Lammert's Weblog

Af en toe kom je dingen tegen hier in Kazachstan die je wel op de foto móét zetten. In Kazachstan zijn eigenlijk maar een paar dingen belangrijk, de televisie en de auto. Auto’s worden daarom op de vreemdste manieren uitgedost. Deze BMW op leeftijd kwamen we tegen in Shymkent.

De spoiler is met PUR schuim op de achterklep geplakt. Normaal wordt dat spul alleen gebruikt als isolatiemateriaal. Het is natuurlijk een methode om je spoiler vast te zetten, maar zeker niet een alledaagse.

Kazachstan kent een landklimaat. Dat maakt het weer hier zeer voorspelbaar en meteorologen werkloos. De periode van maart tot eind mei is het regenseizoen. In deze periode valt een groot deel van de neerslag voor het hele jaar, daarna blijft het zes maanden bijna volledig droog.

Hoewel de lente traditioneel het regenseizoen is, is het de meeste dagen zonnig. De neerslag die er valt is in hevige buien die vaak niet langer dan een half uur tot een uur duren, maar waarbij in korte tijd wel heel veel water uit de wolken loskomt. Vandaag was zo’n dag. In Shymkent viel in 20 minuten tijd zoveel water dat de afwateringsgoten langs de kant van de weg—die toch een halve meter breed en een halve meter diep zijn—het hemelwater niet meer konden verwerken. Het resultaat: blank staande straten en verbijsterde voetgangers die in weinig anders gekleed dan een T-shirt volledig nat werden geregend.

Op de boerderij van mijn schoonouders was de bui minder onschuldig. Er vielen hagelstenen met een doorsnede van anderhalve centimeter. Bovendien sloeg de bliksem in in de bovengrondse elektrische leidingen waardoor de transformator van het schapenscheerapparaat waarschijnlijk kapot gegaan is. De overige elektrische apparatuur was al uit voorzorg afgeschakeld. Definitief kan de schade nog niet beoordeeld worden want de stroomvoorziening naar de boerderij is na de blikseminslag uitgevallen.

In de ochtend belt Elmira. De gynaecoloog verwacht vandaag de bevalling. Er is vier vingers ontsluiting wat er op wijst dat de bevalling aanstaande is. Tegen twaalven vertrekken mijn schoonmoeder en ik naar Shymkent. Eenmaal daar aangekomen blijkt er nog van weinig vordering in het proces sprake te zijn. We zitten een uurtje bij elkaar, waarna Elmira voorstelt dat ik met mijn schoonmoeder even ga winkelen. Er is net een nieuwe supermarkt geopend die ze nog niet gezien heeft. Kunnen we daarna even eten in een restaurant. Mocht er in de tussentijd nog nieuws zijn dan zal Elmira mij bellen.

Weinig nieuws blijkt er te melden en wanneer we tegen zessen terug bij Elmira komen is de toestand onveranderd. Elmira verveelt zich stierlijk en heeft aan het personeel gevraagd of ze even met ons mee kan. Dat is geen probleem, tenslotte is dit een privé-kliniek dus de klant is koning. Als ze maar weer terugkomt wanneer de symptomen van de bevalling duidelijker worden.

We gaan met zijn drieën naar een familielid dat hier woont. Een neef van Elmira’s vader om precies te zijn die vroeger directeur van de gasfabriek was en nu met kinderen en kleinkinderen woont in een groot huis aan de rand van de stad. Mocht het lang duren dan kunnen we hier overnachten. Voor Elmira is het even een afleiding.

Zoals in elk Kazachs gezin kijkt men niet op of om van dit onverwachte bezoek. Er wordt extra eten klaargemaakt en voor de onaangekondigde gasten slaapgelegenheid in gereedheid gebracht. Na een half uurtje breng ik Elmira terug naar de kliniek. Nadat we daar nog een tijdje keuvelen keer ik terug naar mijn slaapplek. Mobiele telefoon naast het kussen mocht het vannacht nodig zijn. Hopelijk duurt de nacht wat langer dan de vorige.