Specerijen zijn binnen
Eén van de meest verbazende zaken in Kazachstan is de postbezorging. Ik heb al heel veel zaken per post naar Kazachstan gestuurd, en alles is tot nu toe aangekomen. Dat is in veel landen wel anders. Van de post die Elmira naar haar vriendin in Rusland stuurt komt gemiddeld maar eenderde aan. De rest verdwijnt, waarschijnlijk geopend door malafide postwerknemers op zoek naar geld of kostbaarheden. In Kazachstan heb ik nooit dergelijke problemen meegemaakt.
Vlak voor mijn vertrek eind februari heb ik op het postkantoor een pakket met 10 kilo goederen afgegeven. Verzenden van spullen per post kost ongeveer 5 euro per kilo en komt meestal binnen twee weken aan. Het is een handige manier om niet te zware omvangrijke spullen naar Kazachstan te vervoeren zonder dat ik het in mijn vliegtuigbagage hoef mee te sjouwen. Vandaag is het pakket aangekomen op het postkantoor in Wanovka.
Omdat de lokale postbesteller grote poststukken niet kan vervoeren—hij doet alles lopend—moeten pakketten afgehaald worden op het centrale postkantoor. Toen Elmira en Ruslan vanochtend voer inkochten zijn ze ook even langs het postkantoor gegaan om te informeren of het pakket al binnen was. Dat bleek zo te zijn, maar omdat Elmira haar identiteitskaart niet bij zich had om zich te legitimeren, rijden we nu met zijn tweeën nog een keer naar Wanovka om het pakket op te halen.
De dame achter het bureau is in de vijftig, en ze ziet eruit alsof ze in het postkantoor geboren is. Rond haar zijn vellen postzegels, vele formulieren en nog te verzenden brieven opgestapeld. Handig vist ze een ontvangstformulier uit de stapels voor Elmira om in te vullen. Onderwijl wijst ze mij waar ik het pakket uit het magazijn kan halen. Ze is zelf wat slecht ter been, vandaar. In het magazijn liggen drie postzakken met in elke zak een groot pakket. Aan elke zak hangt een label met de adresgegevens van de ontvanger. Die van ons is dus gemakkelijk te vinden.
Ik sjouw de zak terug naar het bureau waar de postdame de gegevens van Elmira’s identiteitskaart controleert met de gegevens op het label. Vervolgens wordt een broodmes onder uit een bureaula gevist en de verzegeling om de zak wordt doorgesneden. De gegevens op het verzenddocument dat op de doos is geplakt worden nog eens gecontroleerd—deze dame gaat zeker niet over één nacht ijs—en ze vraagt een andere medewerkster of ze het gewicht wil controleren. Op het verzenddocument staat een gewicht van 9840 gram, maar de doos is aan de zijkant wat beschadigd en ze wil zeker weten dat er niets uit gestolen is. De doos gaat daarom als laatste check ook hier op de weegschaal. 9835 gram geeft het nieuwe digitale apparaat aan. Alles is OK, het pakket mag mee naar Zhabagly.
Het ontvangen van een pakket is elke keer weer een klein Sinterklaasfeest. Uiteraard weet ik wel wat er in zit, maar voor Elmira en huisgenoten is het een verrassing. Het grote dekbed dat ik er in gestopt heb valt in de smaak. De zelfgemaakte Kazachstaanse dekens zijn loodzwaar. Lichte en toch warme dekbedden zoals in Nederland zijn hier niet te koop, dus dit tweepersoons dekbed komt als geroepen. De citruspers is een krijgertje en stond al een tijdje op het verlanglijstje van Elmira. Helaas zijn er nu geen sinaasappels om hem direct uit te proberen. Een paar kookboeken, de broodnodige drop en een plastic zak met een assortiment specerijen.
Losse specerijen zijn hier in Kazachstan moeilijk te krijgen. Ze kennen hier wel de standaard specerijen zoals gemalen zwarte peper en kaneel, maar verder zijn specerijen alleen te krijgen als voorgemengde mixen voor soep of vlees. En die mixen voldoen niet echt aan de Nederlandse smaak. Ik heb in Nederland de meest gangbare specerijen gekocht om hier in Kazachstan uit te proberen. Daar hangt wel mijn belofte aan vast dat ik zal gaan koken zodra de specerijen binnen zijn, dat wordt dus nog wat!
