Naar Shymkent
Het weer was gisteren en vandaag slecht. Sneeuwprut, gladde wegen en niet het weer om er op uit te gaan. Na een telefoontje met Shymkent bleek echter dat mijn dossier voor de aanvraag van de verblijfsvergunning nog steeds niet is aangekomen. Om mijn visum te kunnen verlengen zit er daarom niets anders op om naar Wanovka te rijden en te kijken of we het proces op het politiebureau daar wat kunnen bespoedigen. We rijden via Tjulkebas omdat de directe weg door de dwars erop staande wind continu dichtsneeuwt. Rond elven komen we bij het politiebureau aan. Het hoofd van de immigratieafdeling loopt net de deur uit met de mededeling dat hij binnen vijf minuten weer terug is. Nou, die vijf minuten kennen we onderhand wel in Kazachstan. We zijn echter geduldig en na een dik uur komt hij weer terug. Mijn dossier blijkt inmiddels aangevuld te zijn met de benodigde verklaring, maar alles ligt nog wel in Wanovka. Om één en ander wat te versnellen bieden wij aan voor vervoer naar Shymkent te zorgen. Omdat er nog meer documenten naar Shymkent moeten wordt dit voorstel met beide handen aangegrepen. Een jonge medewerkster van de afdeling wordt gecharterd om met ons mee te gaan en in een half uurtje worden alle overige documenten die naar Shymkent moeten bij elkaar verzameld. Tegen enen rijden wij over de spekgladde weg naar Shymkent.
Het is het type weer dat je liever thuis blijft wanneer je niet echt weg moet, en dat had het konvooi Turkse vrachtwagens bij de helling van Karnilovka ook beter kunnen doen. Zo’n vijf kilometer na de plaats Karnilovka ligt een bocht met daarna een vrij steile helling omhoog. Voorbij de top gaat het praktisch even steil weer naar beneden. Bovenop de top staan een viertal vrachtwagens in slagorde te wachten. Dat is meestal geen goed teken, dan is de helling erna waarschijnlijk moeilijk begaanbaar of versperd.
Wij kunnen ons nog net links van de vrachtwagens een weg banen en voorzichtig rijden we door om te kijken wat er op de helling aan de andere kant gebeurd is. Een kolonne Turkse trucks met opleggers staat in vreemde wanorde over de weg verspreid. Sommige trucks zijn zijdelings van de weg geschoven. Anderen—meest de trucks met sneeuwkettingen—hebben hun wagen nog redelijk recht op de weg geparkeerd. Een geschaarde Kazachstaanse Kamaz vrachtwagen probeert omhoog zich weer recht te trekken wat een zinloze bezigheid lijkt te zijn op de gladde weg. Even verderop staan chauffeurs met scheppen zand uit de berm op de weg de gooien in de hoop enige grip te krijgen voor hun wagens. Op onze spijkerbanden rijden we met een rustig gangetje tussen de chaos door. Een tweede Kamaz met op sleeptouw een bus is even verderop ook in de berm beland. Een klein model bulldozer probeert beiden weer uit de berm te trekken maar dat lijkt een hopeloze zaak. Afgezien van de schuifpartijen lijken er geen onderlinge aanrijdingen geweest te zijn of verwondingen. De politie is in geen velden of wegen te bekennen. Dat laatste is natuurlijk niet waar, wij hebben er eentje op de achterbank zitten, maar verkeer lijkt niet haar verantwoordelijkheid te zijn en het opnieuw van een kleurtje voorzien van haar lippen blijkt meer aandacht te vragen dan de verkeerschaos om ons heen.
Gelukkig is nergens de weg volledig versperd en we kunnen verder naar Shymkent. Om drie uur komen we daar aan. We hebben er meer dan twee keer zoveel tijd voor nodig gehad als normaal. De documenten worden ingeleverd. Vanuit Shymkent moet er nog wat papierwerk bij en we krijgen de verzekering dat we vrijdag langs kunnen komen voor de verlenging van het visum. Deze keer geloven we het. Met de Russische dame die dit meldt hebben we al veel contact gehad en zij lijkt geen last te hebben van al te negatieve Kazachse gewoontes.
