Op stap
Schiermonnikoog is een klein waddeneiland met slechts één dorp. Alles is daardoor lopend of met de fiets te doen. Vanochtend zijn we na ons ontbijt lopend naar het dorp gegaan. Hoewel het een mooi eiland is wil Elmira er niet wonen, daarvoor is alles hier veel te bekrompen. Voor de huisjes is vaak maar enkele meters grond. Bij veel huizen staan daar bovendien de tuinstoelen wat aangeeft dat er achter het huis waarschijnlijk ook niet veel plek is. En als je dan kijkt voor welke prijzen de huizen hier te koop staan—450.000 voor een authentiek huis uit de 18e eeuw en 250.000 voor een eenvoudig bungalowtje langs het fietspad waar wij nu ook zitten, dan denk ik dat wij in Kazachstan de goede keuze hebben gemaakt.
Onze eerste tocht gaat naar een fietsverhuurbedrijf. Fietsen is op het eiland de ideale methode om snel en comfortabel op de bestemming te komen. Bij het adres waar we binnenstappen hebben ze nog een stevige herenfiets voor mij en een damesfiets voor Elmira. Een kinderzitje wordt bij Elmira vooropgezet, met een windscherm zodat Nathalie uit de wind zit. EUR 38,50 kosten het geheel voor een week. Dat valt mij alleszins mee. Zeker wanneer je er vanuit gaat dat het praktisch nieuwe fietsen zijn met zeven versnellingen. Heel wat anders dan de oude brikken waar sommigen hier op rondrijden. Die kosten misschien wel wat minder, maar ik rijd toch liever op onze Sparta’s. Voor wie ook fietsen op Schiermonnikoog wil huren kan ik daarom Fietsenverhuur Schiermonnikoog zeker aanraden. Bovendien blijken ze de fietsen gratis op het vakantieverblijf af te leveren en weer op te halen. Een belletje is voldoende.
De eerste tocht op de fiets is uiteraard naar het strand. Nathalie is in het zand duidelijk in haar element. Met de wind is het nog wat koud en de meeste toeristen hebben de bescherming opgezocht van de windschermen van een van de strandhotels, maar ik kan het niet maken dat Elmira niet even de zee gezien heeft.
Bij paal 3 is een strandpaviljoen dat speciaal ingericht is voor kinderen. De eigenaren hebben veel speelgoed waarmee de kinderen in het zand kunnen spelen. Hier zitten dan ook praktisch alleen ouders met kleine kinderen. Nathalie laat zich al snel van haar sociale kant zien. Ze gaat naar bijna alle kinderen om te kijken of ze mee mag spelen. De resultaten zijn wisselend. Er is duidelijk merkbaar dat de individualisering in Nederland ook is doorgedrongen tot de opvoeding. Waar de meeste kinderen alleen spelen, of met een eigen broertje of zusje, komt Nathalie uit een cultuur waar alle kinderen met iedereen spelen. Zelf ben ik voor het laatste, al is het in het drukke Nederland in veel gezinnen en buurten soms wel wat moeilijker implementeerbaar. Ook Elmira valt het op dat de meeste kinderen hier alleen spelen en velen zelfs afwijzend of angstig reageren wanneer een ander kind aanstalten maakt om mee te spelen.
Het is zaterdag en de winkels zijn morgen dicht. Daarom is het nodig om vandaag inkopen te doen, zodat we morgen in ieder geval niet zonder eten zitten. In het dorp is een Spar supermarkt—waarschijnlijk de enige supermarkt op het eiland—en daar worden goede zaken gedaan. Het is er minstens zo druk als in een reguliere supermarkt op de vaste wal op zaterdagmiddag en de prijzen liggen zo’n 20% hoger. Ongetwijfeld met de smoes dat de overtocht per boot zo duur is, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er ook een exclusiviteittoeslag op zit, of om het aangenamer te zeggen, dat deze supermarkt niet meedoet met de prijzenslag die in supermarktwereld gaande is.
Op de terugweg zit Nathalie behoorlijk in haar stoeltje te krijsen. Ze is moe en wil een dutje doen maar dat wil in het hobbelstoeltje niet. Gelukkig zijn we in een paar minuten terug bij ons huisje waar we de rest van de middag rust nemen door in de tuin te zitten.
