Lammert's Weblog

Nathalie heeft al een paar dagen bronchitis. We zijn met haar naar de polikliniek in het dorp gegaan en de daar voorgeschreven antibioticum kuur heeft de ergste problemen opgelost. Koorts heeft ze niet meer, maar de ademhaling is vooral ‘s avonds erg onrustig. Omdat ik zelf af en toe last heb van CARA kan ik aan het geluid dat haar ademhaling voortbrengt redelijk goed inschatten welk probleem er is. Een zuchtje Ventolin zou vanavond wonderen doen, maar hoe dien je dat een kind van nog geen anderhalf jaar toe? Voor de mensen met een gezonde ademhaling die niet weten waar ik het over heb: Ventolin is een aerosol dat je inademt vanuit een zogenaamde inhaler. Je ademt met een flinke teug in, en tegelijkertijd druk je op de onder druk staande medicijnhouder waardoor er een afgepaste hoeveelheid medicijn vrijkomt. Die wordt dan meegezogen met de ingeademde lucht de longen in. Maar een kind van anderhalf kun je moeilijk uitleggen dat zij diep moet inademen, juist op het moment dat pappa op een apparaatje in haar mond drukt.

In Nederland zijn hulpmiddelen te koop zoals de BabyHaler, waarmee eerst de Ventolin in een buis wordt gespoten en het kind vervolgens via een mondstuk of mondkapje het geneesmiddel inademt. Dergelijke hulpmiddelen heb ik hier in Kazachstan in een apotheek nog nooit gezien, en ik vermoed zelfs dat ze afgezien van misschien Almaty en Astana hier niet te koop zijn. Bovendien, is het nu bijna tien uur in de avond en de dichtsbijzijnde apotheek waar ze zoiets mogelijk zouden hebben is in Shymkent, 100 kilometer verderop. Creativiteit is mij echter niet vreemd. Zoekend in de keuken naar een mogelijke oplossing kwam ik een kartonnen Pringles chips bus tegen. Ongeveer van het formaat van de BabyHaler, achtergelaten door een toerist een paar weken geleden. In het uiteinde van de bus heb ik een gat gemaakt waarin de Ventolin medicijnhouder kan worden geklemd, en nog enkele kleinere gaten voor de luchttoevoer tijdens het inademen. Er zitten geen terugslagkleppen in zoals in het echte apparaat, maar voor Nathalie was het goed genoeg. De opening van de bus over de mond schuiven, de inhaler enkele keren indrukken om de bus te vullen met medicijn, en na een paar teugen lucht hield het kuchen op.

Hoe vertederend, de glimlach van Nathalie nadat pappa dit speciale instrument voor haar had uitgedokterd.