Met dank aan sleurhuttenland
We zijn veel op weg met onze Lada en die is dan altijd vol beladen. Om wat hoger op benen te staan in slecht terrein hebben we onder alle veren al rubberen blokken van een centimeter of vijf, maar wanneer we echt beladen zijn op een toeristische tocht is dat nog niet genoeg. De in Kazachstan gebruikte methode is om in de schroefveren van de achteras een stijf stuk rubber te persen, maar daarmee gaat het comfort, de wegligging en de veiligheid aanzienlijk achteruit.
Een betere methode is het plaatsen van zwaardere veren of extra hulpveren, maar die kennen ze in Kazachstan niet. Maar gelukkig brengt sleurhuttenland Nederland uitkomst. Er is geen land waar zoveel caravans worden getrokken en daarom is er voor praktisch elk model auto wel een hulpveerset te krijgen. CarSupport is een Nederlandse fabrikant die al decennia voor praktisch alle automodellen hulpveersets levert en gelukkig hebben ze een uitgebreid magazijn waar weinig weggegooid wordt. Want hoewel de Lada 210x serie al jaren niet meer op de Nederlandse wegen gesignaleerd wordt zijn de hulpveren voor dat model nog steeds uit voorraad leverbaar.
Enkele weken geleden heb ik in mijn bagage vanuit Nederland zo’n hulpverenset meegenomen en die is vandaag geplaatst.
De montage is met recht eenvoudig te noemen. Een montageplaat valt aan de bovenkant in een al bestaand gat in de chassisbalk, en op de achteras wordt een ring geklemd die aan de onderkant als steun dient. Het enige waarop gelet moet worden is dat de bout van de stabilisatorstangen zo geplaatst wordt dat die bij een eventuele reparatie nog verwijderd kan worden en de remleiding moet wat naar buiten gebogen worden zodat die niet klem komt te zitten in de hulpveer.
Zo’n actie is een mooie gelegenheid om ook de andere componenten van de achterwielophanging te controleren. De schokbrekers zijn nog zo goed als nieuw, maar op lange tochten nemen we uit zekerheid altijd een complete reserveset mee. Maar bij het natrekken met de momentsleutel—dat woord bestaat in het Kazachs gegarandeerd niet—kwamen wel wat andere problemen naar voren. Een paar moeren van de stabilisatorstangen konden wel een tikje extra hebben, maar die zaten op zich nog wel vast. De onderste bout van de rechter schokbreker zat echter bijna los. De moer aan het eind kon nog zeker vijf hele slagen voordat het gewenste aanhaalmoment volgens de reparatiehandleiding gehaald werd. Gelukkig was het een zelfborgende moer, anders waren we die al lang geleden kwijt geweest. Dit lost waarschijnlijk ook het gebonk op dat we sinds de “reparatie” waarbij ook onze versnellingsbak op Kazachse wijze onder handen is genomen hoorden.
