Wereldberoemd in heel Nederland, zo kun je het soms wel noemen. Wanneer er mensen uit Nederland in Zhabagly komen willen ze vaak even een praatje komen maken met die zonderlinge Nederlander die daar woont. Velen hebben al vooraf van mij gehoord. Mensen die met Baobab reizen zijn in de bus al uitgebreid ingelicht door de vaste gids Nurbibi, die ook bij ons huwelijk aanwezig was. Anderen zijn via hun voorbereiding van de reis op internet tegen mij aangelopen.
Vandaag kwam een groepje Nederlanders langs waarvan één ongeveer dezelfde route had doorlopen als ikzelf. Eind negentiger jaren was hij in Almaty verzeild geraakt en had daar een vrouw ontmoet. In plaats van in Kazachstan te blijven waren zij echter na enkele jaren na Nederland teruggekeerd. Nu waren ze voor vakantie terug in Centraal Azië. Zijn Kazachse echtgenote was met kind achtergebleven bij haar moeder in Almaty, terwijl hij nu met ouders en enkele kennissen een tocht door Oezbekistan en Kazachstan maakte.
En zo zit je een uur aan de keukentafel van alles uit te leggen over het leven op het platteland hier, het inkomensniveau, de bezigheden en vooral het ontbreken van stress.
Soms krijg je dingen in het buitenland te eten waar je nog nooit van gehoord hebt. Vandaag had Elmira visgehakt gekocht. Een blikje, met daarin de gemalen restanten van een mij onbekende vissoort. Het moet net als een normale gehaktbal gebakken worden en vervolgens geserveerd met de tomatensaus die ook in het blikje zit.
Ik moet zeggen, het viel mij niet tegen. De smaak houdt het midden tussen vis en normale gehakt. Het hoeft niet elke dag op het menu te staan maar zo af en toe voor de afwisseling is het niet verkeerd.
9 Mei is traditioneel de dag dat in de landen van de voormalige Sovjet Unie de Tweede Wereldoorlog herdacht wordt. Dit jaar wordt er extra aandacht aan besteed, omdat het zestig jaar geleden is dat de Duitsers capituleerden. President Bush zal hiervoor in Moskou aanwezig zijn bij de Russische feestelijkheden, in Kazachstan wordt speciale aandacht besteed aan de veteranen.
Elmira’s oma heeft enkele dagen geleden als veteraan al een herdenkingsmedaille gekregen voor bewezen diensten in die donkere tijd. Trots liep ze de afgelopen dagen rond met de medaille opgespeld op haar borst. Over twee dagen zullen de veteranen uit het rayon in Wanovka een parade houden. Vroeger marcheerden de veteranen, maar gezien de hoge leeftijd—ze zijn bijna allemaal boven de tachtig—is dat dit jaar niet meer te doen. Daarom kwam vandaag de dorpsagent langs om te vragen of mijn schoonvader overmorgen mee zou willen doen aan de parade met de jeep. Alle mensen met een groene open jeep in het rayon was gevraagd om in de parade mee te rijden met de veteranen.
Mijn schoonvader was niet thuis, dus Elmira stond de politieman te woord. Duidelijk geïrriteerd was ze. Waarom zouden we nu op verzoek van de politie onbezoldigd aan deze parade mee moeten doen terwijl diezelfde politie regelmatig schijn verkeerscontroles hield met als enige doel om wat geld in de achterzak geschoven te krijgen? Au! Niet echt politiek correct, maar wel raak en tegen het zere been. De agent werd boos want zo moest er niet over zijn collegae gepraat worden, maar wat er aan te doen? Tenslotte weet hij zelf ook wel op welke lucratieve manier politieagenten hier aan een verhoging van hun salaris werken.
Ik denk niet, dat Elmira’s oma maandag in mijn schoonvader’s jeep in de parade meerijdt.
