Naar de bruiloft
Normaal zijn oktober en november de traditionele bruiloftsmaanden in Kazachstan. Het werk op het land is gedaan, het geld is verdiend en er is tijd om met een partner het huwelijksbootje in te stappen. In oktober zijn er slechts enkele bruiloften geweest vanwege de Ramadan. Die is echter nu voorbij en de schade wordt met rasse schreden ingehaald. Vandaag was de bruiloft van onze buurjongen Rafaël. Rafaël is gids bij het natuurreservaat en heeft ongeveer de leeftijd van Elmira’s broertje Ruslan. Zowel Ruslan, mijn schoonouders als wijzelf hadden een uitnodiging gekregen voor het feest in restaurant Karima in Wanovka, één van de beste restaurants van de omgeving.
Bruiloften in Kazachstan verlopen allemaal ongeveer gelijk. De bezoekers—vaak enkele honderden—zitten aan grote tafels in een zaal en een spreekstalmeester roept achtereenvolgens familie en vrienden naar voren om hun felicitaties uit te spreken. Dit alles afgewisseld door muziek, vandaag van een accordeon en keyboard synthesizer. De tafels zijn volgeladen met eten en drinken en tussendoor komt het bedienend personeel nog met warme gerechten zoals soep en pigminië. Het kersverse echtpaar zit op een verhoging achter een tafel, samen met de droeg en padroega, de boezemvriend en vriendin van het echtpaar.
Het was de eerste bruiloft waar Nathalie mee ging en ik moet zeggen, ze heeft zich best vermaakt. Kinderen meenemen naar een bruiloft is in Kazachstan heel gewoon, en iedereen let er op of ze het wel naar hun zin hebben. Voordeel was ook dat Rafaël’s nichtje—Nathalie’s buurmeisje—ook mee was waardoor ze een speelkamaraadje had. Op de foto danst ze met haar vriendinnetje en een ver familielid van Rafaël.
Deze bruiloft was zeer interessant, omdat het om een mix van culturen ging. Rafaël zelf is van Azerbeidzjaanse en Iraanse afkomst, terwijl hij een vrouw had gevonden met Kazachse ouders. De avond werd daarmee een wisseling van toespraken, muziek en dans uit drie verschillende culturen. Dat er duidelijke verschillen zijn in de cultuur bleek ook wel toen in de loop van de avond een tafeltje vlak naast het podium van het bruidspaar werd geplaatst waarachter vervolgens twee Azerbeidzjaanse familieleden plaatsnamen. Eerst was het nog onduidelijk wat die gingen doen, maar al snel kwamen familieleden langs om hun financiële huwelijkscadeau af te geven. Eén van de twee mannen schreef zorgvuldig op in zijn boekhouding wie welk bedrag had gedoneerd, terwijl de tweede de briefjes telde en en sorteerde. Het hoeft dus geen uitleg waaruit in Azerbeidzjan de kadotip bestaat. Op de uitnodiging hoeft geen envelopje getekend te worden zoals in Nederland nog wel eens gebruikelijk is.
