Lammert's Weblog

Het is het hooiseizoen dus Ruslan is bijna dagelijks op stap met de pakjespers om hooipakjes te maken. Het werk wordt per pakket afgerekend. Dat betekent dat er tijdens het persen geteld moet worden om aan het eind van de dag het bedrag te kunnen berekenen. Tot voor kort nam Ruslan daarvoor de overbuurjongen mee die de hele dag mee op de tractor reed en de geproduceerde pakjes turfde. Hiervoor werd het voor lokale begrippen vorstelijke loon van 1000 Tenge (7 euro) uitbetaald. Vanaf vandaag hoeft dat echter niet meer.

Vanuit Nederland heb ik een elektronische telunit en een inductieve sensor meegenomen. Vandaag zijn die op de pers gemonteerd waardoor er nu automatisch bij elke slag van het bind- en snijmechanisme geteld wordt. Ruslan was eerst verbaasd van de eenvoud van het systeem, maar hij is er nu maar wat blij mee. Voor dik vijftig euro aan onderdelen zit er nu een industriële waterdichte teller op de pers. Die kosten heeft hij in acht dagen terugverdiend omdat de buurjongen thuis kan blijven. Dat zijn nog eens terugverdientijden. Bovendien zijn er nu geen discussies meer over telfouten. Er is nu wel in Zhabagly de eerste werkloze ten gevolge van de technische automatisering te betreuren, maar ook hier valt de voortuitgang niet te stuiten.

De inductieve sensor is geplaatst naast een ronddraaiend curvewiel van de bind- en snijinrichting. Dit wiel is praktisch spelingsvrij gemonteerd en maakt per pakje één omwenteling. Het is daarmee een ideaal wiel om het aantal pakjes te tellen. De sensor is vrij klein, daarom heb ik hem op de foto hieronder geel omcirkeld. Een mooi voorbeeld waar Sovjet technologie en westerse sensortechniek prima samen gaan.

Door de regen van gisteren is het vandaag niet erg heet. Daarom gaan we vandaag naar Shymkent. Omdat beppe mee is nemen we deze keer niet de gebruikelijke route over de doorgaande weg. In plaats daarvan rijden we via binnenweggetjes eerst via Kimerbastau en Tjulkebas, om vervolgens bij Amangielde de doorgaande weg over te steken naar Abai.

Met name het stuk vanaf Amangielde is zeer interessant. Het is hier heuvelachtig en alhoewel de meeste hellingen door de droogte al geel zijn blijft het een aantrekkelijke route. Een groot stuk weg is verhard met grind, waardoor we niet sneller dan een kilometer of dertig per uur kunnen rijden. Ideaal om de omgeving te bekijken.

Even na het dorp Abai zien we een schaapskudde rusten onder een paar bomen langs de weg. De herder ligt onder een boom verderop te slapen. Alleen de herdershond merkt ons op, en een zwartbonte bok die ons vanaf een boomstronk in de gaten houdt.

De weg wordt weer beter en via Sastobe rijden we naar Karabulak. Karabulak is een vrij welvarend stadje dat voornamelijk bewoond wordt door Oezbeken. De plaats is vooral bekend van de grote veemarkten die hier worden gehouden. Noordelijk van de doorgaande weg rijden we verder, tot we uiteindelijk Shymkent bereiken.

Onze eerste stop is bij een restaurant. Het is hier toch nog vrij warm, en drie liter sinaasappelsap zijn in een mum van tijd verdwenen. Geen probleem hier, want in Kazachstan wordt in restaurants drinken per pak of fles verkocht. Dat kneuterige gedoe met elke keer een glaasje—waar je in Nederland bovendien vaak veel meer voor betaalt dan voor een liter in de winkel—kennen ze hier niet.

De volgende halte is een meubelzaak. We gaan eerst naar de winkel waar we recentelijk onze commode hebben gekocht, maar die winkel blijkt verhuist naar een ander deel van de stad. Het koopcentrum waar de winkel was gevestigd is gestopt met meubels en de verdieping waar meubels werden verkocht wordt nu omgebouwd met kleine kiosken voor kleding en dergelijke. Daar valt per vierkante meter vloeroppervlak waarschijnlijk meer aan te verdienen dan aan meubels. Gelukkig kennen we onderhand bijna elke meubelzaak in Shymkent, dus rijden we naar eentje niet te ver af die ook een redelijk assortiment heeft.

In de winkel bladeren we wat door de catalogi, en ook Elmira’s moeder die meegekomen is kijkt geinteresseerd rond. Zij heeft chronisch gebrek aan kastruimte, maar een even groot gebrek aan liquide middelen om kasten te kopen dus het blijft voorlopig bij kijken; dat denkt ze tenminste.

Wat mijn schoonmoeder niet weet, is dat wij haar hebben meegelokt op een verrassingstocht. Mijn ouders willen graag wat aan Elmira’s ouders geven, het liefst in natura. Geld is zomaar weer op, maar met een cadeau in natura kun je iets geven dat ook na jaren nog van dienst kan zijn. Elmira’s moeder wordt dan ook behoorlijk emotioneel wanneer ze begrijpt dat de kast die vandaag gekocht gaat worden niet voor ons, maar voor haar is.

De keuze valt uiteindelijk op een kastenblok van 3,6 meter breed. Het blok bestaat uit vijf naast elkaar staande delen. Daardoor is het mogelijk de delen in verschillende kamers te verdelen. De winkel waar we de kast kopen ligt in het centrum van Shymkent maar de opslagplaats waar de bouwpakketten zijn opgeslagen liggen is in een ander gebouw. “Twee of drie bushaltes verder” is het verhaal, maar wanneer we met een medewerker van de winkel op stap gaan om het pakket op te halen blijkt dat niet helemaal te kloppen. De opslagplaats blijkt in een dorpje ver buiten Shymkent te liggen, voorbij de luchthaven van de stad. Meer dan een uur zijn we daarom onderweg om het in tien dozen verpakte bouwpakket op te halen.

We zijn deze keer erg blij met onze imperiaal. Deze is volgeladen met de grote dozen, in de kofferbak liggen de kleinere dozen en binnen zitten vier volwassenen en Nathalie. Volbeladen keren we terug naar Zhabagly. Deze keer wel via de doorgaande weg, want met zo’n lading is het maar beter zo vlak mogelijke wegen te volgen.

Op een minuut of dertig rijden van Zhabagly ligt het dorp Amangielde. In dit dorp is in 2005 een nieuwe moskee gebouwd. Het metselwerk is zeer verzorgd en daarom hebben we deze groep metselaars gevraagd ons huis te bouwen.

Keurig op schema stopt de trein vroeg in de ochtend bij het station van Tjulkebas. Mijn schoonvader staat ons al op te wachten. De totaal meer dan 70 kilo bagage wordt over alle beschikbare handen verdeeld waarna we het perron afwandelen richting onze auto.

De trein van Almaty naar Tjulkebas heeft als beginstation Alma-Ata 2. We laten ons daarom per taxi naar dit station vervoeren. De trein zal hier minstens een kwartier van te voren staan zodat we rustig de tijd hebben voor de bagage. We hebben vroegtijdig kaartjes ingekocht en daardoor hebben we de eerste coupé toegewezen gekregen. Dat is gemakkelijk, want dan hoeven we binnen de wagon niet ver met de bagage te sjouwen.

Als we eenmaal onze plekjes opgezocht hebben blijkt het daar bijna niet te harden. De wagon heeft de hele dag op het rangeerterrein in de brandende zon gestaan en binnen voelt het aan als een oven. De provodniks hebben wel alle mogelijke ramen open gezet, maar dat helpt maar bar weinig. Ook op het eerste traject binnen Almaty waar langzaam gereden wordt biedt het windje door de ramen weinig verkoeling. Zodra we echter de stad uit zijn wordt het aangenamer. De provodniks hebben alle ramen weer gesloten en al snel blijkt waarom. Deze wagon is—ondanks dat hij er vrij oud uitziet—voorzien van een air-conditioner waarbij door het gaatjesplafond heerlijk frisse lucht blaast. Een dik half uur heeft het zweten geduurd, maar met deze lekkere temperatuur kunnen we vannacht waarschijnlijk heerlijk slapen.

Vandaag hebben we de nodige etenswaren ingekocht die uitgebreid op het tafeltje uitgestald worden. Ideaal, met zijn vieren reizen, want nu hebben we een coupé helemaal voor ons alleen.

De nacht is rustig, al heeft mijn moeder wel wat last van het tijdsverschil. Om twee uur in de nacht gaat ze recht overeind zitten, in de veronderstelling dat we al bijna op de plek van bestemming zijn. Nee, nog niet, we moeten nog zo’n 200 kilometer.

Het vliegtuig van KLM komt vroeg in de ochtend aan op Almaty. Omdat het recentelijk de langste dag is geweest is de zon al op wanneer de wielen van het vliegtuig de landingsbaan raken. We zijn achter op het schema door de vertraging die we in Amsterdam hadden, waardoor de slurf waar we normaal uit kunnen stappen nu bezet is door een ander vliegtuig. Het immense aantal van vier slurfen blijkt nu al te klein te zijn voor deze splinternieuwe luchthaven. Via een trap dalen we daarom af waarna een luchthavenbus ons naar de aankomsthal brengt.

In de aankomsthal blijkt maar de helft van de hokjes van de paspoortcontrole bemand te zijn. Bovendien zijn er problemen met de verbinding met de centrale computer waardoor het aanmelden van elke nieuwe bezoeker een eeuwigheid lijkt te duren. Elmira weet met Nathalie op de arm een voorkeurspositie in de rij te bemachtigen en zij is vrij snel bij de bagagebanden. Samen met beppe sta ik echter bijna een half uur in de rij, voor we het zo gewenste stempeltje in ons paspoort hebben.

Als we eindelijk bij de bagagebanden komen komt een lichtelijk gespannen luchthaven beambte op ons af. Of we zo snel mogelijk onze bagage uit de KLM berg willen zoeken, want men kan de stroom bagage niet meer aan. Gelukkig heeft Elmira dat graafwerk al gedaan en zij staat al aan de publieke kant van de schuifdeur met onze bagage samen met Ruslan te wachten.

Met de bagage op het karretje rijden we tot aan de rand van het luchthaventerrein. Daar laden we de koffers af waarna Ruslan het karretje terugbrengt naar de vertrekhal. In de tussentijd heeft beppe mooi de tijd om een sigaret op te steken; nodig na zo’n lange rookvrije vlucht. Het luchthavengebouw ziet er toch heel anders uit dan drie jaar geleden.

In Almaty slapen we meestal bij Babba Walla, een baboeshka die daar woont samen met haar 91 jarige blinde moeder en nog een oudere vrouw die niet meer in staat is om voor zichzelf te zorgen. Babba Walla woont in het appartementenblok recht tegenover de luchthaven, waardoor we in enkele minuten lopen op de plek van bestemming zijn. Alleen de trap is even een probleem. Alle bagage moet omhoog, waardoor we enkele keren moeten lopen voor alles in ons tijdelijk onderkomen gestald is.

De rit vandaag naar Schiphol is een bijzondere. Niet alleen gaan Elmira en Nathalie mee terug naar Kazachstan, ook beppe komt twee weken logeren in dat verre oord. Wanneer zij terugreist op 10 juli kom ik ook mee terug. In tegenstelling tot drie jaar geleden toen we de heen- en terugreis voor de huwelijksbezoekers door een reisorganisatie hebben laten verzorgen gaan we nu zoveel mogelijk op onze gebruikelijke wijze naar Zhabagly. Dus uitrusten bij een baboeshka in Almaty en vervolgens met de trein tot Tjulkebas.

Pake blijft alleen achter. Nou is alleen een groot woord. De konijnen zijn er nog, en Sannie zal ongetwijfeld af en toe eens langskomen. Dus helemaal alleen hoeft hij zich niet te voelen. Hier wordt onze Schipholtaxi uitgewuifd door pake en Sannie.

Het heeft zijn voordelen wanneer je met een kind reist. Op Schiphol worden we door een KLM grondstewardess naar één van de vrije business class balies geleid zodat we daar snel kunnen inchecken. Niet alle bagage kan op de band. De plunjezak waarin we twee tuinstoelen en een wandelwagentje vervoeren moeten we afgeven bij de balie voor afwijkende bagage. Gelukkig is die balie dichtbij.

Na de paspoortcontrole is het eerst tijd voor een hapje. Eten gaat er altijd wel in, en voor beppe is het een mooi moment om een sigaret op te steken. Zonder een periodieke inhalatie van teer en nicotine gaat het niet goed met haar. De gate waar we naar toe moeten is vlakbij. We hoeven daarom niet ver te lopen om ons vliegtuig te bereiken. Het toestel staat zowaar al klaar. Op de foto wijst beppe naar het vliegtuig dat ons naar Kazachstan zal brengen.

Wanneer we eindelijk in het vliegtuig zitten wordt er omgeroepen dat er nog wat problemen met stoelen zijn. Dat bleek uiteindelijk nogal eufemistisch uitgedrukt. Het toestel bleek overboekt te zijn waardoor er zes passagiers meer waren dan zitplekken. Hoe KLM het heeft opgelost weet ik niet, maar het heeft bijna een uur geduurd. Heb ik al niet eens eerder verteld dat sinds de overname door Air France de service van KLM hard naar beneden keldert? Overboeking op een KLM vlucht heb ik nog nooit meegemaakt. Meestal zijn deze dubieuze praktijken voorbehouden aan de wat minder gerenommeerde luchtvaartmaatschappijen. KLM is echter kennelijk hard bezig om zich in dat rijtje te scharen.

Heeft iemand het gemerkt? Alle weblog avonturen van ons verblijf op Schiermonnikoog zijn ingetikt op de bijna tien jaar oude Psion 3C die ik een jaar of vijf geleden tweedehands van een collega gekocht heb. Ondanks zijn leeftijd doet het beestje het nog prima. Het toetsenbord is klein maar zelfs voor mijn worstvingers goed bruikbaar en het scherm heeft een hoog contrast.

Belangrijkste voordeel vind ik echter dat het apparaatje stootvast is en werkt op normale penlight batterijen. Mijn Ipaq heeft speciale Lithium ION accupacks nodig, maar in dit stoere werkpaard passen batterijen die ik zelfs in de kleinste dorpjes in Kazachstan kan kopen. Op dit moment laat ik hem echter werken op 2500 mAh oplaadbare penlights. Die geven mij de mogelijkheid meer dan 50 uur achtereen verhalen in te tikken alvorens de twee batterijen opnieuw in het laadapparaat moeten.