Knufsik
Periodiek gaat Elmira naar Shymkent om daar een echo van onze aanstaande gezinsuitbreiding te laten maken. Er zijn twee plaatsen in de stad waar een echo apparaat aanwezig is. Eén apparaat staat in de Oerombayev privé-kliniek bij het ziekenhuis waar Elmira afgelopen oktober een weekje opgenomen is geweest. De tweede mogelijkheid om een echo te laten maken is bij het radio-diagnostisch centrum. Vandaag gaan we naar het radio-diagnostisch centrum omdat dat op onze route ligt.
Medische zorg is niet zo geörganiseerd als in Nederland. Bij de ingang van elke medische instelling is een boekhoudafdeling, duidelijk aangegeven met het woord KACCA. Daar betaal je voor de dienst die je geleverd wilt hebben. Na betaling krijg je een bonnetje waarmee je naar de betreffende afdeling kunt lopen. Een secretaresse neemt daar het bonnetje aan, scheurt het doormidden als teken dat het gezien is en verwijst je door naar één van de specialisten. Een echo kost hier 555 Tenge (3,25 euro). Duurder dan in de privé-kliniek waar we enige tijd geleden 350 Tenge (2 euro) moesten neertellen.
In het radio-diagnostisch centrum zijn twee echo apparaten die elk door hun eigen specialist worden bediend. Zij zijn in concurrentie met elkaar en worden betaald aan de hand van de hoeveelheid patiënten die ze per dag verwerken. Er zijn daardoor geen lange wachtlijsten. Na een minuut of tien is één van de specialisten vrij en wij gaan naar binnen.
Knufsik is nu zo’n 30 weken oud en het lukt niet meer om hem helemaal in beeld te krijgen. Terwijl de specialiste—op deze afdeling werken alleen vrouwen—alle vitale zaken in beeld brengt kijk ik mee op de monitor. Alles zit erop en eraan. Het hartje tikt dat het een lust is, en het wordt steeds waarschijnlijker dat ik inderdaad de veroorzaker ben van dit alles. Knufsik heeft namelijk langere benen dan de gemiddelde Kazach, de eerste tekenen van Fries bloed dat door Knufsik’s aderen bruist…
Op naar de laatste tien weken.
