Lammert's Weblog

De mobile is leuk speelgoed voor Nathalie. Wanneer je aan de vleugeltjes van de rondvliegende bijen trekt vliegen ze niet alleen rondjes maar ook nog eens op en neer.

Het zal niet lang meer duren of Natalie begint met lopen. Met haar vingertje aan haar mond lijkt ze te denken “waar zal ik nu eens heen, en zal ik mamma vragen of er zelf proberen heen te gaan?”

Lauwersoog—een plaatsje in het uiterste noorden van Nederland—is met name in het weekend geliefd bij dagjesmensen om een portie vis te eten. Rond de haven zijn een aantal eetgelegenheden gegroepeerd waar de gevangen vis wordt bereid en opgediend. Vandaag ben ik er geweest met Nathalie’s Nederlandse oma. Onze bedoeling was om in het vis restaurant Sterkenburg een tussendoortje te bestellen en een een vismenu mee naar huis te nemen.

De service in het cafetaria was op zijn minst merkwaardig te noemen. Toen we om een visschotel vroegen zij één van de bedienden achter de balie dat ze daar niet aan konden beginnen. Dan hadden we van tevoren moeten bellen en sowieso verkochten ze geen kleine porties. Zijn collega van Sterkenburg hielp nog eens te benadrukken dat het echt niet kon, waarna ze zich beiden omdraaiden om weer een paar stukken vis in de frituur te donderen. Ze vroegen niet eens of we wat anders wilden, of ze ons nog op een andere manier van dienst konden zijn.

Verbouwereerd hebben we daarna de eettent verlaten, bij de uitgang nog wel een softijsje kopend bij één van de vrouwelijke medewerksters van Sterkenburg visrestaurant die iets klantvriendelijker bleek.

Gelukkig is er concurrentie en werden we bij collega Visser Vis zo’n 100 meter verderop wel vriendelijk behandeld. Na een portie kibbeling, chocomel en de nodige vis in de kofferbak zijn we weer huiswaarts gekeerd. Het kan dus wel goed.

Op het internet komen veel quizen voor. Met sommige kun je uitzoeken welke politieke partij het beste bij je past, met anderen leer je van welke muziekstijl je het meeste houdt. Recent kwam ik een quiz tegen waarmee je kunt bepalen op welk karakter uit Sesamstraat je lijkt. Nadat ik alle vragen had ingevuld berekende de computer dat Elmo uit Sesamstraat het beste bij mij past. Ik denk ook wel dat dat klopt. Elmira noem ik ook meestal Elmíé op dezelfde toon waarop Elmo gewoonlijk spreekt. De beschrijving zoals die uit de quiz kwam:

Je bent ELMO. Je bent schattig en iedereen houdt van je. Je bent een goede vriend die niet zomaar anderen laat vallen. Je kwetst nooit iemand en je eigen gevoelens worden zelden gekrenkt. Het leven is een luchtig briesje. Je bent doorgaans geestig en luchtig. Pas op voor een dolk in de rug en je hebt geen zorgen.

Well, for those who know me…

Het postale systeem in Kazachstan werkt vrijwel vlekkeloos. Wanneer ik hier op een postkantoor een doos met spullen voor Kazachstan achterlaat kan ik er van op aan dat binnen twee weken de doos de eindbestemming bereikt. Vandaag is er weer zo’n doos in Kazachstan aangekomen. Omdat er beperkingen zijn op het type goederen dat aan particulieren mag worden verzonden zonder invoerheffing te hoeven betalen was het ook deze keer weer een allegaartje van spullen dat ik heb opgestuurd.

Uiteraard de onvermijdelijke paar zakjes drop en soep- en maaltijdmixen. Daarnaast een bureaulamp, twee kunststof thermosflessen, matrashoezen en natuurlijk een paar knuffels voor Nathalie. De grootste knuffel was een cadeautje van mijn zus Hylkje: een knuffeleend met een nogal eigenwijze uitdrukking op zijn gezicht die daarom meteen door mij Diederick gedoopt is. En ook iets dat men in Kazachstan niet kent, namelijk een spel mens-erger-je-niet. Gezelschapsspelen zijn in Kazachstan praktisch onbekende verschijnselen. Tenslotte nog twee tijdschriften waarin veel advertenties met foto’s van tweedehands boerderijmaterieel voorkomen. Hierdoor kunnen de Kazachen een indruk krijgen van welke middelen hier de agrarische stand ter beschikking staan.

Tijdens mijn verblijf in Nedeland maakt Elmira periodiek foto’s van de voortgang van Nathalie’s jonge leventje, zodat ik niet helemaal mis wat zich in Kazachstan afspeelt. Vandaag vertelde Elmira mij dat de geheugenkaart op het digitale toestel vol is en dat er geen nieuwe foto’s meer gemaakt kunnen worden. Tijd dus om terug te keren naar Kazachstan 🙂

Elmira en ik hebben een vreemde manier van bellen. Het telefoneren vanuit Kazachstan naar Nederland kost al gauw ongeveer twee euro per minuut, terwijl ik tegenwoordig in staat ben door een actie voor slechts 3 eurocent per minuut van Nederland naar Kazachstan te bellen. Elmira is echter vaak niet thuis waardoor wij de gewoonte hebben dat zij eerst mij opbelt. Op de nummerherkenning zie ik dan dat zij het is waarna ik haar terugbel tegen laag tarief.

Die nummerherkenning werkt niet altijd—soms wordt het nummer ergens in het traject niet doorgegeven—en dan zie ik op mijn computerscherm niets verschijnen. Normaal is dat geen probleem want Elmira laat de telefoon slechts één keer overgaan waardoor de kans zeer klein is dat ik hem in die tijd opneem. Elmira’s ouders moesten vandaag naar een verjaardagsfeest in een ander dorp en Elmira fungeerde als taxichauffeur. Om hen de mogelijkheid te geven om te bellen wanneer het feest afgelopen zou zijn had Elmira de mobiele telefoon aan haar vader afgegeven. Die werkt niet zoveel met GSM telefoons en hij had bij ons wel eens gezien dat wij elkaar belden door tweemaal op het groene knopje te drukken. Daarmee wordt het laatste nummer herhaald en dat is meestal goed wanneer ik in Kazachstan ben. Maar tegenwoordig is het laatst gebelde nummer van Elmira meestal mijn telefoon in Nederland. Ik kreeg dus vanavond een paar keer telefoon met veel achtergrond lawaai. De nummerherkenning liet niet zien wie het was. Toen ik Elmira later vroeg hoeveel geld er nog over was van het beltegoed bleek praktisch het hele beltegoed opgebruikt te zijn van die paar keer naar Nederland bellen. Is het toch nog een duur feestje geworden 🙂

Zoals ik een week geleden al meldde vonden beide computers het noodzakelijk om eens lekker tegen te sputteren. Bij mijn desktop was het slechts een configuratieprobleem, maar bij de laptop was één van de twee scharnieren waarmee het scherm aan de rest van de computer vast zit afgebroken. Gelukkig niet aan de kant waar de videokabel doorheen gaat, maar toch.

Omdat ik vanwege mijn werk niet zondermeer op een nieuw model kan overstappen heb ik internet rondgezocht naar een goede tweedehandse van hetzelfde merk en model. Die kon ik in Duitsland voor niet al te veel geld vinden bij een bedrijf dat laptops inkoopt, schoonmaakt, controleert en dan weer doorverkoopt. Het prijsverschil tussen Duitsland en Nederland is zeker 100 euro. Vandaag heb ik dit nieuw bemachtigde apparaat voorzien van de harddisk uit mijn eigen laptop. Ook het toetsenbord heb ik omgezet om dat men in Duitsland gewend is met het QWERTZ systeem te werken waar wij in Nederland gewoonlijk QWERTY toetsenborden hebben. Niet een groot verschil—alleen de Z en Y zijn omgewisseld—maar zo’n toetsenbord heeft ook veel leestekens en dergelijke op andere plekken zitten en dan wordt het snel typen toch wel wat lastig.

De totale ombouw heeft minder dan een uur geduurd en ik ben nu weer in het bezit van een keurige Toshiba Satellite Pro 4600, met groter TFT scherm dan voorheen en een DVD speler met CD-RW functie. Al met al ben ik er dus zeker niet op achteruit gegaan.