Een weerbarstig wiellager
Voor ik het hoongelach wil horen van de mensen die altijd al gezegd hebben dat een Lada geen auto is en elke 100 kilometer een onderhoudsbeurt behoeft allereerst een stukje historie.
Twee jaar geleden hebben we onze Lada gekocht bij de Lada dealer in Shymkent. Bij de eerste onderhoudsbeurt na 2500 kilometer hebben ze daar vergeten de vetdop van de wielnaaf van ons wiel linksvoor terug te plaatsen. Daar kwamen we pas na een paar dagen thuis achter waardoor we een behoorlijk aantal kilometers met open wiellager hebben gereden. We hebben uiteraard direct een nieuwe dop geplaatst, maar in de dagen ervoor heeft zich ongetwijfeld zand in het vet gemengd. Vandaag in de buurt van Sastobe was het zover. Tijdens het langzaam bergop rijden achter een volgeladen Kamaz hoorden we een metalig gekraak. Toen we de auto aan de kant van de weg stopten bleek dat het wiellager het na meer dan 50.000 kilometer zandhappen begeven had.
Dit was duidelijk niet gepland. We wilden vandaag eigenlijk naar Shymkent om de nodige inkopen te doen voor Nathalie’s verjaardag morgen. De ANWB kennen ze hier niet en voor acuut onderhoud ben je in het algemeen aangewezen op je eigen vindingrijkheid. Doorrijden met het kapotte wiellager zou in principe nog kunnen, maar je weet nooit wat je dan nog meer beschadigt. Bij het verwijderen van de vetdop blijkt het niet verder rijden een goede keuze. Door de wrijving van het kapotte lager staat het lagervet te koken. De dop schiet er als een champagnekurk met een knal af en vliegt meer dan een meter weg. We hebben indertijd niet voor niets voor een Lada Zhiguli gekozen. Van dit model rijden er talloze exemplaren in onze regio rond en in elk zichzelf respecterend dorp zit wel een reparatiebedrijfje en onderdelenwinkel waar we met onze auto terecht kunnen. Vanaf de plek waar de auto gestrand is, is de dichtstbijzijnde plaats Bellawodda, de plaats waar wij ook het reguliere onderhoud doen.
Elmira blijft met Nathalie bij de auto achter—die we lekker in de schaduw van één van de schaarse bomen hebben geparkeerd—en ik ga met Ruslan die toevallig mee was om onderdelen voor de tractor te kopen op weg.
Vervoer vinden is nooit een probleem in Kazachstan. Vele chauffeurs zijn blij om een paar centen bij te verdienen door lifters op te pikken en bovendien is op het traject Zhabagly Shymkent bijna één op de tien voertuigen een minibusje. Na enkele minuten aan de kant van de weg te hebben gestaan worden we door zo’n minibusje opgepikt. De chauffeur weet een goede onderdelen winkel in Bellawodda en na een minuut of twintig rijden worden we daar keurig voor de deur afgezet. 200 Tenge kost het ritje voor ons gezamelijk, dus nog geen anderhalve euro.
Wiellagers voor de Lada blijken hier inderdaad op voorraad te liggen. Gelukkig zijn het Russische. De Chinese varianten die ook hier en daar te koop zijn hebben vaak een levensduur die uitgedrukt kan worden in weken. Russisch materiaal komt qua levensduur in de buurt van reguliere Westerse merken. Samen met een tube Lithium-vet zijn we 750 Tenge kwijt ofwel 5 euro. Tenslotte hebben we voor de inwendige mens ook nog wat nodig, het is tenslotte bijna 35 graden. Met een fles Sprite en de onderdelen lopen we terug naar het centrum van het dorp waar een busstation is. Ook taxi’s naar de omliggende dorpen staan hier meestal de wachten. Na wat rondvragen vinden we een chauffeur die ons terug wil brengen naar de plek waar onze auto staat. Voor 500 Tenge belanden we een dik kwartier later op de plek waar Elmira nog steeds met Nathalie zit te wachten. Gelukkig was een tankstation vlakbij waar Elmira in de tussentijd ook drinken en wat te eten heeft gekocht.
Om een wiellager te wisselen heb je normaal een pers nodig om het oude lager netjes uit te persen en het nieuwe lager aan te brengen. We sjouwen veel mee aan gereedschap in onze kofferbak, maar een mobiele pers zit daar nog niet bij. Goed geproportioneerde tikken met een hamer doen echter ook wonderen en na een uurtje sleutelen, schoonmaken en monteren beschikt onze auto over een nieuw geluidloos en spelingsvrij wiellager.
Het is inmiddels bijna zes uur en de markt in Shymkent is al afgelopen. De supermarkt is elke avond tot negen uur open en daarom rijden we toch maar door naar Shymkent om in ieder geval de meest noodzakelijke spullen te kopen. Morgen op de verjaardag van Nathalie zullen we nog een keer moeten voor de laatste zaken en natuurlijk de taart.
