Lammert's Weblog

Soms heeft Nathalie last van wat krampjes. Maar wanneer mamma haar buikje masseert verdwijnen de problemen als sneeuw voor de zon.

Vandaag is de laatste schooldag in Zhabagly. De schoolkinderen hebben in de landen van de voormalige Sovjet Unie drie maanden vakantie. Waarschijnlijk is dit indertijd ingesteld zodat ze op het land mee kunnen helpen met oogsten. De laatste schooldag wordt altijd enigszins plechtig gevierd. Op het schoolplein zijn kinderen, leerkrachten en ouders verzameld en er worden toespraken gehouden. Vroeger zou dit ongetwijfeld opgeluisterd zijn met het zingen van communistische strijdliederen, maar die tijd is geweest. Tegenwoordig worden door de kinderen uit de hogere klassen gedichten opgedragen van Kazachse poëten zoals Abai en Dzjambul.

Ons leven loopt hier niet altijd gepland. Op de boerderij van mijn schoonouders bezitten we een aantal dieren, meest varkens en kalveren. Sinds kort is daar een koe met kalf bijgekomen. Enkele maanden gelezen hebben mijn schoonouders een drachtige pink verkocht aan een vriend. Een pink van goede afkomst waarvan een redelijke melkproductie te verwachten was. Deze vriend heeft geldproblemen—ach ja, wie niet in Kazachstan. Nadat het bijna twee maanden duurde voordat het laatste geld betaald was kwamen de klachten: De melkproductie was laag, het dier was moeilijk te melken etcetera etcetera.

Vandaag stond een vrachtwagen voor de deur met koe en kalf. De vriend bracht de dieren terug omdat ze niet aan de verwachtingen voldeden, hij wilde zijn geld terug. 3 liter melk per dag was de productie. Eén blik in de vrachtwagen was voldoende om te zien wat er aan de hand was. Beide dieren waren broodmager en hadden ongetwijfeld te weinig voer gekregen. En als je er niets in stopt komt er niets uit, zo simpel is dat. Elmira en ik hebben beide dieren nu teruggekocht. De komende weken wat extra voer en met de groep mee de sappige berghellingen op zal ongetwijfeld wonderen doen.

Vandaag hebben we bezoek uit Engeland. Twee toeristen—een vader en zoon van oudsher uit Nederland—reizen acht weken lang met rugzak door Azië en hebben gisteren gemaild dat ze een paar dagen in Zhabagly willen verblijven. Omdat Nathalie net geboren is, is het bij ons in huis wat hectisch, dus brengen we ze onder bij het lokale hotel.

De vader heeft vroeger jaren gewerkt op een Caterpillar bulldozer en hij heeft dan ook meer dan normale belangstelling voor de S100 bulldozer van mijn schoonvader die bij ons voor de deur geparkeerd staat. Er ligt een Caterpillar motor in roept hij tot zijn verbazing uit. De cabine en het rupswerk zijn anders, maar hij heeft jarenlang aan Caterpillar motoren gesleuteld en dit is absoluut hetzelfde model.

Kennelijk hebben de Russen niet alleen het ontwerp van de Lada Zhiguli indertijd van Fiat overgenomen maar nog wat meer “geshopt” in de wereld om hun voertuigpark samen te stellen.

Onze plannen om een pers te kopen om zelf hooipakjes te maken zijn er nog steeds. Via via hebben we het telefoonnummer van een andere handelaar in Sayram gekregen waar op dit moment ook een pers te koop zou staan. Omdat Elmira net thuis ga ik vandaag met mijn schoonvader het apparaat bekijken.

Sayram ligt niet ver van Shymkent en wordt voornamelijk bevolkt door Oezbeken. Het aantal Oezbeken is hier zo groot, dat zelfs de scholen in het Oezbeeks les geven. Iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn met al die geforceerde integratie die in Nederland tegenwoordig uitgevoerd wordt. Oezbeken hebben veel meer een handelsgeest dan Kazachen—die zich vooral thuis voelen in managementfuncties waar ze geen vuile handen krijgen—dus het is niet verbazend dat er juist in Sayram twee persen te koop zijn.

Nadat we na wat rondvragen het huis gevonden hebben zien we de pers al voor de deur staan. Hij lijkt wel verrekt veel op de pers die we een dikke week geleden gezien hebben. Ook de man die ons welkom heet was toen aanwezig. Het blijkt dat mijn schoonvader gisteren via de telefoon met zijn broer gepraat heeft. Het waren dus wel twee verschillende telefoonnummers en adressen maar het ging om dezelfde pakjespers.

Onverichterzake keren we daarom weer naar huis.

De postbode brengt een formulier langs. Op het postkantoor in Wanovka kan een pakket uit Nederland afgehaald worden. Het is het pakket dat ik zelf heb gemaakt in Nederland en dat mijn ouders enkele weken geleden op de bus hebben gedaan. In Kazachstan mag je maximaal één keer per maand een pakket ontvangen met persoonlijke goederen zoals kleding, beddengoed, eten etc. zolang de inhoud niet meer waard is dan 1000 dollar en de goederen voorkomen op een speciale lijst met vrijgestelde zaken. De exacte eisen van zo’n pakket zijn te vinden op de DHL website.

Door als ik in Nederland ben een paar van dergelijke pakketten klaar te maken en die maandelijks door mijn ouders te laten opsturen kan ik goederen die niet al te veel wegen en niet te veel geld kosten als ze onverhoopt wegraken tijdens transport op een eenvoudige wijze naar Kazachstan verschepen.

In de zending van vandaag zitten onder andere een paar zakken drop, kookboeken, kaarsen—die vele malen langer branden dan de Chineese kaarsen hier—en het restant tweedehands babykleren dat Hylkje aan ons geschonken heeft.

Na de lange reis van Shymkent is het lekker uitrusten in het bedje dat pappa en mamma voor Nathalie gekocht hebben.

Nathalie is vandaag thuisgekomen. De armbandjes met haar gegevens uit het ziekenhuis draagt ze nog, zodat we zeker weten dat we de goede hebben meegenomen.