Veel Kazachen vragen zich af waarom wij een Lada Zhiguli gekocht hebben en niet een innamarke, het woord dat gebruikt wordt voor alle auto’s die van buiten de voormalige Sovjet Unie afkomstig zijn. Het antwoord is simpel. Met een Audi of Mercedes—de meest voorkomende buitenlandse merken hier—is het niet zo gemakkelijk om over de hobbelige bergweggetjes te rijden. En een Toyota Landcruiser is misschien wel comfortabeler, maar wel erg lastig met de dichtstbij zijnde fatsoenlijke garage op 650 kilometer afstand.
Hier bevoorraden we de boerderij. Op het dak 100 kilo voer voor de varkens en in de kofferbak 60 liter benzine voor de vrachtwagen en de jeep. Op dit soort ritten merk je waarom de keuze van de fabriek voor een lange veerweg—die op asfaltwegen niet altijd even ideaal is—toch nog niet zo’n slechte keuze is geweest.
De hooitijd in Kazachstan valt in het algemeen vroeger dan in Nederland. In de droge warme gebieden wordt al in mei begonnen met het maaien en binnenhalen van het hooi. Eind juni is het zo warm dat het gras in de lage gebieden volledig verdord is. Alleen op de berghellingen kan er dan nog gemaaid worden. Vroeger werd het hooi los in de hooiberg gelegd, maar er zijn steeds meer boeren die zich het persen van pakjes kunnen veroorloven. Sinds twee jaar maken mijn schoonouders ook gebruik van een pers. Vorig jaar werd die gehuurd, dit jaar voor het eerst met een eigen.
Op de foto worden de pakjes op de Zil vrachtwagen geladen voor transport naar de boerderij. Ruslan heeft de pakjes extra groot en vast geperst waardoor ze per stuk tussen de 20 en 25 kilo wegen. Het is dus voor te stellen dat de mannen aan het eind van de dag moe zijn.
Vandaag gaan we een treinkaartje kopen naar Almaty. Tot nu toe heeft Elmira of Ruslan mij altijd vergezeld op mijn reizen naar en van de luchthaven, maar het is nu te warm weer voor Nathalie om de hele nacht in de trein of bus te zitten en Ruslan werkt elke dag 16 uur omdat het hooitijd is. Omdat mijn Russisch onderhand goed genoeg is en ik de weg ken is het geen probleem dat ik alleen naar Almaty reis. Daarom kopen we vandaag één kaartje op het treinstation van Tjulkebas.
In de stationshal is het warm, zeker zo’n 35 graden. Voor ons staan een man of tien in de rij voor het loket. Het kaartjesloket van het treinstation in Tjulkebas is zeker speciaal te noemen. In een 60 centimeter dikke muur is een gat gemaakt waarin een venster is geplaatst met een schuifla waarin het paspoort en geld kunnen worden gelegd. De dame achter de balie woont als in een bunker, en lijkt vandaag totaal geen haast te hebben om kaartjes te verkopen. Uiteindelijk duurt het bijna een uur voor de tien mensen voor ons van een kaartje voorzien zijn. Dan zijn wij aan de beurt.
“Oh een buitenlands paspoort, dat is moeilijk” verzucht ze. Waar is het visum en de registratie? Mijn visum staat op pagina zeven en ze begint van achteraf te bladeren. Dat is niet zo handig, want ik heb een zakenpaspoort en daarin zitten 64 bladzijden. Bij elk oud visum dat ze vindt houdt ze het visum voor het venster en vraagt: “Is dit hem?” Als ze na een aantal minuten bladeren het juiste visum niet kan vinden krijgen we het paspoort terug om zelf te zoeken. Ik blader snel in het paspoort en we vertellen haar dat het visum op pagina zeven staat. Weer begint ze vanaf de achterste pagina in het paspoort te bladeren en na nog een paar minuten talmen heeft ze eindelijk het juiste visum gevonden. Het visum eindigt op 18 juli, het kaartje is voor 16 juli, dus dat is OK.
Eindelijk na een minuut of tien bij het loket te hebben gestaan krijg ik het kaartje. Vanaf Tjulkebas tot Almaty, vertrektijd 19:30 op 16 juli.
Op de terugreis kopen we benzine voor de vrachtwagen en voer voor de varkens.
