Lammert's Weblog

Overspanning op het elektriciteitsnet is hier een veel voorkomende realiteit. Enkele weken geleden heeft dat de voeding van mijn laptop opgeblazen. Voor de zekerheid gebruiken we al overspanningsbeveiligingen maar dezen hebben niet geholpen om mijn laptopvoeding te beschermen. Het gevolg, 40 euro reparatiekosten en een week zonder laptop.

Vandaag heb ik één van de overspanningsbeveiligingen onder handen genomen. In de originele elektronische opbouw wordt hierbij gebruik gemaakt van een viertal varistoren. Voor de kenners: varistoren zijn elektronische componenten die normaal geen stroom doorlaten maar boven een bepaalde spanning op beide pootjes plotseling gaan geleiden. Ideale componenten voor het beveiligen van gevoelige apparatuur tegen te hoge spanningen. Alleen was in onze overspanningsbeveiliging door de fabrikant gekozen voor een doorslagspanning van 1000 Volt…

Dat is wel leuk om wat piekjes weg te filteren, maar van dergelijke storingen hebben wij geen last hier. Ons grote probleem is dat eens in de paar maanden een elektromonteur van het elektriciteitsbedrijf een paar draden verwisselt waardoor er plotseling 380 Volt uit het stopcontact komt in plaats van 220 Volt. Genoeg om televisies en andere apparatuur naar de andere wereld te helpen, maar lang niet genoeg om onze overspanningsbeveiliging aan het werk te krijgen. Kortom, voor onze specifieke situatie zijn deze dingen waardeloos. Maar dat weet je pas als je er eentje openschroeft nadat je computer opgeblazen is en je wel eens wilt weten waarom.

Ik heb vandaag de soldeerbout ter hand genomen en als eerste alle overbodige componenten van de overspanningsbeveiliging verwijderd. Vervolgens heb ik op de plek van één van de oude varistoren een nieuwe gemonteerd die ik voor 40 Tenge in Shymkent heb gekocht. Niet met een doorslagspanning van 1000 Volt, maar 430 Volt. Lijkt te hoog, maar op ons stopcontact staat normaal een spanning tussen de 228 en 242 Volt. Dat levert een top spanning op van maximaal 345 Volt. Dan mag de varistor nog niet aanslaan. Schakelt een monteur echter 380 op het net, dan komt er minimaal 535 Volt aan top spanning en slaat de varistor door. Ervoor heb ik een snelle 1,6 Ampere zekering geplaatst die dan binnen no-time verdampt is. Succes verzekerd.

Nadeel van de schakeling zoals ik die nu heb gebouwd is dat bij elke overspanning de varistor doorslaat en ik waarschijnlijk elke keer een nieuwe zekering en varistor moet monteren wanneer een monteur weer eens teveel wodka heeft gedronken. Maar dat kost mij totaal maar 60 Tenge per keer en is daarmee vele malen goedkoper dan dure computervoedingen laten repareren.

Het enige probleem is, dat ik nu de huisvrouwen nog moet leren dat zij niet de stofzuiger in mijn computervoedingsblok mogen steken. Want met die belasting brandt de zekering ook door. Ach, dat zal wel lukken denk ik.

Zodra je vanaf de snelweg Almaty-Shymkent naar het noorden rijdt kom je in het steppe gebied. Bomen zijn hier niet meer, alleen eindeloze glooiende hellingen. De paar mensen die hier nog wonen houden alleen schapen en ezels. Voor koeien is het klimaat hier te warm en droog. Dat ook de ezels wel eens een koel plekje willen toont deze foto. De bushalte wordt bij gebrek aan wachtende passagiers dankbaar gebruikt om bescherming te zoeken tegen de zon.

Ik ga vandaag alleen naar Shymkent. De documenten van de geboorte worden vandaag opgemaakt en de dame die dat doet is alleen ‘s ochtends in de kliniek aanwezig. Het is dus zaak vroeg te vertrekken uit Zhabagly. Tegen negenen heb ik de auto gestart en ben ik onderweg.

Het geboortedocument van Nathalie kost weinig tijd. Het is een standaard document waarin is vermeld wanneer Nathalie is geboren, het gewicht en de lengte en de gegevens van de moeder en de kliniek. Morgen komt het grote feest wanneer met dit document de geboorteakte bij de burgerlijke stand moet worden opgemaakt. Daar moet ook worden vermeld dat ik de Nederlandse vader ben, dus dat zal wel wat meer hoofdbrekens kosten.

Met Elmira en Nathalie gaat alles goed. Door het beetje vruchtwater dat is achter gebleven ademt Nathalie aan één kant wat moeilijk door haar neus. Daardoor is het geven van borstvoeding aan de rechterkant wat gemakkelijker dan links, ze kan rechts wat gemakkelijker lucht krijgen als ze aan het eten is. Door de zuster en de kinderarts wordt de neus nu periodiek schoongemaakt en Nathalie knapt zichtbaar op.

Mamma Elmira is dolblij dat ze in deze privékliniek ligt. Ze kent de bizarre verhalen van haar zussen—Gulnara heeft januari vorig jaar Bigsultan het leven geschonken in het ziekenhuis in Wanovka en daar werd in die periode uit zuinigheid zelfs de kachel niet gestookt—en er is hier uitgebreid aandacht voor zowel haarzelf als de kleine.

Ik neem de kleine nog even in mijn armen. Het maakt haar duidelijk niets uit of ze in de armen van mamma of pappa ligt. Ze slaapt dat het een lieve lust is. Dat zal wel niet altijd zo blijven denk ik. Over een paar maanden begint het actieve leventje van dit jongste familielid.

Op mijn weg naar huis neem ik een toeristische route door het stadje Karabulak en dan verder naar het noorden door het glooiende terrein richting het Karatau gebergte. Even de zinnen verzetten en als toerist genieten van de eindeloze omgeving.