Met de auto naar Almaty
Morgen hebben we een afspraak bij de Nederlandse ambassade voor de visumaanvraag van Elmira. Bovendien halen we dan de tickets op voor onze vlucht naar Nederland bij het KLM kantoor. Vorig jaar zijn we steeds per trein naar Almaty gegaan vanwege de slechte weg en onze zeer jonge Nathalie. De reparatiewerkzaamheden op het traject Almaty-Bishkek zijn nu echter helemaal voltooid en Nathalie heeft voldoende ervaring in autorijden dat ze zich op de achterbank met mamma niet verveelt. Daarom gaan we voor het eerst in anderhalf jaar weer met de auto naar Almaty.
Met de eigen auto rijden heeft behoorlijk wat voordelen. Ten eerste is de benzine op het traject goedkoper dan de treinkaartjes. Daarnaast reizen we overdag waardoor we meer zien, en is de reistijd korter dan over het spoor, Maar bovenal kunnen we veel gemakkelijker spullen meenemen en hoeven we in Almaty zelf niet met een taxi of bus te reizen. Achter in de kofferbak nemen we behoorlijk wat spullen mee. Kleding, lekker eten en drinken voor onderweg en natuurlijk speeltjes voor Nathalie.
Het traject naar Almaty is langer dan vorig jaar. Door een onbegaanbare brug op het traject Bishkek-Merke moeten we omrijden over Shu. Volgens de kaart is de omweg zo’n 25 kilometer dus dat valt nog wel mee. In Shu is weinig te doen. Het is een vervallen stadje dat als we er doorheen rijden niet veel groter blijkt dan Zhabagly en het is voornamelijk bekend van de drugsteelt. Daar hebben we echter geen last van. Wel last hebben we van de horden vliegen die in dit gebied op onze voorruit uitelkaar spatten. Gelukkig rijden we oostwaarts van de zon af, maar wanneer we morgen terugrijden zal het ongetwijfeld het zicht beinvloeden.
Wegen in Kazachstan zijn lang en recht met slechts hier en daar een orientatiepunt. Daardoor ontstaat er nogal eens zoiets als wat in goed Nederlands polderblindheid wordt genoemd.
Een treffend voorbeeld van het gevolg van polderblindheid zien we op de weg tussen Merke en Shu. In een scherpe bocht bij een dorpje heeft een MAN truck met oplegger de buitenbocht genomen en is van het talud gevallen. Een collega vrachtwagen staat erbij, gezien de MAN truck waarschijnlijk van dezelfde vervoersfirma. Omgevallen vrachtwagens zien we trouwens vrij veel in Kazachstan. De in het algemeen veel te zware lading, slechte remmen en soms onverwachte wegomstandigheden geven veel meer aanleiding tot dergelijke ongelukken dan in Nederland. De commotie is ook minder. Waar een omgevallen vrachtwagen in Nederland vaak tijdens de verkeersinformatie wordt omgeroepen krijgt het in Kazachstan slechts zelden enige aandacht. Zelfs de lokale politie komt vaak maar even kijken om dan vervolgens weer bezig te gaan met belangrijker dingen, zoals geld aan automobilisten vragen die volgens de radardetector te hard gereden hebben.
De laatste keer dat we het traject naar Almaty hebben gereden was bijna de volledige weg tussen Bishkek en Almaty op de schop. Vele kilometers moesten we over provisorisch aangelegde zandpaden rijden en op de stukken die wel klaar waren was vaak de maximum snelheid maar vijftig kilometer per uur. Die tijden zijn echter voorbij. Op het traject ligt nu een weg volgens Europeese kwaliteitsnormen. Op de stukken die door de heuvels en bergen lopen is veel werk besteed om de hellingen zo gelijkmatig mogelijk te laten verlopen. Vele tonnen steen en zand zijn verplaatst om een zo gemakkelijk mogelijke weg aan te leggen. Wat dat betreft is er behoorlijk wat verbeterd. Kostte het traject van zo’n 200 kilometer een jaar geleden bijna net zoveel tijd als het traject van meer dan 400 kilometer van Bishkek naar Zhabagly, tegenwoordig is het in een vloek en een zucht gedaan.
In Almaty is de chaos echter groter dan ooit. De welvaart die er in de stad heerst zorgt ervoor dat er steeds meer mensen een auto kunnen betalen. De wegen zijn in de Sovjettijd al breed uitgevoerd, maar zelfs de vier rijstroken per richting op de doorgaande trajecten in de stad zijn nu volledig dichtgeslibt. Almaty kent niet zoals vele andere steden een ringweg circulatie, dus alle verkeer moet zich door een aantal hoofdstraten in de stad zelf persen. Daardoor kost het toch nog meer dan een uur voor we van de rand van de stad het vliegveld in het noorden bereikt hebben waar we bij baboeshka de nacht gaan doorbrengen. Om half acht ‘s avonds zijn we op de plek van bestemming aangekomen. De auto kunnen we voor één nacht stallen voor 100 Tenge bij het luchthaven hotel. Voor die prijs (65 eurocent) hoef je bij Schiphol niet meer te proberen een parkeerplaats te bemachtigen.
