Zoals ik een week geleden al meldde vonden beide computers het noodzakelijk om eens lekker tegen te sputteren. Bij mijn desktop was het slechts een configuratieprobleem, maar bij de laptop was één van de twee scharnieren waarmee het scherm aan de rest van de computer vast zit afgebroken. Gelukkig niet aan de kant waar de videokabel doorheen gaat, maar toch.
Omdat ik vanwege mijn werk niet zondermeer op een nieuw model kan overstappen heb ik internet rondgezocht naar een goede tweedehandse van hetzelfde merk en model. Die kon ik in Duitsland voor niet al te veel geld vinden bij een bedrijf dat laptops inkoopt, schoonmaakt, controleert en dan weer doorverkoopt. Het prijsverschil tussen Duitsland en Nederland is zeker 100 euro. Vandaag heb ik dit nieuw bemachtigde apparaat voorzien van de harddisk uit mijn eigen laptop. Ook het toetsenbord heb ik omgezet om dat men in Duitsland gewend is met het QWERTZ systeem te werken waar wij in Nederland gewoonlijk QWERTY toetsenborden hebben. Niet een groot verschil—alleen de Z en Y zijn omgewisseld—maar zo’n toetsenbord heeft ook veel leestekens en dergelijke op andere plekken zitten en dan wordt het snel typen toch wel wat lastig.
De totale ombouw heeft minder dan een uur geduurd en ik ben nu weer in het bezit van een keurige Toshiba Satellite Pro 4600, met groter TFT scherm dan voorheen en een DVD speler met CD-RW functie. Al met al ben ik er dus zeker niet op achteruit gegaan.
Toen ik nog in Kazachstan was hebben Elmira en ik voor Nathalie een po gekocht. Niet een normale, maar eentje met contacten onderin waardoor een melodietje wordt gespeeld wanneer de contacten nat worden. Het is in Kazachstan gebruikelijk dat kinderen vroeg zindelijk worden gemaakt—dat scheelt in de benodigde luiers—en Elmira is dan ook al enige tijd bezig om Natalie te leren van de po gebruik te maken. Ze vindt het muziekje dat klinkt nadat ze geplast heeft kennelijk heel interessant, want elke keer als het klinkt luistert ze aandachtig. Vandaag heeft ze al vier keer met succes op de po geplast. Elmira had nog maar één keer de luier hoeven te verschonen vertelde ze me vanavond. Ik vermoed dat Nathalie met deze aanpak en hulpmiddelen eerder zindelijk zal zijn dan het gemiddelde kind in Nederland.
In Kazachstan is repareren tot een volkskunst verheven. In gevallen waar wij Nederlanders zonder na te denken nieuw zouden kopen doet men in Kazachstan altijd eerst nog verwoede pogingen om een defect apparaat te repareren. De enige drijfveer is geld, repareren is immers meestal goedkoper dan nieuw kopen, tenminste wanneer het een eenmalige reparatie betreft.
Begin dit jaar zijn we regelmatig getroffen door elektriciteitsstoringen. Die werden meestal veroorzaakt door een doorgebrande centrale elektriciteitsmeter in het transformatorhuisje in het centrum van het dorp. De meter kon de zware belasting van de vele elektrische boilers in onze straat niet aan en hield er daarom periodiek mee op, soms zelfs vaker dan één keer per week. Tot enkele maanden geleden was de procedure dat een buurtbewoner bij de op de meter aangesloten huizen langs ging collecteren om de reparatie van de electriciteitsmeter te betalen. Reparatie kostte rond de 1500 Tenge, een nieuwe meter 2700 Tenge.
Op 12 juni was ik het na een stroomstoring van 4 dagen zo zat, dat ik het gecollecteerde geld bij elkaar heb geschraapt en zelf naar Shymkent ben gegaan om een goede meter te kopen met meer capaciteit. Wat die meter meer kostte dan er gecollecteerd was heb ik uit eigen zak betaald, net als de benzinekosten. Vandaag heb ik Elmira tussen neus en lippen door gevraagd of ze de afgelopen tijd nog een elektriciteitsstoring hadden gehad.
Na even denken antwoordde Elmira dat tijdens mijn afwezigheid de stroom niet één keer was uitgevallen. Kennelijk is een nieuwe elektriciteitsmeter dus uiteindelijk toch goedkoper dan een paar keer per maand een oude meter te laten repareren.
In tegenstelling tot de meeste babies in Kazachstan draagt Nathalie wegwerpluiers. Hier ligt ze te wachten op verschoning, terwijl mamma even snel een foto van haar maakt.
Eén van de dingen die Nathalie absoluut niet wil is een speen in haar mond. Deze foto is daarom een gelukstreffer. Slechts luttele seconden na de foto had ze hem al weer uitgespuugd.
Af en toe komen er foto’s binnenrollen uit Kazachstan. Op deze foto poseert mamma met Nathalie. De blik in de ogen lijkt nauwelijks op die van een baby. Dit wordt zonder twijfel een dame met veel karakter.
De bouw van het nieuwe huisje achter op het erf van mijn schoonouders vordert gestaag. Oorspronkelijk was het de bedoeling om slechts een begane grond te bouwen met een keuken en slaapkamer voor mijn schoonouders. Uiteindelijk is echter besloten er nog een verdieping bovenop te plaatsen. Daar kunnen Elmira en ik zolang wonen tot ons eigen huis klaar is en daarna kan het gebruikt worden voor toeristen, bijvoorbeeld als grote eetzaal. De balken voor de vloer zijn al gelegd op de foto.
Na het uiteenvallen van de Sovjet Unie, is in Kazachstan het vaccinatieprogramma een aantal jaren niet volledig uitgevoerd. Sinds een jaar of vijf wordt er echter weer volop gevaccineerd en worden achterstallige vaccinaties ingehaald. Eén van die inhaalvaccinaties is tegen rodehond, of meer wetenschapplijk rubella genoemd. Dit is een op zich vrij onschuldige infectieziekte die bij zwangere vrouwen echter tot aangeboren afwijkingen van het aanstaande kind kan lijden. De vaccinatie wordt in Nederland uitgevoerd rond de leeftijd van elf jaar. In Kazachstan is men sinds dit jaar bezig met een vaccinatiecampagne om alle achterstallige rodehond vaccinaties alsnog uit te voeren. Omdat de ziekte zich typisch tussen de 25 en 35 jarige leeftijd voordoet en dit ook een risicogroep is vanwege het grote aantal vrouwen uit deze leeftijdscategorie dat kinderen krijgt is men begonnen met deze bevolkingsgroep.
Elmira heeft vandaag haar vaccinatie tegen rodehond gekregen. Voor Nathalie zal het nog een aantal jaren duren voor ze aan dit prikje toe is.
