Aankomst in Almaty
Ongeveer een half uur voor de landing meldt de cockpit zich met het actuele weerbericht. Het is in Almaty voor de tijd van het jaar uitzonderlijk warm. Vijf graden boven nul met een lichte motregen. Heel wat anders dan de vrieskou waarop wij ons hadden ingesteld en de dikke wanten kunnen daarom waarschijnlijk in de tas blijven.
Het is de eerste keer dat Elmira via het nieuwe luchthavengebouw Kazachstan binnenkomt en ze is onder de indruk van de snelle afhandeling. Geen lang gezeur bij de paspoortcontrole en de bagage hoeft niet nog eens door de Röntgencontrole zoals vroeger wel het geval was. Ook de invulling en controle van de declaratieformulieren behoort tot het verleden.
Gelukkig blijven er ook dingen Kazachs zoals de lopende banden waarop de bagage de aankomsthal binnenkomt. Bij de bouw van de aankomsthal heeft men alles uitgerust zoals op een moderne luchthaven. Meerdere bagagebanden met bij elke band een televisiescherm waarop de vluchtnummers kunnen staan van de bagage die op die band wordt afgehandeld. “kunnen staan”, want in Almaty gaat dat wat anders. In de internationale aankomsthal zijn twee bagagebanden waarbij Lufthansa het televisiescherm bij de rechter band afgehuurd heeft om 24nbsp;uur per dag reclame voor die luchtvaartmaatschappij te maken. Op het andere scherm staat een voor mij onbekende kreet in het Russisch. Elmira heeft zich in een hoek bij de Lufthansa band geposteerd, kennelijk omdat ze verwacht dat daar onze bagage uit zal komen.
Nou, zo werkt het in Almaty dus niet. De bagage wordt vanuit de centrale bagageruimte willekeurig op de banden geplaatst en zo komen na zo’n tien minuten wachten onze koffers op twee verschillende banden naar buiten. We pakken ze van de band en lopen naar de uitgang waar de controle plaatsvindt of de nummers van de bagagelabels wel overeenkomen met de labels die wij bij het inchecken gekregen hebben. Een controle die praktisch nergens ter wereld op een luchthaven gebeurt, maar die mijns inziens zeer goed is, omdat zo op een hele goede wijze wordt voorkomen dat iemand de bagage van een ander meeneemt. Zo gek zijn ze in Kazachstan nog niet.
Buiten is het weer zoals de piloot ons al doorgegeven had. Miezerig maar niet koud. Elmira heeft mij op Sinterklaas een grote nieuwe koffer met wieletjes gegeven. Daardoor geen gezeul meer met een uitpuilende reistas. Een uitkomst om de paar honderd meter naar het appartement van baboeshka af te leggen. Na een paar keer aan te bellen—baboeshka blijkt in diepe slaap verzonken wat niet zo gek is om drie uur ‘s nachts zijn we dan eindelijk op de plaats waar we de nacht zullen doorbrengen.
Nathalie heeft echter nog geen zin in slapen. Deze baboeshka is haar grote vriendin en volgens de biologische klok is het nu nog maar tien uur Nederlandse tijd. Dus wat geeft het dat de zon al een tijdje onder is. Uiteindelijk is het tegen vijven dat we onze ogen dicht doen.
