Een week sneeuw
Hallo platlanders,
Vandaag is het maandag, dus de eerste week op Kazachstaanse bodem zit erop.
Zoals ik in mijn vorige mail al meldde was het enkele dagen geleden groot feest. Een van de zonen van een rijke neef van pappa trouwde in Shymkent. De bruiloft werd gehouden in een nieuw restaurant (pas enkele weken geopend) waar zowaar de toiletten aan westerse maatstaven voldeden. In een eetzaal ter grootte van een sporthal was ruimte voor zo’n 500 familieleden.
Bij een bruiloft in Kazachstan gaat het er niet zo zeer om of het paar gelukkig wordt, maar vooral hoeveel het allemaal wel niet gekost heeft om op te scheppen tegenover de rest van de familie. Zo werd mij vol trots verteld dat deze bruiloft maar liefst 3000 dollar koste. Over het geluk van het paar hadden zowel Elmira als ik onze twijfels. Tijdens de gehele avond zaten ze met de droeg en padroeska op een verhoging zodat iedereen ze duidelijk kon zien, maar we hebben de bruid en bruidegom niet met elkaar zien spreken. De bruid kon evenwel opvallend goed overweg met de droeg. De padroeska had vooral oog voor haar blitse mobiele telefoon, waarschijnlijk een presentje dat ze had gekregen op deze gedenkwaardige dag. Elmira wist te vertellen dat het nieuwe paar sinds twee weken bij elkaar woont. Dat zou een oorzaak voor de wat verkoelde relatie kunnen zijn. Ook was het al eens in de familie voorgekomen dat een echtscheiding 1 dag na de bruiloft voltrokken werd. Het is niet altijd liefde op het eerste gezicht in dit land.
De terugreis per minibusje met 18 grotendeels alcoholisch aangeschoten familieleden werd enkele keren onderbroken voor een noodzakelijke plaspauze. Bij gebrek aan een autoradio werd de tijd gedood met het zingen van liederen waarbij mijn vertolking van “Aan de Amsterdamse grachten†zelfs een internationaal applaus opleverde.
Sneeuwruimen is niet de sterkste van de Kazachstanen. Toen we ’s nachts om 2 uur terugkwamen was het klauteren en glijden over de sneeuw op het betonpad naast het huis. Daarom besloot ik de dag daarop te gaan sneeuwruimen. Het resultaat bleef niet onopgemerkt. Omdat het kennelijk niet de bedoeling is dat een Westerling bij Kazachen het straatje schoon staat te vegen wordt nu iedere ochtend voor ik opsta het gehele betonpad door pappa of Ruslan schoongeveegd. Een geval van het gras voor de voeten wegmaaien, maar wel erg gemakkelijk voor de rest van de familie.
De dames onder de varkens op de boerderij in de bergen hebben al enige weken last van liefdesverdriet en waren in de wijde omtrek naarstig op zoek naar een geschikte levenspartner. Omdat er vanwege de benodigde gezondheidscertificaten nog geen zicht is op levering van sperma vanuit Europa werd daarom besloten een beer (mannetjesvarken) aan te schaffen om voorlopig het inseminatiewerk voor ons te verrichten. Gisteren zijn we daarvoor naar de markt gegaan. Omdat Kazachen geen liefhebbers zijn van varkens (ze vallen voornamelijk op schapen en paarden) worden grote varkens niet op de markt zelf verkocht maar bij mensen thuis. Alleen de biggetjes worden vanuit de kofferbak van auto’s van voornamelijk Russische eigenaars te koop aangeboden. Deze verkopers weten echter meestal wel waar grote varkens te koop zijn en zo hebben we een viertal kleinschalige fokkers in Wanovka bezocht om te kijken of zij een geschikt exemplaar hadden. Bij 1 gezin vonden we wat we zochten, een nog niet gecastreerde beer van twee jaar oud, luisterend naar de naam Boris en zo’n 120 kilogram, bij eigenaren die wel wat geld nodig leken te hebben. Elmira had hier al eens eerder een beer gekocht die al voor zo’n 50 nazaten had gezorgd, maar die was inmiddels gecastreerd en dan werkt het voortplantingsmechanisme niet meer zo goed. Voor de leken: een niet gecastreerde beer is praktisch onverkoopbaar. Zowel het dier zelf, als het vlees stinkt ontzettend en na castratie moet er drie maanden met slachten gewacht worden voor de stank verdwenen is. Wanneer dan in deze barre tijden plotseling een auto voor komt rijden met mensen die een dergelijk dier zonder meer willen meenemen is dat een geluk bij een ongeluk en Elmira wist hier handig gebruik van te maken zodat uiteindelijk het dier onder de actuele vleesprijs voor 120 euro aangeschaft werd. Het dier mag nu eerst zijn kunstjes vertonen, wordt dan van zijn klokkenspel ontdaan en afgemest om vervolgens aan het eind van de winter als de vleesprijs traditioneel het hoogst is verkocht te worden. Aardig voordeliger dan sperma importeren, maar de kwaliteit van de biggen is natuurlijk ook een stuk minder.
Na de koop kwam pas het echte probleem. In een oeazik (legerjeep) is achterin wel genoeg ruimte om twee schapen te vervoeren, en onze pink Wietske 1 had ook al eens op de achterbank mogen zitten, maar transport van een 120 kilo zwaar foklustig stinkend varken bleek een geheel nieuw experiment. Vier mensen uit de buurt werden opgetrommeld om te helpen het dier in de achterbak te laden en na een kwartier moddergevecht lukte dat ook eindelijk. Dit varken bleek echter niet van zins om daar netjes liggen te blijven en had al na 10 seconden door dat de achterbank niets meer dan een klapbank was die hij met zijn kop zo om kon duwen. Elmira, niet bang voor slangen, spinnen en stieren maar duidelijk wel voor varkens gilde en sprong de auto weer uit. Als Nederlander wat meer gewend aan deze roze poepfabrieken stelde ik mijzelf kandidaat om als tegengewicht op de achterbank te gaan zitten en elke keer als Boris zijn kop probeerde omhoog te steken maakte ik hem met een woeste brul en het weer naar beneden drukken van zijn kop duidelijk dat het maar beter was rustig te blijven liggen. Boris, duidelijk onder de indruk van deze onverschrokken volvette Hollandse Edammer kaas, staakte dan ook na verloop van tijd zijn pogingen om zijn plaats achterin in te ruilen voor een plekje bij de voorruit. Elmira was mij inmiddels komen vergezellen op de achterbank, duidelijk een beetje bang en af en toe bijna overgevend van de stank van de nieuwe aanwinst maar over de besneeuwde wegen en paden wisten we Boris uiteindelijk na bijna een uur veilig op de boerderij in de bergen af te leveren. Daar was hij duidelijk blij dat hij met ons deze barre tocht ondernomen had. Direct werd hij omringd door een tiental paarlustige jongedames wat hem voor een geheel nieuw dilemma stelde, welke nu eerst?
Het zal wel duidelijk zijn dat zowel de oeazik als wijzelf na dit avontuur aan een wasbeurt toe waren…
Een van de meest gewaardeerde geïmporteerde goederen uit Nederland blijken de oornummers te zijn die door Ruslan en Elmira vol enthousiasme werden aangebracht. Bij de volwassen varkens en koeien blijkt het praktisch onmogelijk ze nog aan te brengen door de dikke laag kraakbeen, maar er zijn nu al zestien kalfjes van een nummer voorzien. Dit scheelt een heel stuk werk in de administratie van mamma die tot nu toe van alle runderen in een boek schetsen maakte.
Ik heb een foto van het schetsboek bijgevoegd waar de gegevens van Boxer vermeld staan, de stier die Elmira en ik vorig jaar bij ons huwelijk cadeau hebben gekregen. Binnenkort gaan Elmira en ik met de digitale camera wederom de bergen in om van alle dieren een foto te maken en die voor mamma uit te printen zodat ze duidelijke afbeeldingen heeft van alle dieren. Beschaving doet langzaam zijn intrede in dit afgelegen gebied.
Ik heb ook een foto bijgevoegd van Wietske 1. Ze is inmiddels in verwachting van haar eerste kind.
En dan nog het laatste nieuws, zo juist was Nederland bijna een minuut op het Kazachse televisiejournaal met beelden van de ergste storm en hoogste water in de afgelopen zeven jaar. Zo slecht heb ik het in Kazachstan dus nog niet.
Groeten van Lammert en Elmira
