Vandaag is het feest, en uit Shymkent hebben we een taart meegenomen. Elmira’s vader Sagit is namelijk 51 jaar oud geworden. Tenminste, dat zegt het bevolkingsregister. In werkelijkheid is hij 52. Elmira’s grootouders woonden ten tijde van de geboorte van Sagit diep in de bergen in het dorpje Raevka (tegenwoordig Jirsu geheten). In die novembermaand van 1954 was het zulk slecht weer dat het niet lukte om de geboorte binnen enkele dagen bij de burgerlijke stand aan te geven. Ook nu komt dat nog vaak voor. Het dorp is ‘s winters gemiddeld drie maanden van de buitenwereld afgesloten door de sneeuw.
Toen het weer uiteindelijk beter werd en de ouders de geboorte officieel konden laten registreren was het inmiddels 1955 en daardoor is als geboortedatum abusievelijk 1 november 1955 in de boeken gekomen. Zelf heeft hij er weinig van te lijden, hij voelt zich nog fit en jong als een éénenvijftiger.
Het is anderhalf jaar geleden dat we een koel/vriescombinatie gekocht hebben. Dit apparaat voldoet prima. Met name de no-frost optie van Indesit—een speciaal koelsysteem waardoor er geen ijs neerslaat in de kast zelf en je dus niet periodiek hoeft te ontdooien—bleek een zeer goede keuze.
In één opzicht voldoet hij echter niet. Het komt bij ons enkele keren per jaar voor dat we een varken of koe slachten en dat past met geen mogelijkheid in het vriescompartiment van 120 liter. 80 kilo vlees is het maxiumum wat we er in kwijt kunnen maar dan is er geen plekje meer over voor andere producten. Niemand anders in het dorp heeft een vrieskast, hooguit zijn mensen voorzien van een koelkast met een klein vriesvakje bovenin. Het vlees onderbrengen in de vriezer bij buren of familie heeft daarom geen zin en in de praktijk betekent dit dat ca. de helft van het vlees na de slacht binnen een week verdwijnt in de magen van ons en bekenden om te voorkomen dat het omkomt.
Al een tijdje zijn we op zoek geweest naar een losse vrieskast of kist die we alleen inzetten in het geval we weer een dier geslacht hebben, maar tot nu toe waren die niet te koop. Vandaag waren we wederom op zoek en zowaar vonden we voor het eerst in onze standaard witgoed winkel van twee merken manshoge vrieskasten. Eén merk was duidelijk voor de dure markt, van het Duitse merk Kaiser, maar de andere twee vrieskasten die stonden opgesteld waren van de Russische Stinol fabriek die volgens een opschrift op de omhullende doos nu eigendom was van Indesit.
Er stonden twee modellen, eentje van 270 en eentje van 250 liter waarbij de iets kleinere net als onze huidige vriezer voorzien was van een no-frost koelingssysteem. Op deze laatste is de keuze gevallen. Zes vakken zitten erin, met een totale capaciteit voor 160 kilo vlees. Samen met onze huidige vriezer kunnen we nu eindelijk een volledig varken of koe kwijt in diepgevroren opslag, zonder dat we ons de eerste week scheel moeten eten aan de overmaat aan vlees.
