In de trein
De trein van Almaty naar Tjulkebas heeft als beginstation Alma-Ata 2. We laten ons daarom per taxi naar dit station vervoeren. De trein zal hier minstens een kwartier van te voren staan zodat we rustig de tijd hebben voor de bagage. We hebben vroegtijdig kaartjes ingekocht en daardoor hebben we de eerste coupé toegewezen gekregen. Dat is gemakkelijk, want dan hoeven we binnen de wagon niet ver met de bagage te sjouwen.
Als we eenmaal onze plekjes opgezocht hebben blijkt het daar bijna niet te harden. De wagon heeft de hele dag op het rangeerterrein in de brandende zon gestaan en binnen voelt het aan als een oven. De provodniks hebben wel alle mogelijke ramen open gezet, maar dat helpt maar bar weinig. Ook op het eerste traject binnen Almaty waar langzaam gereden wordt biedt het windje door de ramen weinig verkoeling. Zodra we echter de stad uit zijn wordt het aangenamer. De provodniks hebben alle ramen weer gesloten en al snel blijkt waarom. Deze wagon is—ondanks dat hij er vrij oud uitziet—voorzien van een air-conditioner waarbij door het gaatjesplafond heerlijk frisse lucht blaast. Een dik half uur heeft het zweten geduurd, maar met deze lekkere temperatuur kunnen we vannacht waarschijnlijk heerlijk slapen.
Vandaag hebben we de nodige etenswaren ingekocht die uitgebreid op het tafeltje uitgestald worden. Ideaal, met zijn vieren reizen, want nu hebben we een coupé helemaal voor ons alleen.
De nacht is rustig, al heeft mijn moeder wel wat last van het tijdsverschil. Om twee uur in de nacht gaat ze recht overeind zitten, in de veronderstelling dat we al bijna op de plek van bestemming zijn. Nee, nog niet, we moeten nog zo’n 200 kilometer.
