Bijna weer terug in Kazachstan
Mijn aanwezigheid in Nederland zit er bijna op. Het visum is binnen, het ticket gekocht en bijna niets kan mij nog weerhouden om komende zaterdagochtend op het vliegtuig naar Kazachstan te stappen. Als altijd was het ook nu weer een verrassing met welke maatschappij te vliegen. KLM blijkt voor vluchten langer dan een maand een beduidend hogere prijs te rekenen dus het wordt weer eens een keer Lufthansa. Dat heeft in ieder geval als voordeel dat ik in de avond aankom in plaats van diep in de nacht. Bovendien is er nu het voordeel dat Kazachstan geen zomertijd meer heeft waardoor ik een uur vroeger aankom dan gebruikelijk. 10:15 in de avond dus dat moet wel lukken.
Elmira zelf komt mij niet ophalen. Onze Knufsik is inmiddels dusdanig gegroeid dat een dergelijke lange reis lastig wordt. Bovendien is het onhandig wanneer je halverwege in de trein plotseling merkt dat de kleine het daglicht voor het eerst wil aanschouwen. In plaats daarvan komt Ruslan me met de trein ophalen uit Almaty.
Bussen rijden er op het traject Shymkent Almaty praktisch helemaal niet meer. De afgelopen winter heeft diepe sporen nagelaten—letterlijk wanneer we kijken naar de grote gaten die in het wegdek gevallen zijn. Elmira is de afgelopen tijd een paar keer over de centrale weg naar Boerne geweest en volgens haar is het één grote slalom wedstrijd. Slecht nieuws dus voor de buseigenaren, goed nieuws voor de spoorwegen.
Zoals gebruikelijk gaat er weer zo’n 20 kilo bagage mee, deze keer met name babykleertjes van mijn zus, presentjes van deze en gene en natuurlijk de onvermijdelijke zakken honingdrop. Want je kunt rustig zeggen dat ik inmiddels een paar dropverslaafde Kazachen in mijn familie heb.
