De wereldomroep heeft november 2006 een enquete gehouden waaruit bleek dat Nederlanders in het buitenland het meest de kroket missen. Maar wat mij betreft mag de zure haring daar ook bij. In 2004 hebben we al eens pogingen gedaan om zelf zure haring te maken maar de zwangerschappen van Elmira hebben dat project even stil gelegd. Terwijl veel vrouwen tijdens de zwangerschap verzot zijn op augurken en andere zure producten was alleen de gedachte aan azijn voor haar al genoeg om gillend weg te rennen, laat staan de geur.
Die tijd is nu voorbij en daarom kan het experiment weer worden opgestart. De zoute haringen die hier verkocht worden zijn beduidend groter dan heden ten dage in Nederland. De vijf haringen die Elmira op de markt heeft gekocht wogen samen meer dan een kilo. Volgens wikipedia hoort de volwassen haring uit de Atlantische oceaan zo’n 45 centimeter te zijn. Zulke heb ik in Nederland al lang niet meer gezien wat min of meer bevestigt dat de grote fabrieksvissersboten alleen nog maar jonge en jong volwassene haringen uit het water vissen. Ze hebben geen tijd meer om te volgroeien.
De vorige keren had ik nog wat moeite om de haringen goed op smaak te brengen. Deze keer heb ik daarom nog wat recepten op internet nagespeurd en naast de ui, azijn, suiker en laurierblaadjes zijn nu ook witte peper en dille toegevoegd. Mijn ervaring is dat witte peper uitstekend combineert met vis. Het geeft aan de flauwe smaak die vis vaak heeft net iets pittigs zonder dat het branderig wordt zoals dat met zwarte peper het geval is.
Het resultaat zal ik over een week kunnen proeven. Dan moeten de haringen in de tweeliterse inmaakpot voldoende op smaak gekomen zijn om als een volleerde zure haring in mijn maag terecht te mogen komen.
Het is altijd handig wanneer je familie hebt die mee wil helpen tijdens een verbouwing en tweelingbroer heeft zich vandaag van zijn beste kant laten zijn bij het slopen van binnenmuren in onze bouwval. Hij is door dat werk wel een beetje stoffig geworden.
Het dooit weer en alle sneeuw is verdwenen. Het is nu van dat typische Nederlandse miezerweer dat ik juist probeerde te ontvluchten. Het hekwerk verder afmaken is vandaag geen optie, maar gelukkig is er hier werk genoeg. Nu er weer waterleidingdruk is in ons huis aan het begin van het dorp hebben we besloten om dat verder bewoonbaar te maken. Ook de vorderingen hiervan zullen te volgen zijn op de weblog. Speciaal hiervoor heb ik de categorie Onze bouwval aangemaakt waar alle bouwactiviteiten die met dit huis te maken hebben onder zullen worden gerangschikt.
Met mijn geliefde programma Floorplan heb ik het huis in 3D in de computer ingebracht en na wat virtueel geprobeer en geschuif met muren en meubels zijn Elmira en ik tot gezamenlijke overeenstemming gekomen. Het toilet dat oorspronkelijk in de keuken gesitueerd was (jaja, wat een plek) wordt verwijderd zodat de keuken groter wordt. Het toilet verplaatsen we naar de hal die toch veel te groot is voor een plek in huis waar je gemiddeld minder dan vijf minuten per dag verblijft, en dan alleen nog op doortocht.
In de officiele plattegrond moet je vanuit de hal door de keuken naar de woonkamer. Ook dat wordt veranderd. De scheidingsmuur tussen de keuken en woonkamer wordt aan twee kanten ongeveer anderhalve meter ingekort waardoor de keuken en woonkamer één grote ruimte worden met daartussen nog twee meter muur als psychologische scheiding. De keukenprins(es) kan dan nog in de potten en pannen roeren zonder direct vanuit de woonkamer op de vingers gekeken te worden maar er is geen harde afscheiding meer.
De woonkamer heeft nu maar één raam van 1,5 bij 1,5 meter. Dat raam is weliswaar op het zuiden, maar het blijft een donker hok. Door de twee stukken scheidingsmuur die we weghalen met de keuken valt er al meer licht de woonkamer binnen. Dat verbeteren we nog door het huidige raam in de woonkamer te vergroten tot aan de vloer en ook aan de zijkanten het raam nog enigszins te verbreden. Op die manier kunnen terrasdeuren of een schuifpui worden geplaatst zodat je direct vanuit de woonkamer in de tuin kunt gaan zitten. Net als de meeste Kazachse huizen heeft dit huis namelijk ook alleen maar een voordeur dus een tweede uitgang aan de andere kant het huis is wel gewenst.
Het rare klompenhokje dat men indertijd voor de voordeur heeft gebouwd (zie foto) halen we weer weg. In plaats daarvan plaatsen we een fatsoenlijke geisoleerde en winddichte voordeur en komt er een klein afdakje boven de voordeur om rustig de sleutel te kunnen zoeken wanneer het regent.
Verwarming, waterleiding en riolering wordt in het huis helemaal nieuw aangelegd. Wat er nog over is van de oude ijzeren buizen is al in vrij ver gaande staat van ontbinding.
Ook deze verbouwing is nog een hele klus, maar we doen het er tussendoor wanneer het op ons grote bouwterrein te koud, te warm of te nat is om te werken. Op dit moment ben ik bezig de muren van het toilet en een stuk van de scheidingswand tussen de keuken en de woonkamer aan het weghalen. Lekker lichamelijk werk met een grote voorhamer dus dan merk je niet zo dat het buiten maar vier graden boven nul is. Vervolgens moet het laatste stuk van de lemen vloer uitgegraven worden en storten we er een nieuwe vloer in. Die vloer zal bestaan uit een onderlaag van beton, dan vier centimeter isolatiemateriaal en dan een dekvloer van wederom beton. We leggen er in de woonkamer buizen in voor vloerverwarming, maar bij -25 graden in de winter en de isolatiestaat van de woning is dat alleen voldoende voor bijverwarming en om geen koude voeten te krijgen. Radiatoren moeten voor de rest van de verwarming zorgen.
