Als fervent lezer van het weekblad Donald Duck zie ik regelmatig stripverhalen waarin hij in zijn auto zit. Kleiner dan alle andere auto’s in Duckstad, en altijd met het nummerbord 313.
Het lijkt op het eerste gezicht een fantasieauto, een tweezitter met een kofferbak waarin opengeklapt de neefjes kunnen plaatsnemen. In werkelijkheid blijkt deze auto echter geïnspireerd te zijn door een model dat tussen 1938 en 1941 daadwerkelijk in de Verenigde Staten te koop was. De auto werd gefabriceerd door de Bantam fabriek en in verschillende uitvoeringen zijn er totaal zo’n 7000 exemplaren van gebouwd. Door de Tweede Wereldoorlog stopte de productie en richtte de Bantam fabriek zich volledig op het ontwerp van haar andere product, de Jeep.
Een Bantam die model heeft gestaan voor Donald’s auto is een gewild collectorsitem tegenwoordig. Het heeft van formaat een beetje weg van de Fiat 600 of Suzuki Alto, maar qua stijl heeft het wel wat meer.
Er is een website die veel aandacht besteedt aan de Bantam modellen en er zelfs een hele fotogallerij op nahoudt.
Vandaag heb ik een rondje Nederland gedaan. Als onderdeel van de aanvraagprocedure voor een Kazachstaanse verblijfsvergunning heb ik een speciaal visum nodig. Dit visum met de Russische naam tsjastnaje pajezdka is een visum voor privé doeleinden met als belangrijkste verschil met een regulier toeristen of zakenvisum dat de duur ervan bij de immigratiepolitie in Kazachstan verlengd kan worden. Bij andere visumvormen dien je uiterlijk de einddatum van het visum het land te verlaten, maar bij een tsjastnaje pajezdka hoeft dat niet, zolang de reden waarvoor je het visum aangevraagd hebt nog geldig is.
Ik heb het visum aangevraagd met als reden het afwachten van de toekenning van de verblijfsvergunning, en dat betekent dat zolang er in de hoofdstad Astana niet over mijn lot beslist is ik kan blijven in Kazachstan. Dat is prettig, omdat over niet al te lange tijd ons tweede kind ter wereld zal komen en ik daar uiteraard graag bij wil zijn.
De afgifte van het visum op de Kazachstaanse ambassade in Den Haag ging uitermate snel, en binnen een uur stond ik weer buiten met in het paspoort de gewenste sticker geplakt. Omdat er van verder werken vandaag toch weinig zou komen—het was al één uur ‘s middags—besloot ik om een omweg te maken langs mijn zus, die sinds enkele weken met een acute hernia aan huis gekluisterd is.
De meeste hernia gevallen genezen vanzelf zonder operatie door rust en ook bij mijn zus lijkt het deze kant op te gaan. Weliswaar nog lopend als een bejaarde vrouw van 85, en buiten de deur voortgeduwd in een rolstoel, lijken de problemen met de dag minder te worden. Het was vandaag zelfs zo goed dat het mogelijk bleek om in een restaurant in de binnenstad van Nijmegen uit eten te gaan.
Beterschap gewenst dan maar
Af en toe ga ik in Kazachstan naar de Nederlandse ambassade om wat zaken te regelen. Meestal heeft het te maken met een visum voor een bezoek van Elmira aan Nederland, maar vandaag was het voor mijzelf.
Ik zit midden in de aanvraagprocedure van een verblijfsvergunning voor Kazachstan en één van de vereisten is een “verklaring van geen bezwaar” van de Nederlandse ambassade voor het wonen in Nederland. In Nederland kennen we zoiets niet. De Nederlandse overheid is al lang blij wanneer weer iemand uit het overbevolkte landje vertrekt, maar een aantal landen—waaronder tot niet lang geleden Kazachstan zelf—geeft nog exit visums af voor staatsburgers die zich in een ander land willen vestigen.
De Nederlandse dame achter de balie keek mij met grote ogen aan. De vaste bemanning van de ambassade is recentelijk afgelost, en het was de eerste keer dat ze van zoiets hoorde. Gelukkig had ik een lijst bij mij van de Kazachstaanse Immigratie Politie van alle benodigde documenten waarop ook deze oprot-verklaring stond vermeld. Deze lijst werd met dank in ontvangst genomen en gekopieerd, omdat het de eerste keer bleek dat de ambassade een lijst van de immigratiedienst in handen kreeg van de actuele vereisten voor het aanvragen van een verblijfsvergunning. Na een uurtje wachten kreeg ik de ondertekende en afgestempelde verklaring overhandigd. In het Russisch zelfs, zodat een notarieel bekrachtigde vertaling niet meer nodig was.
Dat ik als eerste een preciese lijst van benodigde immigratiedocumenten kon tonen is niet zo vreemd. De oblast (provincie) waar ik woon grenst aan Oezbekistan, en met name uit dat land is er een grote groep van (r)emigranten met deels etnisch Kazachse achtergrond—zogenaamde Oralman—die zich door de slechte economische situatie in Oezbekistan nu in Kazachstan wil vestigen. Om niet horendol te worden van alle aanvragen heeft de Russische dame bij de immigratiedienst die alle aanvragen sorteert en controleert voor ze naar het ministerie in Astana gaan deze lijst opgesteld. Bovendien zorgt de lijst voor een behoorlijke vermindering in aanvragen. Mensen die hun Kazachse roots niet kunnen aantonen—zoals Oezbeken die met een Kazachse partner getrouwd zijn—moeten een vermogen van minimaal 1,4 miljoen tenge op een Kazachstaanse bankrekening hebben staan (omgerekend 8500 euro) om in de eerste jaren in de kosten van levensonderhoud te kunnen voorzien. Deze financiële drempel is voor de meeste Oezbeken niet te overwinnen.
Af en toe koop je een cadeautje voor Nathalie dat een schot in de roos is. Ze zit nu in de fase van lopen, trekken en sjouwen en daarvoor hebben we een eend op wielen gekocht dat bij het voortduwen lawaai maakt en beweegt. Ze vindt het werkelijk prachtig. Je kunt tegenwoordig op grote afstand horen waar Nathalie uithangt.
Een paar maanden geleden is begonnen met de renovatie van de buitenkant van het huis van mijn schoonouders. Deze keer is er niet het gebruikelijke witterskalk opgekomen, maar een waterbestendige acryl muurverf voor buitenmuren in zachtgeel. De uitstraling van de woning is plotseling heel anders.
Gastarbeiders in Kazachstan zijn geen vreemde verschijning. In onze regio zijn het met name mensen uit Oezbekistan die seizoenarbeid verrichten in de landbouw of bij constructiewerkzaamheden. Steeds vaker zien we echter Chinezen opduiken hier, ondanks dat we zo’n 1000 kilometer van de Chinese grens verwijderd zijn.
In Shymkent is een groot bouwproject van een Chinese projectontwikkelaar met voornamelijk Chinees personeel, en sinds kort heeft een agrarisch bedrijf in Tjulkebas een aantal Chinezen in dienst voor het poten en rooien van arbeidsintensieve gewassen. Vandaag kwamen deze Chinezen op een klein tractortje langs in ons dorp om hun waren uit te venten. Eén van de twee sprak redelijk Russisch, de ander alleen Chinees. De tomaten waren goed en niet al te duur, dus voor een speciale Kazachse salade hebben we een heel aantal kilos ingeslagen.
Er is nog iets opvallends op de foto te zien. Na vele jaren heeft gemak het gewonnen van mooi. Recentelijk heeft Elmira namelijk haar haar laten kortwieken.
Een tijdje geleden vond onze mobiele telefoonprovider het nodig het kengetal voor mobiele nummers te wijzigen van 300 naar 701. Niet lang daarna werd in ons dorp een nieuwe telefooncentrale geplaatst waardoor de traditionele 56 aan het begin van een nummer moest worden veranderd in 55. Nu is het de beurt aan de postcodes. Het traditionele postcode nummeringssysteem is gebasseerd op een zescijferige code zoals die in de Sovjet Unie gebruikelijk was. Dit nummeringssysteem is nu overboord gegooid, en alle dorpen en wijken is een nieuwe postcode toegekend. Weer zes cijfers zoals het oude, maar in een andere range. Zo moet op post aan ons geadresseerd tegenwoordig de postcode 161310 worden gezet. Dat u het maar weet.
Vandaag is het feest, en uit Shymkent hebben we een taart meegenomen. Elmira’s vader Sagit is namelijk 51 jaar oud geworden. Tenminste, dat zegt het bevolkingsregister. In werkelijkheid is hij 52. Elmira’s grootouders woonden ten tijde van de geboorte van Sagit diep in de bergen in het dorpje Raevka (tegenwoordig Jirsu geheten). In die novembermaand van 1954 was het zulk slecht weer dat het niet lukte om de geboorte binnen enkele dagen bij de burgerlijke stand aan te geven. Ook nu komt dat nog vaak voor. Het dorp is ‘s winters gemiddeld drie maanden van de buitenwereld afgesloten door de sneeuw.
Toen het weer uiteindelijk beter werd en de ouders de geboorte officieel konden laten registreren was het inmiddels 1955 en daardoor is als geboortedatum abusievelijk 1 november 1955 in de boeken gekomen. Zelf heeft hij er weinig van te lijden, hij voelt zich nog fit en jong als een éénenvijftiger.
