Een fles wodka voor een pak wasmiddel
Zoals gewoonlijk staat er voor vandaag een rit naar Shymkent op het programma. Bij elke binnenkomst in het land moet mijn paspoort geregistreerd worden bij de politie. Dat kan voor Europeanen alleen bij de immigratiepolitie in Shymkent. Zo’n registratie procedure is er trouwens in elk zichzelf respecterend land. Ook in Nederland moeten bezoekers uit visumplichtige landen zich binnen 72 uur bij de vreemdelingenpolitie melden.
Een rit naar Shymkent kost de nodige voorbereiding. Onze Lada is drie maanden niet gebruikt en moet nog deels uitgegraven. De accu is voor de winter uit voorzorg in huis gestald en heeft sinds gisteren aan de lader gestaan die ik uit Nederland meegenomen heb. Het terugplaatsen van de accu is geen moeilijke opgave. Een Lada heeft nu eenmaal niet zoveel overbodige spullen onder de motorkap waardoor er weinig in de weg zit om hem op zijn bodemplaat vast te schroeven. De kabels worden weer aangesloten en bijna onmiddellijk horen we dat er nog pit in het beestje zit. De alarminstallatie begint namelijk te loeien zodra ik bij het monteren een klein tikje tegen de auto aan geef.
Oliepeil en waterpeil zijn nog op niveau, evenals remvloeistof en koppelingolie. Nu komt het moment; de choke is volledig uitgetrokken, de contactsleutel wordt met een kort tikje naar het eind gedraaid en de motor tolt een paar slagen. Het mechaniek wil nog draaien, dus nu een echte start proberen. 10 seconden heeft de brandstofpomp nodig om de benzine vanuit de bak aan te zuigen, daarna slaat de motor zonder problemen in één keer aan.
De motor wordt handmatig op een verhoogd toerental gezet zodat de oliedruk voldoende is om alle cruciale delen die zo lang droog hebben gestaan van een nieuwe oliefilm te voorzien en onderwijl worden de laatste sneeuwhopen achter de auto weggeschept. Elmira, haar vader en ik stappen in en met wat geglibber rijden we achteruit de weg op. Nu blijkt wel duidelijk het verschil tussen ons Sovjet blik en de Audi van gisteren. Waar de Audi taxi gisteren nog in de sneeuw bleef steken rijden wij moeiteloos richting Tulkebas. De reguliere weg naar Wanowka is nog dichtgesneeuwd dus we moeten een omweg maken om bij de doorgaande weg te komen.
De reis naar Shymkent is voorspoedig. Hoe dichter we bij de grote stad komen, des te dunner wordt de sneeuwlaag. De lokale klimaatverschillen zijn overduidelijk. Terwijl het in Zhabagly overdag rond het vriespunt is registreren we in Shymkent een maximum temperatuur van 19 graden.
Onze eerste stop is bij de auto-onderdelen markt. Hier moeten wat onderdelen voor de jeep ingekocht worden. Bovendien hebben we een nieuwe autoband nodig. Een van onze banden loopt al enige tijd langzaam leeg. Tijdens mijn afwezigheid heeft Ruslan er een klein gat in ontdekt en we rijden nu op het reservewiel. Omdat we niet zoveel vertrouwen hebben in de reparatiekunst van tubeless banden (meestal doen ze er hier een binnenband in wat de kans op een klapband aanzienlijk vergroot) hebben we besloten een nieuwe te kopen. Voor 20 euro zijn we een band rijker en een probleem armer.
De volgende stop is bij het politiebureau. Het bureau is gesloten tussen één en drie, zoals de meeste kantoren en bedrijven in Kazachstan een siësta houden. We duiken daarom een restaurantje in voor ons middagmaal. Daarna splitsen onze wegen. Mijn schoonvader zal het paspoort registreren terwijl Elmira en ik op zoek gaan naar ons verjaardagscadeau, een tafel met stoelen.
Tijdens mijn afwezigheid zijn zowel Elmira als ik jarig geweest. Naarmate de zwangerschap vordert wordt het voor Elmira steeds lastiger om zoals de meeste Kazachen op de vloer te zitten. Dat gaat mij ook niet altijd even goed af. Daarom geef ik Elmira stoelen cadeau en zij mij een tafel. Hebben we beiden het idee dat we elkaars verjaardag niet vergeten hebben.
De eerste meubelzaak verkoopt alleen uit Italië geïmporteerde meubels. De prijs is er dan ook naar. Leuk voor de nieuwe rijken om te imponeren bij vrienden en familieleden, maar voor ons is dat niet nodig. De tweede meubelzaak hebben we al eerder bezocht. Het is de plek waar we onze 2,10 meter lange matrassen gekocht hebben. Ze blijken nu ook een paar leuke meubels te hebben staan voor een redelijke prijs. Ze komen uit Maleisië zo wordt ons verteld. Ons oog valt op een compacte keukentafel die uitgeschoven kan worden zodat er maximaal acht personen aan kunnen plaatsnemen. De bijbehorende stoelen zijn van goede kwaliteit en ik kan zonder problemen aanschuiven. Bij veel tafels komen mijn lange benen namelijk klem te zitten. Het aantal zitplaatsen is in Kazachstan van belang vanwege de grote families en het veelvuldig voorkomen van meeëters. We besluiten eerst nog wat verder rond te kijken, maar waarschijnlijk wordt het wel deze set.
We keren terug naar de auto waar ook Elmira’s vader niet lang daarna arriveert. De procedure voor de registratie gaat steeds sneller. Ze kennen ons onderhand daar. We rijden nog even langs de centrale markt voor we naar huis gaan. De wasmachine is tijdens de ergste kou in huis gesjouwd, maar nu het weer beter wordt en de vuile was zich opstapelt is het noodzakelijk dat het apparaat weer in bedrijf wordt gesteld. Het wasmiddel is bijna op en we zijn gewend grootverpakkingen te kopen, dat scheelt in prijs. Een pak van zes kilo kost vandaag 1850 Tenge, een pak van 9 kilo volgens Kazachse logica 2900 Tenge. De keus is dus snel gemaakt, twee pakken van zes kilo. De hulp van het stalletje veert op. Of wij misschien niet liever een pak van 15 kilo willen kopen voor 4500 Tenge. Dat scheelt weer een paar procent dus we besluiten dit mamoetpak aan te schaffen. Elmira betaalt en onderwijl hoort ze in het Kazachs een collega tegen de verkoper fluisteren: “Nu je eindelijk dat grote pak verkocht hebt mag je ons wel op een fles wodka trakteren”. Kennelijk zaten ze al maanden met die grootverpakking in hun maag…
