet zo agressief als die Kazachen, maar het was minstens zo vasthoudend. Ze schuifelde wat achteruit en zette het plotseling op een lopen, weg van die volvette vastberaden Nederlander.

Vier maanden hebben we elkaar niet ontmoet, maar toen ik vorige week het erf op stapte was meteen duidelijk dat Juliëtta mij nog niet vergeten was. Het blaffen stopte direct, de staart ging tussen de benen en ze schuifelde achteruit een beschermend hoekje in.

Welke lessen kunnen we hieruit trekken. Ten eerste dat een hond een goed geheugen heeft. Van katten wordt beweerd dat ze na zes weken hun vorige baasje vergeten zijn, maar dat is bij onze hond duidelijk niet het geval. Bovendien blijkt psychologisch overwicht beter te werken dan conventioneel wapengekletter. En is daar niet de hele maatschappij op gebasseerd?