Lammert's Weblog

Kazachstan is op dit moment koploper van de GOS landen in het aantrekken van risicodragend kapitaal vanuit het buitenland. Belangrijke reden daarvoor is, dat Kazachstan veel wetten uit de Sovjet tijd aanzienlijk heeft aangepast, of volledig vervangen. Met name wetten op het gebied van bezit zijn aangepast om het mogelijk te maken dat zowel Kazachen als buitenlanders onroerende goederen kunnen kopen zonder de vrees dat die later door de staat weer kunnen worden ingepikt.

Eén van die wetten is de wet op het grondbezit. Vroeger mocht een privépersoon niet meer dan 25 are (2500 m²) bezitten. Dat heeft soms tot kromme situaties geleid. Het bouwterrein waar ons huis op gaat verschijnen is in de praktijk 40 bij 80 meter, dus 32 are. Bij het kadaster is het echter vastgelegd als 25 are zodat het in de communistische tijd binnen de normen viel. Dit terrein, en vele andere moeten daardoor opnieuw worden ingemeten en met de nieuwe afmetingen bij het kadaster geregistreerd omdat de administratieve gegevens niet overeenkomen met de werkelijkheid.

Mijn schoonvader heeft ongeveer acht jaar geleden 63 hectare grond gekocht aan de rand van het Aksu-Zhabagly natuurreservaat. Hij heeft er indertijd veel werk van gemaakt om alle documenten bij het kadaster in orde te krijgen.

Twee jaar geleden is vanuit de VS een groot bedrag aan het natuurreservaat gegeven voor het opwaarderen van het natuurbeheer. Dit geld is besteed aan renovatie van het hoofdkantoor, nieuwe jeeps, een vrachtwagen, tractoren en onderzoeksmateriaal zoals fototoestellen, kijkers etc. Onderdeel van dit project was ook de bouw van een aantal nieuwe wachtposten bij de ingangen van het reservaat. Eén van die gebouwen is indertijd op grond van mijn schoonvader gebouwd.

Het natuurreservaat was bij de bouw van de wachtpost uitgegaan van de grenzen van het natuurreservaat zoals ze zelf vonden waar die grenzen lagen. Een mooi vlak stuk grasland was de ideale plek van de nieuwe wachtpost en eromheen werd een stuk van één hectare grond als natuurgebied gebombardeerd.

Twee jaar heeft de juridische strijd geduurd, maar vandaag was de uitslag. Ondanks dat het natuurreservaat een rijksinstituut is dat rechtstreeks onder het ministerie in Astana valt en zelfs een UNESCO nominatie heeft moet ze de grenzen zoals die bij het kadaster zijn vastgelegd respecteren. De wachtpost is nu bestempeld als illegaal gebouwd, en het eigendomsrecht van het terrein ligt bij mijn schoonvader. Het natuurreservaat hield altijd gemakshalve de rivier Dzjetemsai aan als grens van het reservaat. Nu is definitief geoordeeld dat deze rivier, inclusief een groot deel van de oevers aan mijn schoonvader toebehoren.

Deze uitspraak toont, dat de wetten in Kazachstan niet alleen papieren wetten zijn, maar ook daadwerkelijk functioneren. Een staatsorgaan kan niet meer zoals vroeger zelf bepalen wat goed en niet goed is, een simpele boer die toevallig zijn papierwerk goed gedaan heeft kan een 80 jaar bestaand staatsinstituut bakzeil laten halen. Vrouwe Justitia oordeelt geblindoekt, ook hier in Kazachstan.

Wacht even, laat ik bij het begin beginnen. De nacht heeft Elmira in Zhabagly doorgebracht, omdat het onduidelijk was wanneer de bevalling daadwerkelijk zou beginnen. De eerste wee diende zich aan rond half tien. Tijd om naar Shymkent af te reizen want het kost toch twee uur om daar te komen. Hoewel we ons wel hadden voorbereid op een bevalling onderweg—en de benodigde spullen de laatste tijd altijd in de auto meenamen—zou het toch beter zijn om Knufsik in een wat professionelere omgeving ter wereld te brengen.

Onderweg neemt de frequentie van de weeën langzaam toe en verliest Elmira het eerste vruchtwater. Het kan nooit lang meer duren. Waarschijnlijk komen we tegemoet aan de wens van de gynaecoloog om het geen nachtbevalling te laten worden, zij wilde ook wel eens een goede nachtrust.

De omstandigheden in Shymkent zijn ronduit goed te noemen. Door de regenbuien de afgelopen dagen is het er behoorlijk afgekoeld, niet meer dan een graad of 24. Nu schijnt de zon. Knufsik heeft duidelijk redenen gehad nog een dagje te wachten in mamma’s buik.

De gynaecoloog schat dat het zo rond vier uur in de middag echt serieus gaat worden. Ik ga daarom nog snel even de stad in om wat te eten en een opwaardeerkaart voor Elmira’s mobiele telefoon te kopen zodat we elkaar na de bevalling zoveel kunnen bellen als we willen. Rond kwart over twee belt Elimra me op. Of ik snel terug wil komen, want de weeën worden nu sterker.

Ik was niet ver van de kliniek, dus binnen een paar minuten ben ik terug, dicht bij Elmira. Het ter wereld brengen van een kind blijkt geen lolletje te zijn. Terwijl ik—als derde echtgenoot ooit in deze kliniek—Elmira’s leed probeer te verlichten door haar rug te masseren en met haar de gang op en neer te lopen wordt de verloskamer in gereedheid gebracht. Uiteindelijk tegen zessen is Knufsik zover gezakt dat de daadwerkelijke bevalling kan beginnen.

De Sovjet Unie is traditioneel altijd het land geweest met de meeste artsen per hoofd van de bevolking. Dit, tezamen met de relatief lage lonen in Kazachstan, zorgt ervoor dat er een hele horde hulptroepen is komen opdraven. Niet alleen de gynaecoloog is bij de bevalling, maar ook een verlosassistente, een kinderarts met haar eigen assistente en een anesthesist voor het geval het op een keizersnede mocht uitlopen. En dan natuurlijk de aanstaande pappa als emotionele steun. Maar een groot deel van het werk moet Elmira toch alleen doen.

Half zeven (half drie in de middag Nederlandse tijd) is het moment daar. Het hoofdje komt tevoorschijn en niet lang daarna is ons eerste kind geboren.

Nathalie Bies Lammertovna heet ze vanaf nu.
Bij de geboorte 3400 gram en 53 cm.