Periodiek komt in Zhabagly een vrachtwagen langs met zout voor het vee. Het zout bestaat niet uit nette likblokken zoals die vaak in Nederland gebruikt worden, maar is los gestort in de laadbak van de vrachtwagen. Wie zout wil kopen levert zijn eigen zakken waarin het vervolgens wordt afgewogen. Lang niet alle mensen in Zhabagly geven hun vee trouwens zout. Velen vinden dit een veel te dure uitgave. Het zout kost hier zo’n 8 Tenge per kilo, wat neerkomt op vijftig euro per ton. Voor de boerderij in de bergen wordt 1000 kilo in zakken geschept die vervolgens met de tractor naar boven getransporteerd zullen worden.
Het afwegen van de zakken gebeurt op een bascule waarop per keer maximaal 100 kilo kan worden gewogen. Ruslan schuift hier met de gewichtjes om het gewicht van een zoutzak te bepalen. Dat de zoutscheppers dit werk vaker hebben gedaan blijkt aan het eind van de weegactie. De zonder weging volgeschepte zakken blijken samen 1025 kilo te bevatten. Slechts 2,5% naast het gevraagde gewicht.
Het weer in Kazachstan slaat snel om, en na de regen- en onweersbuien van gisteren die tot in de nacht hebben geduurd is het vandaag weer een stralende dag. Zoals gisteren afgesproken zal Elmira vandaag twee ambtenaren uit Wanovka ophalen voor het inmeten van ons bouwterrein aan de Abaistraat. Ze zullen direct ook het huis inmeten dat we aan het begin van het dorp bezitten aan de Fabrieksweg. Van dat terrein hebben we wel de documenten, maar op de plattegrond staat de lokatie van het huis niet ingetekend. Bovendien wil Elmira dat terrein graag uitbreiden met een stuk ongebruikt land dat er nu naast ligt. Op dat ongebruikte terrein heeft vroeger ook een huis gestaan maar het is afgebroken om bouwmateriaal te leveren voor nieuwbouw van een huis in Shymkent. Ons huis aan de Fabrieksweg is op dit moment voor ons praktisch gezien onbewoonbaar omdat een functionerende waterleiding ontbreekt, maar het ligt op een A1 lokatie bij de ingang van het dorp waardoor het heel geschikt is om bijvoorbeeld straks een inseminatiestation of een ander commerciële activiteit te vestigen. Het duurt nog wel even voor die plannen verwezenlijkt worden maar het goed voor elkaar hebben van de kadastrale documenten is van belang, vandaar dat we dat vandaag ook willen laten doen.
Terwijl Elmira met de auto naar Wanovka rijdt maak ik een schets van ons bouwterrein aan de Abaistraat waar de gebouwen ongeveer zullen komen. Het komt niet op de laatste 50 centimeter aan, maar wanneer we nu al de gebouwen in laten tekenen op de plattegrond scheelt dat straks een tweede keer inmeten. Nadat ik de schets klaargemaakt heb loop ik naar ons huis aan de Fabrieksweg, een wandelingetje van zo’n twee kilometer. Elmira zal in die tijd ongeveer terug zijn in Zhabagly zo verwacht ik en dan kunnen de ambtenaren dus direct aan de gang.
Nadat ik na een half uur zitten in het zonnetje nog geen witte lada met een lachende koe in het vizier heb bel ik Elmira op op haar mobieltje. Zoals wel vaker het geval is in Kazachstan is er een kink in de kabel gekomen. De ambtenaren die het terrein moeten inmeten zijn vandaag niet beschikbaar. Pas over een week kunnen ze komen. Bovendien blijkt volgens de kadastergegevens het huis aan de Fabrieksweg 33 al tijden geleden afgebroken te zijn. Waarschijnlijk zijn in de administratie ons huis, en dat van de buren op nummer 35 dat wel gesloopt is met elkaar verwisseld. De kadasterdocumenten en terreinplattegrond die wij hebben zijn van de eerste eigenaar. Om het huisnummer 33 weer in de kadastergegevens ingevoerd te krijgen moeten we eerst de vorige eigenaar opzoeken om op het kadaster een verklaring af te leggen dat hij een huis aan ons heeft verkocht en niet een leeg bouwterrein, en vervolgens ook nog de eerste eigenaar om te verklaren dat hij indertijd op Fabrieksweg 33 heeft gewoond. Nog niet zo’n eenvoudige opgave dus.
Heeft ooit iemand gezegd dat alles hier in Kazachstan gemakkelijk ging? 🙂
