Lammert's Weblog

De mensen die mij kennen—of die regelmatig mijn weblog gelezen hebben—zullen weten dat ik voor een lange reis meestal pas de nacht ervoor mijn koffer inpak. Dat heeft zo zijn voordelen. Ik word op dat moment door niemand gestoord en kan rustig de zaken bij elkaar pakken die mee moeten. Bovendien creëer ik op die manier een kunstmatig slaaptekort dat er voor zorgt dat ik de vliegreis die er op volgt voornamelijk in bewusteloze toestand doorbreng.

Het kofferspakken ging deze keer echter wat anders. We zijn met zijn drieën en met name Nathalie heeft nogal wat spulletjes zoals luiers, kleding etc die onderweg misschien nodig zijn dus waarbij op een handige plaats inpakken een vereiste is. Bovendien kunnen we nu 50 kilogram meenemen in plaats van twintig, dus dat vergt nogal wat georganiseer wat er mee moet. Tel daarbij dat we in Nederland de nodige spullen gekocht hebben en met Sinterklaas en Elmira’s verjaardag het nodige gekregen, dan is wel duidelijk dat één korte nacht niet voldoende is. Elmira is daarom al een dag van te voren gestart met het scheiden van onze spullen in twee stapels. Een stapel om mee te nemen naar Kazachstan een een stapel om op zolder in Nederland te bewaren. Bij dat laatste zitten onder andere kinderkleertjes van Nathalie waar ze inmiddels uitgegroeid is.

Deze keer gaan we weer met een Schipholtaxi. Dat een weblog soms een onbedoeld positief positief effect heeft blijkt wel uit de reactie op mijn bericht over de ATN Noord schipholtaxi. Ongeveer twee weken nadat ik dat bericht had geplaatst meldde zich spontaan bij mij per email een concurrent taxibedrijf dat minder beperkingen hanteerde bij het aantal dagen dat je minimaal vooraf moet boeken en ook een schappelijker prijs hanteerde. Bij dit bedrijf—Taxi Renes uit Vollenhove—heb ik daarom deze keer geboekt; eens kijken hoe dat gaat.

‘s Nachts is het behoorlijk gaan sneeuwen. In Donkerbroek ligt zeker een centimeter of tien. Ik hoop niet dat dat rond Amsterdam ook zo zal zijn, want dan kunnen we wel eens problemen krijgen met het op tijd arriveren bij het inchecken. Aan de andere kant, als het wegverkeer problemen heeft door de sneeuw, zal het vliegverkeer mogelijk ook problemen hebben door dichtgesneeuwde startbanen dus misschien heft het ene probleem het andere op.

Enkele minuten na de afgesproken negen uur arriveert het taxibusje. We trekken onze jassen aan en gaan met de koffers naar buiten, voor het laatst uitgezwaaid door pake en beppe. Hmmm, zijn de oogjes van pake wat wateriger dan normaal?

De taxi vertrekt vrij snel nadat we ingestapt zijn. In de Noordoostpolder waar de chauffeur vandaan komt waren de wegen schoon en hij had niet gerekend op een dichtgesneeuwd Friesland. Er zit wel wat speling in de planning, maar voor de zekerheid vraagt hij de centrale om de mensen die wij halverwege nog moeten oppikken even in te lichten dat het waarschijnlijk een kwartiertje later wordt.

Het sneeuwt behoorlijk en de route die op de heenweg nog schoon was blijkt nu ook behoorlijk dichtgesneeuwd te zijn. Zelfs op de snelweg kunnen de strooi- en schuifwagens het niet aan en de snelheid zakt behoorlijk. Nadat we de twee resterende passagiers hebben opgepikt en bij Emmeloord weer de snelweg opdraaien zakt de snelheid tot onder de vijftig kilometer per uur. Dan kan het even duren voor we Schiphol bereiken. Gelukkig wordt de weg voorbij Almere zo goed als schoon. Uiteindelijk arriveren we dan ook nog bijna op de reguliere inchecktijd bij de vertrekhal. De bagage wordt uitgeladen, de rit betaald en we lopen met zijn drieën naar de gecomputeriseerde incheckpalen die KLM tegenwoordig hanteert.

Omdat Elmira met een baby reist heeft zij al een stoel toegewezen gekregen bij het kopen van het ticket. Het inchecken van haar gaat daarom relatief gemakkelijk. Voor mij wordt het echter lastig omdat de stoel naast Elmira al bezet is. Alleen schuin achter Elmira en achterin het vliegtuig zijn nog een paar plaatsen vrij. Later blijkt dat dat komt omdat de meeste passagiers transitpassagiers zijn die al op een eerdere luchthaven een boardingpass hebben gekregen. Er zijn voor passagiers uit Amsterdam nog maar een paar plekken over. Het verschuiven van Elmira’s zitplek heeft geen zin. Op de heenreis heeft een beginnende grondstewardess in Almaty die stunt al uitgehaald en voor je het weet kom je dan op een plek waar geen babybedje kan hangen. In het type vliegtuig waar we mee vliegen blijken maar twee stoelen te zijn waar een babybedje kan worden geplaatst, dus mijn plek schuin achter Elmira blijkt de enige oplossing.

We geven de koffers af bij een incheckbalie en vragen voor de zekerheid of de grondstewardess daar nog een plekje voor ons beiden kan vinden. Ook zij heeft geen geluk dus onze enige hoop is dat straks iemand in het vliegtuig zelf nog stuivertje wil wisselen.

Onze koffers blijken bijna perfect gevuld. Het totaalgewicht komt op 49,7 kilogram. We hadden dus nog 300 gram (bijvoorbeeld een lekkere Groninger gerookte worst) mee kunnen nemen. Wel vertelt de grondstewardess nog even dat er tegenwoordig een Arbowet wordt gehanteerd op Schiphol waardoor het bagagepersoneel niet meer met koffers zwaarder dan 32 kilo mag zeulen. Onze koffers vallen per stuk wel binnen die grens, maar het is toch prettig te weten. En ik maar altijd denken dat in de bagagekelder op Schiphol de verdeling van koffers volledig automatisch ging via barcodescanners, computers en automatische wissels. Dat blijkt dus een sprookje te zijn. Nu snap ik in ieder geval wel waarom er nog wel eens wat mis gaat in de bagageafhandeling op Schiphol. Ook daar is het nog mensenwerk.