Puinhoop op luchthaven Almaty
Ik heb het stuk van Amsterdam al talloze malen gevlogen. De zeven uur die het ongeveer kost is net te kort om lekker bij te slapen en te lang om je niet stierlijk te vervelen. Gelukkig zet de KLM sinds een paar maanden een nieuw vliegtuig in op de lijn waarbij elke stoel zijn eigen videoscherm heeft. Je kunt zelf uit de beschikbare films kiezen welke je wilt zien. Het scheelt aanmerkelijk moet ik zeggen. Ik heb mij deze keer gestort op de collectie tekenfilms waaronder Bambi en De IJstijd 2. Vlak voor de aankomst in Almaty wordt het scherm afgeschakeld en komt de reguliere vluchtvoortgang weer in beeld. Het ziet er hoopvol uit. De boordcomputer meldt een temperatuur van +5 op een hoogte van 1100 meter, dus in Almaty zal het nooit zo koud zijn.
Helaas blijkt na enkele minuten dat we te maken hebben met een inversie. Een meteorologisch verschijnsel waarbij de lucht op een bepaalde hoogte warmer is dan de lucht daaronder. Want tegen het moment dat het vliegtuig de wielen aan de grond zet is de temperatuur op het display gedaald naar min zeven. Een verschil van twaalf graden. Nog niet superkoud, maar ik had toch liever die plus vijf gehad.
De luchthaven van Almaty is nog maar enkele jaren geleden gebouwd, maar nu is hij eigenlijk al weer te klein. De vier pieren waaraan vliegtuigen kunnen koppelen zijn vrijwel altijd bezet en ik zie op de baan enkele vliegtuigen staan waar passagiers met bussen vervoerd worden. Ook bij de paspoortcontrole blijkt dat alles eigenlijk alweer te klein bemeten is voor de toenemende stroom van internationale reizigers. Praktisch alle hokjes zijn bemand door mensen van de immigratiedienst, daar ligt het niet aan, maar elke binnenkomst moet worden geregistreerd in het centrale computersysteem. Een standaard procedure is dan ook dat er even door het paspoort wordt gebladerd, wat op de computer wordt ingetikt en dat de controleur dan verveeld in het rond gaat kijken tot er na een minuut of vaak nog langer eindelijk een melding van de computer komt dat de registratie compleet is. Dan pas kan het stempeltje in het paspoort gezet worden en gaat het klaphekje richting de bagagebanden open. Het gevolg is lange rijen voor de paspoortcontrole, alleen omdat een stuk software en hardware niet berekend zijn op de actuele stroom van registraties. Wat zou ik als computerprogrammeur daar graag eens induiken om dat wat efficienter te laten werken.
Maar niet alleen de paspoortregistratie kan efficienter. Ook de bagageafhandeling heeft zo zijn problemen. Er zijn maar een paar korte bagagebanden beschikbaar. Tot voor kort werden de schermen daarbij verhuurd aan luchtvaartmaatschappijen zoals Lufthansa om daar reclame op te plaatsen. Tegenwoordig wordt er wel netjes op gemeld welk vliegtuig op een bepaalde band gelost wordt, maar daar kun je in de praktijk nog niet van op aan. Daarom is het een pendelen tussen de verschillende banden en vooral het zoeken tussen de grote hoop bagage die naast de band wordt opgestapeld om zo weer nieuwe bagage op de veel te korte banden te laten circuleren. Bovendien vindt elke Kazach dat hij een bagagekarretje nodig heeft en al die bagagekarretjes staan bijna bovenop de lopende band. Want stel je eens voor dat je twee meter met een koffer moet sjouwen van de band naar je karretje. Mijn voordeel is dat ik zo’n 20 centimeter langer ben dan de gemiddelde Kazach dus ook van een afstandje kan ik over de hoofden heen nog redelijk de paar bagagebanden in het oog houden.
Na bijna een half uur—waarin slechts een paar mensen door de uitgang met een complete set bagage zijn vertrokken—zie ik mijn koffer opduiken. Ik pak hem van de band, klik het handvat uit en rol ermee naar de deur.
Zo, ik ben weer compleet.
