Mijn experimenten met het zelf maken van zure haring zijn nu zover gevorderd dat het recept redelijk vast staat. Op onderstaande foto het actuele resultaat, een stevige grote zure haring die na een kleine week in de pot een smaak heeft die niet meer onder doet voor de in Nederland commerciëel verkrijgbare zure haring.
Benodigdheden
- Een inmaakpot van 2 liter
- 1 kg zoute haring, nog voorzien van ingewanden en kop
- Blanke azijn
- Water
- 1 eetlepel zout
- 1 eetlepel suiker
- 1 in ringen gesneden ui
- 5 laurierblaadjes
- 1/2 theelepeltje witte peper
- 1/2 theelepeltje dille
Werkwijze
- Fileer de haring. Verwijder de graat en kop en voer die aan de hond. Bij gebrek aan een hond, of wanneer je bang bent dat de graat in zijn keel blijft steken, mag het afval ook gewoon in de vuilnisbak. Officieel hoort de haring gekaakt te worden waarbij de alvleesklier blijft zitten. De enzymen die daar in zitten zorgen voor het rijpen van de haring. Omdat onze haringen echter gezouten en met kop en kont worden aangevoerd in vaatjes mag er vanuit worden gegaan dat her rijpingsproces al voldoende heeft plaatsgevonden.
- Leg de haringen in de inmaakpot en voeg de uiringen en laurierblaadjes toe.
- Vul de pot met water en azijn, waarbij de verhouding azijn en water zo moet worden gekozen dat het eindresultaat een oplossing van ca. 4% azijn is.
- Voeg het zout, suiker, witte peper en dille toe.
- Sluit de inmaakpot af en schud het geheel ca. 1 minuut om het zout en suiker te laten oplossen en om de specerijen te verspreiden.
- Plaats de inmaakpot op een koele plek, bijvoorbeeld in de koelkast en laat haar daar een dag of zes staan. Gedurende de eerste drie dagen moet de inhoud één keer per dag ongeveer een halve minuut geschud worden.
Na een kleine week zijn de haringen klaar voor consumptie.
Met de verhouding azijn en suiker kan de primaire zure smaak geregeld worden. De witte peper verbloemt de standaard wat laffe smaak van vis en het zout zorgt ervoor dat water onttrokken wordt aan de vis waardoor deze steviger wordt.
Een terugkerende activiteit bij ons bouwen is het graven van sleuven voor de waterleiding. Deze keer is het echter niet zozeer om een nieuwe leiding naar onze bouwval te leggen, maar om de oude leiding te volgen in de hoop uit te vinden waar de centrale kraan zit. De oude ijzeren waterleiding is door de vorst enkele jaren geleden gesprongen en dat is niet zo erg omdat er de afgelopen jaren toch geen druk op de leiding stond, maar nu na een renovatie van het centrale leidingnet het water weer stroomt en met de winter voor de deur is het zaak om uit te zoeken hoe de oude leiding leeg kan worden gemaakt, en idealiter hoe we hem kunnen vervangen door een nieuwe gelaagde kunststof buis die geen roestsmaak aan het water geeft en de witte was in de wasmachine ook echt wit laat.
Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. Mijn schoonvader beschikt over de originele tekeningen van het project uit de jaren tachtig waarbij dit deel van het dorp, inclusief de waterleiding en riolering is aangelegd, maar in de praktijk willen dingen nog wel eens anders lopen dan ze gepland zijn. Op de tekeningen staat dat er een put met luik in onze achtertuin moet liggen, maar de enige put die we kennen is die van de riolering. De enige mogelijkheid om de bron van ons water te vinden is daarom om de leiding vanaf het huis uit te graven en te volgen.
Dat blijkt nog geen gemakkelijke klus. De leiding loopt met verschillende bochten en het terrein is later opgehoogd. Daardoor ligt de waterleiding op sommige plaatsen bijna twee meter diep. Goed beschermd tegen de vorst, dat wel, maar zonder graafmachine is het in onze bodem bijna ondoenlijk om de leiding te volgen. Maar gelukkig hebben we een graafmachine en Kazachen zijn wel gewend om doelloos lijkend werk te doen. Na drie dagen graven hebben we beet. Bijna op de erfscheiding van de buren wordt op een halve meter diepte een dicht gestorte put ontdekt waar onze waterleiding naar toe gaat.
In de put zitten niet alleen een hoofdkraan, maar ook een aansluiting voor de brandweer. In het verleden heeft men de put volgegooid met zand, leem en rommel dus we weten nog niet hoe onze waterleiding onderin precies is aangesloten op de centrale buis. Maar morgen zal de put leeg geschept worden zodat daar hopelijk snel duidelijkheid in komt. Dan kunnen we ook besluiten of we de bestaande leiding alleen maar waterloos maken maar laten bestaan, of dat we de hele leiding vervangen door een nieuwe.
