De eerste nacht op Schiermonnikoog
Het weer is vandaag beter dan gisteren. De zon schijnt, maar doordat onze slaapkamer niet op het oosten ligt slapen we door tot een uur of negen. Elmira kruipt vanochtend met Nathalie onder de douche. Het probleem waar ik gisteren al last van had, het niet willen weglopen van het water, is er nog steeds. De afvoerbuis lijkt volledig verstopt te zijn. Vandaag maar even melden aan de eigenaar. Ongetwijfeld weten ze het wel—een afvoerleiding raakt niet zomaar volledig verstopt, tenzij zoals in Donkerbroek Nathalie er iets ingestopt heeft—maar toch maar even beter om het te zeggen.
Het huisje dat ik gehuurd heb is vergelijkbaar met het multifunctionele huis dat we achter op onze tuin in Kazachstan willen zetten en daarom is dit een goede testcase om te zien hoe een dergelijk minihuis voldoet. Dit huisje meet ongeveer vier bij acht meter met een uitbouw waarin de keuken is geplaatst. De afmetingen zijn groot genoeg voor een gezin met een kind maar zonder al te veel rommel. Vooral het ontbreken van kasten hier is opvallend. Daardoor lijken de kamers groter. Voor toeristisch gebruik is dat niet een groot probleem, maar voor regulier wonen uiteraard wel.
De plavuizen die overal in het huis liggen zijn ronduit onhandig. Na het douchen is Nathalie vanochtend uitgegleden op de natte vloer en dat was niet prettig. Bovendien heb ik gisteren met Nathalie op de vloer met treintjes gespeeld en dan is de vloer ronduit koud. Tegels op de vloer beperken we dus in Kazachstan tot de badkamer, schuurtjes en misschien de keuken en als het enigszins mogelijk is komt er daar vloerverwarming onder. Dat laatste is gek genoeg geen noviteit voor Kazachstan. Het nu leegstaande gebouw van de voormalige kindercrèche in Zhabagly waar Elmira’s jongere broertje en zusje hun peutertijd hebben doorgebracht is voorzien van vloerverwarming. Vloerkleden zijn leuk om te zien, maar als ik nu zie hoeveel werk men in Kazachstan heeft van het periodiek uitkloppen, schoonboenen en rechtleggen van losse vloerkleden, dan denk ik dat dat voor ons geen alternatief is.
Een van de geschilpunten rond ons te bouwen multifunctionele was de wijze waarop de keuken met de woonkamer verbonden zou moeten worden. Zelf ben ik een tegenstander van deuren. Deuren laten een huis kleiner lijken. Elmira wilde echter een afsluitbare keuken zodat als er eens wat zou aanbranden dat in de rest van het huis niet te ruiken zou zijn. Bovendien is er in Kazachstan een duidelijke scheiding van de vrouwen- en mannencultuur. Een groot deel van de vrouwencultuur speelt zich in de keuken af. Hier roddelt de vrouw des huizes met de buurvrouwen en vriendinnen over zaken die de man niets aangaan. Bij ons is de verdeling wat anders. Terwijl Elmira gisteravond met Nathalie bezig was heb ik de erwtensoep klaargemaakt. Een beetje tot mijn verrassing, maar wel tot mijn tevredenheid verklaarde Elmira na het avondeten daarom dat een open keuken met een directe verbinding met de woonkamer geen probleem zou zijn.
Een van de typische voorbeelden wat ik op deuren tegen heb komt ook in dit huisje voor: een halletje van een vierkante meter waar in alle muren een deur zit. In dit huisje komt zo’n halletje voor naar de slaapkamers. Twee deuren naar de twee slaapkamers, een deur naar het toilet en een deur naar de woonkamer. Je kunt bijna geen kant op en deuren moeten haast wel tegen elkaar aanslaan wanneer je ergens heen wilt. Zonde van de ruimte en de deuren. Dit is trouwens niet een typisch Nederlands probleem. Het architectenbureau dat indertijd de bouwtekeningen van ons te bouwen hotel in Kazachstan gemaakt heeft had in de presidentiele suite een soortgelijk nutteloos halletje getekend. Het is kennelijk moeilijk—zelfs voor mensen die professioneel met het ontwerpen van huizen bezig zijn om aan de hand van een tekening het gebruiksgemak van een woning vast te stellen en te optimaliseren.
De verdeling van de handheld computers heeft zich trouwens onderhand afgetekend. Elmira gebruikt de Ipaq om spelletjes op te spelen, terwijl ik dit verhaal tik op de oude vertrouwde Psion 3C. Er is een reden voor hoor, de Psion heeft een klein maar volledig toetsenbord waardoor ik gemakkelijk een verhaal in kan tikken. Het externe toetsenbord van de Ipaq heb ik thuis gelaten. Bovendien heb ik er niet zoveel problemen mee om de oude en robuuste Psion mee naar het strand te nemen. De Ipaq acht ik daar niet echt geschikt voor. Nieuw is niet altijd beter.
