Herenigd
Rond twee uur stap ik met mijn reistas en rugzak de deur uit en loop ik in de richting van de ingang van de luchthaven, ongeveer 100 meter verderop. De chauffeur van vanochtend staat er nog. Waarschijnlijk heeft hij sinds mijn rit geen nieuw vrachtje vervoerd. Iets daarvoor staat een andere taxi. De chauffeur springt uit de wagen en vraagt waar ik heen moet. Het tweede treinstation kost 600 Tenge. Goedkoop, waarschijnlijk zit deze chauffeur om geld verlegen en vervoert hij liever tegen een lage prijs dan helemaal niet.
Een minuut of twintig later arriveer ik bij het station. Alma-Ata 2 is een eindstation voor veel lange afstandtreinen en de trein die ik moet hebben staat al te wachten. Passagierstreinen gaan maar een paar keer per dag en om alle reizigers te vervoeren bestaan ze daarom uit veel wagons. Mijn wagon is bijna aan het einde van het perron. Ik wandel erheen en installeer mij in de coupé. Het is een beneden bed deze keer. Wel zo prettig want het bed boven mij is al een keer doorgezakt en gerepareerd. Onder mijn bed bevindt zich alleen een bagagebak dus er kan weinig gebeuren mocht dat bed zich onder mijn gewicht begeven.
Ik ben de eerste in de coupé. Niet lang daarna arriveert een jong echtpaar. Zij is net bevallen haar eerste kind en de baby—nu 15 dagen oud—gaat mee naar huis in Wanovka. Kennelijk rijke ouders die het beter vonden dat dochterlief in Almaty zou bevallen. Ik weet er alles van. Ik heb één blik geworpen in de kraamkliniek in Wanovka en dat was voldoende om zeker te weten dat Elmira in Shymkent zou gaan bevallen.
Een baby van 15 dagen blijkt een goede methode om rust in een coupé te krijgen. Een van de bedden is nog onbezet als we vertrekken uit Almaty, en normaal worden dergelijke slaapplaatsen door de providnik onderhands verkocht aan reizigers die zonder biljet instappen. ‘s Nachts komen een keer of drie mensen de coupé binnen die dit vierde bed willen bezetten. Maar elke keer als ze de pasgeborene zien sluiten ze de deur weer en vragen om een andere plaats. En dat terwijl de baby voornamelijk slaapt en nauwelijks huilt.
‘s Ochtends om half zes arriveer ik in Tjulkebas. Een uur eerder dan met de reguliere trein. Elmira is er, en natuurlijk Nathalie. Met Nathalie in haar autostoeltje en ik er naast op de achterbank tuffen we naar huis. We zijn weer herenigd.
