Elmira is vandaag niet lekker. Hoofdpijn en een algemeen gevoel van malaise. Mogelijk het weer, of een bacterie die ze nog niet eerder meegemaakt heeft. Zelf merk ik aan mijn lymfklieren dat er een infectie bestreden wordt, dus waarschijnlijk is het voor Elmira een nieuwe bacteriesoort.
Geen probleem, want het weer is niet geweldig en we hebben het meeste dat we nodig hebben wel in de koelkast. Alleen voor het avondeten moet ik even op de fiets het dorp in om een pak mie en bamigroenten op te halen.
Nathalie heeft nergens last van en speelt in het tuintje. Het maakt haar eigenlijk niet zoveel uit of ze daar speelt of op het grote strand. Ze vermaakt zich wel zolang pappa en mamma maar in de buurt zijn.
Nathalie is nu 13 maanden en begint al behoorlijk veel te begrijpen. Een van die dingen is dat vuilnis in de vuilnisemmer hoort. Ze brengt nu elke keer haar vuile luiers naar de afvalbak en ook andere zaken waarvan we haar in het Russisch vertellen dat dat in de vuilnisemmer moet worden door haar keurig daarheen gebracht.
Dat de schoonmaakwoede soms wel eens iets te sterk is bleek vandaag toen Nathalie er niet alleen afval, maar ook een boekje en een halsketting van Elmira in deponeerde. De komende tijd moeten we dus extra de inhoud van de vuilniszakken controleren voor ze hun definitieve eindbestemming bereiken.
De paarden zijn bijna net zo geintereseerd in ons, als wij in hen. Ze komen bijna allemaal even persoonlijk bij het hek met ons kennismaken wat prachtige plaatjes oplevert.
Elmira heeft een grote voorliefde voor paarden. Met name de grote rassen die in Nederland voorkomen hebben haar speciale interesse. Niet ver van waar ons huisje staat lopen ‘s avonds ook de paarden die overdag de huifkarren over het strand trekken. Hier bekijken Elmira en Nathalie de grote dieren met veel aandacht.
Voor de jonge Nathalie is alles nieuw en interessant. Hier bekijkt ze aandachtig een meeuw. De meeuw is duidelijk mensen gewend en is niet bang voor onze kleine deugniet.
Schiermonnikoog heeft een geschiedenis uit de tweede wereldoorlog. Op een van de hoogste punten in de duinen is een bunker gebouwd die ondermeer door de Duitsers was gepland voor een radarinstallatie om vijandige vliegtuigen vroegtijdig te ontdekken. Door sabotage is die installatie nooit in gebruik genomen.
De bunker is er echter nog steeds, en het is nu een mooi uitkijkpunt om over het eiland, de Noordzee en de Waddenzee uit te kijken. Een geliefde plek voor toeristen en voor ons natuurlijk ook een must om te bekijken. Vanwege het mooie weer was Lauwersoog en het er achter gelegen vasteland zonder problemen zichtbaar. Nathalie vond het prachtig, alleen in de bunker was het te donker voor haar en begon ze te huilen. We zullen nog een paar jaar moeten wachten voor ze het leuk vindt in dergelijke plekken af te dalen. De grotten bij Kubishov in het Karatau gebergte in Kazachstan laten we daarom voorlopig maar even voor wat het is.
Laat ik om te beginnen zeggen dat ik historisch besmet ben. Een oom van mij heeft meer dan 25 jaar in de Philips fabriek van Drachten gewerkt dus een andere keus was er niet. De radio was van Philips, het stereocassettedeck van mijn broer, en natuurlijk het scheerapparaat.
Ik heb mijn vader nooit met iets anders zien scheren. Eerst met een tweekopper, later met een driekopper. Het eitje waarmee Philips de scheerrevolutie begonnen is heb ik nooit gezien, dat was te vroeg in de historie.
Zelf heb ik scheren nooit een prettige bezigheid gevonden. Een langdurige bezigheid in die kostbare minuten ‘s ochtends vroeg, en dan in de loop van de dag nog irritatie en niesbuien. Ja, ik weet niet of het veel voorkomt, maar ik krijg—tot hilariteit van mijn omgeving—last van niesbuien na het scheren met een Philishave. Het fijne haarstof dat door de rondmalende mesjes vlak onder mijn neus geproduceerd wordt slaat zich kennelijk op in mijn neusgaten en zorgt tot zeker een halfuur na een scheerbeurt voor hevige kriebelingen.
Mensen die mij kennen zullen mij dan ook vaak met een stoppelbaard van een aantal dagen gezien hebben. Ook Elmira kent dit verschijnsel en is er niet erg blij mee. Zo’n stoppelbaard prikt, en ze heeft het maar wat vaak over “schuurpapier”. In mei heeft ze mij in Kazachstan—mede onder druk van de herhaaldelijke stroomstoringen waarbij mijn Philishave het helemaal niet doet—eindelijk weten te overtuigen van de voordelen van nat scheren met een scheermesje. In Shymkent hebben we een Gillette Mach 3 scheermes gekocht en daar scheer ik mij tegenwoordig bijna dagelijks mee. De Philishave hebben we in Kazachstan achtergelaten.
Ik moet zeggen, nat scheren bevalt mij uitstekend. Het gaat sneller—zeker met zo’n driedubbel scheermesje—minder irritatie achteraf en de niesbuien zijn helemaal over omdat het haarstof netjes in het water en scheerschuim blijft zitten. Het heeft dus mede door mijn historische belasting even geduurd, maar ik behoor nu ook tot de groep mensen die “ouderwets” met een mesje scheert en daar zeer tevreden mee is..
Schiermonnikoog is een klein waddeneiland met slechts één dorp. Alles is daardoor lopend of met de fiets te doen. Vanochtend zijn we na ons ontbijt lopend naar het dorp gegaan. Hoewel het een mooi eiland is wil Elmira er niet wonen, daarvoor is alles hier veel te bekrompen. Voor de huisjes is vaak maar enkele meters grond. Bij veel huizen staan daar bovendien de tuinstoelen wat aangeeft dat er achter het huis waarschijnlijk ook niet veel plek is. En als je dan kijkt voor welke prijzen de huizen hier te koop staan—450.000 voor een authentiek huis uit de 18e eeuw en 250.000 voor een eenvoudig bungalowtje langs het fietspad waar wij nu ook zitten, dan denk ik dat wij in Kazachstan de goede keuze hebben gemaakt.
Onze eerste tocht gaat naar een fietsverhuurbedrijf. Fietsen is op het eiland de ideale methode om snel en comfortabel op de bestemming te komen. Bij het adres waar we binnenstappen hebben ze nog een stevige herenfiets voor mij en een damesfiets voor Elmira. Een kinderzitje wordt bij Elmira vooropgezet, met een windscherm zodat Nathalie uit de wind zit. EUR 38,50 kosten het geheel voor een week. Dat valt mij alleszins mee. Zeker wanneer je er vanuit gaat dat het praktisch nieuwe fietsen zijn met zeven versnellingen. Heel wat anders dan de oude brikken waar sommigen hier op rondrijden. Die kosten misschien wel wat minder, maar ik rijd toch liever op onze Sparta’s. Voor wie ook fietsen op Schiermonnikoog wil huren kan ik daarom Fietsenverhuur Schiermonnikoog zeker aanraden. Bovendien blijken ze de fietsen gratis op het vakantieverblijf af te leveren en weer op te halen. Een belletje is voldoende.
De eerste tocht op de fiets is uiteraard naar het strand. Nathalie is in het zand duidelijk in haar element. Met de wind is het nog wat koud en de meeste toeristen hebben de bescherming opgezocht van de windschermen van een van de strandhotels, maar ik kan het niet maken dat Elmira niet even de zee gezien heeft.
Bij paal 3 is een strandpaviljoen dat speciaal ingericht is voor kinderen. De eigenaren hebben veel speelgoed waarmee de kinderen in het zand kunnen spelen. Hier zitten dan ook praktisch alleen ouders met kleine kinderen. Nathalie laat zich al snel van haar sociale kant zien. Ze gaat naar bijna alle kinderen om te kijken of ze mee mag spelen. De resultaten zijn wisselend. Er is duidelijk merkbaar dat de individualisering in Nederland ook is doorgedrongen tot de opvoeding. Waar de meeste kinderen alleen spelen, of met een eigen broertje of zusje, komt Nathalie uit een cultuur waar alle kinderen met iedereen spelen. Zelf ben ik voor het laatste, al is het in het drukke Nederland in veel gezinnen en buurten soms wel wat moeilijker implementeerbaar. Ook Elmira valt het op dat de meeste kinderen hier alleen spelen en velen zelfs afwijzend of angstig reageren wanneer een ander kind aanstalten maakt om mee te spelen.
Het is zaterdag en de winkels zijn morgen dicht. Daarom is het nodig om vandaag inkopen te doen, zodat we morgen in ieder geval niet zonder eten zitten. In het dorp is een Spar supermarkt—waarschijnlijk de enige supermarkt op het eiland—en daar worden goede zaken gedaan. Het is er minstens zo druk als in een reguliere supermarkt op de vaste wal op zaterdagmiddag en de prijzen liggen zo’n 20% hoger. Ongetwijfeld met de smoes dat de overtocht per boot zo duur is, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er ook een exclusiviteittoeslag op zit, of om het aangenamer te zeggen, dat deze supermarkt niet meedoet met de prijzenslag die in supermarktwereld gaande is.
Op de terugweg zit Nathalie behoorlijk in haar stoeltje te krijsen. Ze is moe en wil een dutje doen maar dat wil in het hobbelstoeltje niet. Gelukkig zijn we in een paar minuten terug bij ons huisje waar we de rest van de middag rust nemen door in de tuin te zitten.
