En zo gaat dat dan in de praktijk. Je leent de sleutel van het centrale waterleidinghuis om de hoofdkraan van het dorp dicht te draaien, gaat met een boormachine op sjouw om een paar gaten in de centrale buis te boren en vervolgens klem je daar je eigen klemzadel omheen. In Nederland zou dit niet kunnen maar op het platteland van Kazachstan is het de enige manier om een aansluiting op het waterleidingnet te krijgen.
Op de rand van het gat ligt het klemzadel met daarachter de buis die naar de hoofdkraan op ons bouwterrein loopt. We hebben bewust gekozen voor deze buis, het is de grootste maat buis uit kunststof met aluminium wapening die we konden vinden. De binnendiameter is 26 millimeter waardoor we zelfs met de lage waterdruk in het dorp weinig zullen merken van drukverlies over de 40 meter aanvoerbuis totaan de hoofdkraan.
In Nederland is het niet moeilijk een aansluiting op het waterleidingnet te krijgen. Je belt het waterleidingbedrijf, maakt een afspraak, betaalt eventueel aansluitkosten en alles is daarna geregeld. Bij ons in Zhabagly is dat anders. Het water komt uit een ondergrondse bron in het natuurreservaat en stroomt praktisch direct naar het dorp. Er zijn daardoor nauwelijks kosten aan verbonden en we betalen daarom ook maar een paar Tenge per persoon per maand. Omdat er water in overvloed is zijn er ook geen meters geplaatst. Doordat water zo weinig opbrengt is er niemand in dienst die de centrale waterleiding kan onderhouden of nieuwe aansluitingen kan uitvoeren. Dat moet je allemaal zelf doen.
Dit zelfbouw klemzadel zal vanavond rond de centrale pijp worden geklemd waarin wij eerst een aantal gaten geboord hebben. Een vel rubber—lees oude autobinnenband—zal voor de afsluiting tussen het klemzadel en de waterleidingbuis zorgen.
Kinderen kopiëren het gedrag van hun ouders en Nathalie is daar geen uitzondering op. Een wens van haar was dan ook een fototoestelletje. Ze heeft er heel wat mee afgeknipt.
