Ons plan is om ‘s ochtends vroeg direct naar het treinstation te gaan om daar kaartjes te kopen voor onze reis naar Zhabagly. Onze biologische klok blijkt echter hetzelfde defect te vertonen als die van Nathalie. Pas tegen een uur of elf gaan onze oogjes voor de eerste keer open.
We spoeden ons met de bus naar het treinstation. We blijken niet de enigen die met dit weer het openbaar vervoer prefereren boven de benenwagen en bij het treinstation is het even dringen om de uitgang te vinden. Bij het eerste kaartjesloket hebben we geen geluk. Alle kaartjes voor de treinen van vandaag en morgen blijken al verkocht te zijn, waarschijnlijk aan speculanten. Bij een ander loket proberen levert waarschijnlijk geen beter resultaat op omdat de kaartjes uitgegeven worden via een centrale computer van de spoorwegmaatschappij. We proberen het daarom op de Kazachse manier.
We lopen de hal van het treinstation Alma-Ata 2 binnen waar we binnen enkele seconden worden aangeschoten door iemand die vraagt of we nog kaartjes nodig hebben. Vanavond naar Shymkent als het kan. Dat blijkt mogelijk en midden in de centrale vertrekhal staat iemand die de kaartjes verkoopt. Twee volwassenen kaartjes kosten na wat onderhandelen 4500 Tenge per stuk. Wel wat meer dan de 2800 die we er normaal voor moeten betalen, maar een paar nachten in Almaty overnachten om te wachten op een regulier vervoersbiljet via een loket kost ook geld dus wij schaffen ons twee van deze documenten aan. We controleren nog even of alles klopt: treinnummer, datum, etc. en lopen dan naar een nabijgelegen restaurant voor ons middagmaal.
Nadat we ons tegoed gedaan hebben aan kipfilet gegarneerd met paddestoelen in kaassaus gaan we in de buurt nog even winkelen. Door mijn computeractiviteiten heb ik al jaren lang verstijfde spieren in mijn nek—hoewel ik er zelf geen last van heb—en Elmira heeft zich tot doel gesteld die betonnen spiermassa weer tot een kneedbaar geheel te maken. In een boekwinkel ligt een instructieboek voor masseurs en we schaffen dat daarom aan. We lopen ook nog even terug naar het treinloket om twee kaartjes te kopen voor toeristen die ons in februari zullen bezoeken. Ze willen graag in een tweepersoonscoupé reizen en daar zijn er niet zoveel van, dus we kunnen maar beter nu die kaartjes kopen nu ze nog niet door de tussenhandel opgekocht zijn. Alhoewel dat in februari waarschijnlijk wel mee zal vallen omdat er in die periode geen feestdagen zijn waarop iedereen met de trein wil.
We nemen vervolgens een taxi naar de grote markt. Elmira heeft haar zinnen gezet op een stel warme winterschoenen. Twee jaar geleden heeft ze hier een paar gekocht en die bevielen goed maar zijn inmiddels redelijk versleten. Helaas blijkt het assortiment nogal veranderd te zijn en niet ten goede. Ik grap tegen haar dat we volgende week wel in Shymkent kunnen kijken omdat de mode op het platteland altijd een paar jaar achter loopt op de mode in de grote stad, maar die opmerking valt niet in goede aarde. Uiteindelijk lukt het ons niet om schoeisel voor Elmira te vinden, maar ik vind wel een passende riem bij een riemenspecialist. Ook als ik groei hoef ik geen problemen te verwachten. Deze boetiek heeft riemen voor een buikomvang tot 1,70 meter in het assortiment dus ik kan nog even vooruit. Maar waarschijnlijk zal Elmira mij niet toestaan dat ik tot die omvang uitgroei.
Als we teruglopen komt net onze bus 446 eraan. Er zitten niet al te veel passagiers in en we springen erin. Na een dik half uur zijn we terug bij het vliegveld waar we nog even leeftocht voor de nacht inslaan en vervolgens teruggaan naar baboeshka om onze koffers in te pakken.
Ongeveer een half uur voor de landing meldt de cockpit zich met het actuele weerbericht. Het is in Almaty voor de tijd van het jaar uitzonderlijk warm. Vijf graden boven nul met een lichte motregen. Heel wat anders dan de vrieskou waarop wij ons hadden ingesteld en de dikke wanten kunnen daarom waarschijnlijk in de tas blijven.
Het is de eerste keer dat Elmira via het nieuwe luchthavengebouw Kazachstan binnenkomt en ze is onder de indruk van de snelle afhandeling. Geen lang gezeur bij de paspoortcontrole en de bagage hoeft niet nog eens door de Röntgencontrole zoals vroeger wel het geval was. Ook de invulling en controle van de declaratieformulieren behoort tot het verleden.
Gelukkig blijven er ook dingen Kazachs zoals de lopende banden waarop de bagage de aankomsthal binnenkomt. Bij de bouw van de aankomsthal heeft men alles uitgerust zoals op een moderne luchthaven. Meerdere bagagebanden met bij elke band een televisiescherm waarop de vluchtnummers kunnen staan van de bagage die op die band wordt afgehandeld. “kunnen staan”, want in Almaty gaat dat wat anders. In de internationale aankomsthal zijn twee bagagebanden waarbij Lufthansa het televisiescherm bij de rechter band afgehuurd heeft om 24nbsp;uur per dag reclame voor die luchtvaartmaatschappij te maken. Op het andere scherm staat een voor mij onbekende kreet in het Russisch. Elmira heeft zich in een hoek bij de Lufthansa band geposteerd, kennelijk omdat ze verwacht dat daar onze bagage uit zal komen.
Nou, zo werkt het in Almaty dus niet. De bagage wordt vanuit de centrale bagageruimte willekeurig op de banden geplaatst en zo komen na zo’n tien minuten wachten onze koffers op twee verschillende banden naar buiten. We pakken ze van de band en lopen naar de uitgang waar de controle plaatsvindt of de nummers van de bagagelabels wel overeenkomen met de labels die wij bij het inchecken gekregen hebben. Een controle die praktisch nergens ter wereld op een luchthaven gebeurt, maar die mijns inziens zeer goed is, omdat zo op een hele goede wijze wordt voorkomen dat iemand de bagage van een ander meeneemt. Zo gek zijn ze in Kazachstan nog niet.
Buiten is het weer zoals de piloot ons al doorgegeven had. Miezerig maar niet koud. Elmira heeft mij op Sinterklaas een grote nieuwe koffer met wieletjes gegeven. Daardoor geen gezeul meer met een uitpuilende reistas. Een uitkomst om de paar honderd meter naar het appartement van baboeshka af te leggen. Na een paar keer aan te bellen—baboeshka blijkt in diepe slaap verzonken wat niet zo gek is om drie uur ‘s nachts zijn we dan eindelijk op de plaats waar we de nacht zullen doorbrengen.
Nathalie heeft echter nog geen zin in slapen. Deze baboeshka is haar grote vriendin en volgens de biologische klok is het nu nog maar tien uur Nederlandse tijd. Dus wat geeft het dat de zon al een tijdje onder is. Uiteindelijk is het tegen vijven dat we onze ogen dicht doen.
De paspoortcontrole gaat snel. De veiligheidscontrole blijkt verplaatst te zijn naar de gates waardoor er geen opstopping ontstaat achter de paspoortcontrole. We lopen daarom direct door naar de tax-free zone. Elmira neemt de mogelijkheid te baat om Nathalie een schone luier onder te doen. Dat gaat hier in de speciale baby-rooms gemakkelijker dan straks in het vliegtuig. Daarna wandelen we wat door de taxfree winkeltjes. We hebben niet veel tijd vanwege onze verlate taxiaankomst en we lopen daarom vrij snel daarna door naar de gate. Gelukkig blijkt gate D41 vrij aan het begin van de pier te liggen. Er staan al een aantal mensen in de rij voor de veiligheidscontrole. De voertalen in de wachtrij zijn Russisch en Kazach. Er is geen twijfel mogelijk, dit is de plek waar ons vliegtuig binnenkort zal vertrekken.
De veiligheidscontrole gaat vlot. In Donkerbroek is vanochtend mijn riem kapot gegaan en die heb ik noodgedwongen achtergelaten. Deze riem had een grote metalen gesp die altijd het metaaldetectiepoortje activeerde. Ik kon zo snel geen passende riem vinden dus ik loop tijdelijk zonder en zowaar, ik kan zonder problemen doorlopen. Even de jas, rugzak en laptop weer van de baan afhalen en we kunnen door naar de wachtruimte.
Hier verloopt alles op rolletjes. Een minuut of vijf nadat we in de wachtruimte plaatsgenomen komt een grondstewardess langs. Een oud mevrouwtje en de mensen met babies mogen achter haar aanlopen en als eerste in het toestel. Soms heeft het voordelen om zo’n klein ukkie als Nathalie mee te hebben. Het oude mevrouwtje—zeker boven de tachtig—lijkt echter zo’n voorkeursbehandeling niet nodig te hebben. De handtas gaat om de nek—je weet immers maar nooit welke boeven je in de sluis naar het vliegtuig nog tegen komt—en met fiere stappen loopt ze achter de grondstewardess aan. Bij het toestel aangekomen moeten we zelfs nog even wachten omdat de schoonmaak nog niet helemaal voltooid is. Uiteindelijk kunnen we naar binnen waarbij ik één van de cabinepersoneelsleden vraag of het mogelijk is dat hij straks kijkt of het mogelijk is dat ik met iemand van plek ga wisselen. Hij zal het proberen maar de kans dat het lukt is niet erg groot zo verwacht hij. Er zijn namelijk twee babies aan boord en waarschijnlijk zit de vader van de tweede baby op de plek naast Elmira. Dat blijkt ook zo te zijn. In ieder geval positief dat hij al vooraf geinformeerd was over de aanwezigheid van babies. Op onze heenreis was de KLM stewardess verbaasd, zoniet ongeinteresseerd, over het feit dat Nathalie meevloog.
Zes uur en twintig minuten is de verwachte vluchttijd. Te overzien, maar met een bezige bij als Nathalie toch nog een hele opgave. In tegenstelling tot de heenreis waarbij de vlucht in de nacht plaatsvond, vindt Nathalie het geen tijd om te slapen en Elmira heeft behoorlijk werk om haar rustig te houden. Het liefst loopt Nathalie aan het handje door het gangpad. Dat heeft ook zijn voordelen. Ze maakt zo heel wat vrienden in het vliegtuig en Elmira kan wat sociaal contact maken met haar landgenoten wat de afgelopen twee maanden in Nederland maar sporadisch ging. Uiteindelijk gaat daarom de vliegreis toch nog vrij snel.
