Lammert's Weblog

Eén van mijn voornaamste activiteiten deze drie wintermaanden in Nederland is het voorbereiden van het finale transport van mijn Nederlandse spullen naar Kazachstan. Een container zal in de loop van het jaar gevuld met de grote zaken richting Kazachstan afreizen. Die moet daar ongeveer aankomen wanneer de renovatie van onze bouwval zover is gevorderd dat we daar bijna in kunnen. De kasten, boeken en andere grote zaken halen dan het echo gevoel wat weg. Dat vullen we aan met de zaken die we nu in Kazachstan reeds bezitten zoals de koelkast, televisie, bed, tafels, stoelen en dergelijke.

Een belangrijke activiteit op dit moment is het beslissen wat wél, en wat niet naar Kazachstan moet. Bij het doorzoeken van mijn kasten naar kandidaten voor de vuilnisemmer kwam ik een Koeleman augurkenpotje tegen met een bodempje kleingeld van voor de euro. Een bonte verzameling van Nederlandse guldens en centen en Duitse pfennig. Waarschijnlijk was dit het geld dat ik in mijn beurs had toen in Nederland werd overgeschakeld naar de euro.

Tussen het geld zat ook een rijksdaalder uit 1978. Toen ik die munt in mijn hand nam moest ik niet denken aan geld, maar aan Sinterklaas chocolademunten. Kennelijk is de tijd van de gulden voor mij nu zo lang geweest dat ik de gulden niet langer zie als betalingsmiddel. Ik ben kennelijk nu volledig naar de euro (of naar de tenge?) geconverteerd. De enige munt waar ik nog een zwak voor heb ik het dubbeltje. Klein en veel handiger dan die dikke zware euromunten waar je tegenwoordig mee rondsjouwt.

Een bebaarde oude man in een lang roodkleurig gewaad die zich voornamelijk bezig houdt met het uitdelen van cadeautjes aan kinderen komt in vele culturen voor. In Nederland heet hij Sinterklaas, wordt hij bijgestaan door een aantal zwarte pieten en komt hij langs op vijf december. In de Verenigde Staten is het Santa Claus die op 25 december met zijn arreslee voorrijdt die getrokken wordt door een aantal rendieren waarvan er eentje onder de naam Rudolf gebukt gaat. In de staten van de voormalige Sovjet Unie tenslotte is het Djit Maroos die als hekkesluiter samen met een wulpse jonge dame op 31 december de pakjes uitdeelt.

Nathalie mocht dit jaar voor de tweede keer samen met haar oudere nichtje Machabat naar school om daar de komst van Djit Maroos mee te maken. En dan is het ook logisch dat ze vervolgens vraagt waar Djit Maroos vannacht wel niet zal slapen; toch niet bij oma in het pension? Daar had mamma Elmira gelukkig een pasklaar antwoord op. In Zhabagly zijn immers zoveel kinderen dat hij de hele nacht bezig is met hen cadeautjes te brengen dus van slapen zal niet veel komen.