Lammert's Weblog

Ons nieuw te bouwen huis komt op een glooiende helling. Om te bepalen hoe ondermeer de riolering het beste kan worden aangelegd met zo weinig mogelijk diep graafwerk heb ik de afgelopen dagen het hoogteprofiel van ons bouwterrein volledig ingemeten. Voor dit werk had ik bij het lokale waterschap een theodoliet kunnen lenen—mijn schoonvader heeft jaren bij het waterschap gewerkt—maar daar heb ik bewust niet voor gekozen. Die theodoliet is zo’n 20 jaar oud en de kans dat hij nu nog zuiver waterpas is acht ik niet zo groot.

In plaats daarvan heb ik het hoogteprofiel van ons bouwterrein bepaald met een goedkope, maar zeer nauwkeurige methode. Een met water gevulde slang, aan beide uiteinden voorzien van doorzichtige buisjes heb ik aan twee stelpalen gehangen waarmee ik het hele terrein in stappen van 8 meter heb uitgemeten. Door het principe van de communicerende vaten zal het water in beide peilglazen even hoog staan. Die stand kan worden afgelezen op de meetband die ik beide stelpalen heb bevestigd.

De hoogtekaart van ons terrein heb ik vervolgens met mijn computer visueel gemaakt. De smalle rechter zijkant grenst aan de weg. Het grootste hoogteverschil dat ik heb gemeten is 175 centimeter. Duidelijk is te zien dat er bij ongeveer 64 meter vanaf de weg een dal zit. Dat moet worden opgevuld om te voorkomen dat daar regenwater blijft staan en niet doorstroomt tot de achterzijde van ons erf.

Al die rode tulpen op Krasne Gorky kan Isabel nog niet zoveel schelen. Ze slaapt lekker als Doornroosje in de buitenlucht met die heerlijke geuren om haar heen.

Tulpen schijnen een magische aantrekkingskracht te hebben op de televisiemakers in Kazachstan. In het verleden zijn wij al eens vaker tussen de tulpen geïnterviewd door één van de televisiekanalen en vandaag liepen we weer per ongeluk een televisieploeg tegen het lijf.

Samen met Jeff—een Brit uit Shymkent die daar werkt in de olieindustrie—hadden we vandaag afgesproken om naar Krasne Gorky te gaan, één van de mooiste oorspronkelijke tulpenvelden in zuidelijk Kazachstan. Helaas bleek een televisieploeg uit Almaty daar ook aangeland te zijn om een uitzending over die elk jaar vanzelf weer opkomende rode wonders te maken. Die twee buitenlanders waren natuurlijk meer dan welkom en we werden daarom direct geïnterviewd over wat wij vonden over hoe de Kazachstaanse bevolking en overheid omging met de wilde natuur. Na wat opmerkingen voor de camera over natuurbescherming en verantwoordelijk omgaan met wat er aan natuur is wisten wij ons los te rukken uit hun greep voor de geplande wandeling.