Met de trein naar Zhabagly
Met de taxi gaan we naar het treinstation. Met 50 kilo bagage, twee rugzakken en Nathalie wordt het wat teveel om met de bus te gaan. De taxi zet ons voor het station af en door de motregen zoeken we naar onze wagon. We zitten in de achterste coupé dus het is nog een heel gesjouw met de koffers door het smalle gangpad.
Gelukkig is Nathalie ‘s nachts niet erg luidruchtig. Wel had ze ook deze nacht weer moeite met inslapen vanwege het tijdsverschil maar de medepassagiers hebben daar weinig last van gehad.
Gedurende het hele traject ligt er geen sneeuw, maar wanneer we Tjulkebas naderen wordt het buiten wit. Waar een dag daarvoor volgens de provodnik nog regen was gevallen lag nu een dikke laag sneeuw. Voor de zekerheid belt Elmira nog even met Ruslan of ze al uit Zhabagly vertrokken zijn om ons op te pikken en dat blijkt het geval. Wanneer we echter in Tjulkebas uitstappen is er nog geen spoor van onze auto met reclamekoe te bekennen.
Zhabagly bleek zonder sneeuw te zijn toen Ruslan en mijn schoonvader daar vertrokken maar na een paar kilometer werd de weg wit. Zeker het laatste stuk hebben ze langzaam gereden omdat daar nog ijzel onder de sneeuwlaag ligt van een dag daarvoor. Daarom hebben ze wat langer nodig gehad dan gepland, maar gelukkig komen ze na een minuut of vijf de bocht om. Het weerzien is hartelijk en we sjouwen de bagage naar de auto.
Een Lada Zhiguli heeft een duidelijk kleinere kofferbak dan de gemiddelde westerse auto. Dit komt omdat het reservewiel links in de kofferbak is opgesteld en de benzinetank rechts. Heel handig op de wegen hier in Kazachstan, want daardoor komt de bodemplaat van de auto verder vrij van de weg, maar voor het vervoer van onze mamoetkoffer die Elmira mij met Sinterklaas cadeau gedaan heeft wel wat lastig. Gelukkig zit de imperiaal nog steeds op het dak. Mijn koffer past samen met mijn rugzak precies in de kofferbak, de koffer van Elmira gaat op het dak; vastgesjord met de sjorbanden die ik voor een appel en een ei een aantal maanden geleden bij de Lidl gekocht heb. Absoluut één van mijn beste aankopen allertijden. We stappen in en ik kruip achter het stuur. Rustig rijd ik weg want met de achterwielaandrijving die deze auto nog heeft kun je gemakkelijk uitbreken op een gladde weg. Aan de andere kant maant dat ook tot voorzichtigheid waardoor je automatisch rustiger gaat rijden dus misschien is het zo slecht nog niet. Met een gangetje tussen de dertig en veertig tuffen we naar Zhabagly waar we na ruim een half uur aankomen.
