Geheel onverwacht kreeg mijn schoonvader Sagit vandaag een telefoontje. Het was iemand uit Shymkent die vroeg of hij langs wilde komen op een vergadering aldaar. Niet helemaal wetend wat hij daar moest is hij die kant opgegaan. Elmira en de anderen bleven thuis, zo belangrijk zou het wel niet zijn.
Aangekomen in Shymkent bleken zich in een zaal zo’n 1500 mensen verzameld te hebben. Vanuit de Oblast (zeg maar de provincie) had men het nodig gevonden personen die zich de afgelopen jaren bijzonder hadden ingezet voor de gemeenschap in het zonnetje te zetten. Totaal zo’n 15 mensen waren uitgekozen, waarvan drie uit het Tjulkibasski rayon (gemeente) waar wij wonen. Geheel tot zijn eigen verrassing was mijn schoonvader één van hen.
Toegegeven, voor een Kazach is mijn schoonvader niet helemaal standaard. In plaats van elke dag met een fles wodka voor de televisie te hangen is hij vaak druk in de weer. Niet zelden begint zijn werkdag al ‘s ochtends om een uur of zeven en naast zijn boerderij—die inmiddels vanwege ons Nederlandse sperma en de elektrische afrastering de officiële status van technologisch geavanceerde voorbeeldboerderij heeft—is hij niet zelden op zijn bulldozer te vinden om allerhande lokale projecten te ondersteunen. En ook als mensen het liefst binnen bij de warme kachel zitten zoals anderhalf jaar geleden toen er ‘s winters extreem veel sneeuwval was in Zhabagly heeft hij tot in de nacht in zijn onverwarmde bulldozer doorgewerkt om de weg vrij te maken zodat een hoogzwangere vrouw op tijd naar de kraamkliniek in Wanovka kon komen.
Een oorkonde en een telvisie waren het cadeau vandaag. En als een echte Kazach heeft hij de avond thuis doorgebracht. Voor de televisie met een fles wodka; maar voor deze keer mag het.
Vandaag heb ik een rondje Nederland gedaan. Als onderdeel van de aanvraagprocedure voor een Kazachstaanse verblijfsvergunning heb ik een speciaal visum nodig. Dit visum met de Russische naam tsjastnaje pajezdka is een visum voor privé doeleinden met als belangrijkste verschil met een regulier toeristen of zakenvisum dat de duur ervan bij de immigratiepolitie in Kazachstan verlengd kan worden. Bij andere visumvormen dien je uiterlijk de einddatum van het visum het land te verlaten, maar bij een tsjastnaje pajezdka hoeft dat niet, zolang de reden waarvoor je het visum aangevraagd hebt nog geldig is.
Ik heb het visum aangevraagd met als reden het afwachten van de toekenning van de verblijfsvergunning, en dat betekent dat zolang er in de hoofdstad Astana niet over mijn lot beslist is ik kan blijven in Kazachstan. Dat is prettig, omdat over niet al te lange tijd ons tweede kind ter wereld zal komen en ik daar uiteraard graag bij wil zijn.
De afgifte van het visum op de Kazachstaanse ambassade in Den Haag ging uitermate snel, en binnen een uur stond ik weer buiten met in het paspoort de gewenste sticker geplakt. Omdat er van verder werken vandaag toch weinig zou komen—het was al één uur ‘s middags—besloot ik om een omweg te maken langs mijn zus, die sinds enkele weken met een acute hernia aan huis gekluisterd is.
De meeste hernia gevallen genezen vanzelf zonder operatie door rust en ook bij mijn zus lijkt het deze kant op te gaan. Weliswaar nog lopend als een bejaarde vrouw van 85, en buiten de deur voortgeduwd in een rolstoel, lijken de problemen met de dag minder te worden. Het was vandaag zelfs zo goed dat het mogelijk bleek om in een restaurant in de binnenstad van Nijmegen uit eten te gaan.
Beterschap gewenst dan maar
Af en toe ga ik in Kazachstan naar de Nederlandse ambassade om wat zaken te regelen. Meestal heeft het te maken met een visum voor een bezoek van Elmira aan Nederland, maar vandaag was het voor mijzelf.
Ik zit midden in de aanvraagprocedure van een verblijfsvergunning voor Kazachstan en één van de vereisten is een “verklaring van geen bezwaar” van de Nederlandse ambassade voor het wonen in Nederland. In Nederland kennen we zoiets niet. De Nederlandse overheid is al lang blij wanneer weer iemand uit het overbevolkte landje vertrekt, maar een aantal landen—waaronder tot niet lang geleden Kazachstan zelf—geeft nog exit visums af voor staatsburgers die zich in een ander land willen vestigen.
De Nederlandse dame achter de balie keek mij met grote ogen aan. De vaste bemanning van de ambassade is recentelijk afgelost, en het was de eerste keer dat ze van zoiets hoorde. Gelukkig had ik een lijst bij mij van de Kazachstaanse Immigratie Politie van alle benodigde documenten waarop ook deze oprot-verklaring stond vermeld. Deze lijst werd met dank in ontvangst genomen en gekopieerd, omdat het de eerste keer bleek dat de ambassade een lijst van de immigratiedienst in handen kreeg van de actuele vereisten voor het aanvragen van een verblijfsvergunning. Na een uurtje wachten kreeg ik de ondertekende en afgestempelde verklaring overhandigd. In het Russisch zelfs, zodat een notarieel bekrachtigde vertaling niet meer nodig was.
Dat ik als eerste een preciese lijst van benodigde immigratiedocumenten kon tonen is niet zo vreemd. De oblast (provincie) waar ik woon grenst aan Oezbekistan, en met name uit dat land is er een grote groep van (r)emigranten met deels etnisch Kazachse achtergrond—zogenaamde Oralman—die zich door de slechte economische situatie in Oezbekistan nu in Kazachstan wil vestigen. Om niet horendol te worden van alle aanvragen heeft de Russische dame bij de immigratiedienst die alle aanvragen sorteert en controleert voor ze naar het ministerie in Astana gaan deze lijst opgesteld. Bovendien zorgt de lijst voor een behoorlijke vermindering in aanvragen. Mensen die hun Kazachse roots niet kunnen aantonen—zoals Oezbeken die met een Kazachse partner getrouwd zijn—moeten een vermogen van minimaal 1,4 miljoen tenge op een Kazachstaanse bankrekening hebben staan (omgerekend 8500 euro) om in de eerste jaren in de kosten van levensonderhoud te kunnen voorzien. Deze financiële drempel is voor de meeste Oezbeken niet te overwinnen.
Een paar maanden geleden is begonnen met de renovatie van de buitenkant van het huis van mijn schoonouders. Deze keer is er niet het gebruikelijke witterskalk opgekomen, maar een waterbestendige acryl muurverf voor buitenmuren in zachtgeel. De uitstraling van de woning is plotseling heel anders.
Gastarbeiders in Kazachstan zijn geen vreemde verschijning. In onze regio zijn het met name mensen uit Oezbekistan die seizoenarbeid verrichten in de landbouw of bij constructiewerkzaamheden. Steeds vaker zien we echter Chinezen opduiken hier, ondanks dat we zo’n 1000 kilometer van de Chinese grens verwijderd zijn.
In Shymkent is een groot bouwproject van een Chinese projectontwikkelaar met voornamelijk Chinees personeel, en sinds kort heeft een agrarisch bedrijf in Tjulkebas een aantal Chinezen in dienst voor het poten en rooien van arbeidsintensieve gewassen. Vandaag kwamen deze Chinezen op een klein tractortje langs in ons dorp om hun waren uit te venten. Eén van de twee sprak redelijk Russisch, de ander alleen Chinees. De tomaten waren goed en niet al te duur, dus voor een speciale Kazachse salade hebben we een heel aantal kilos ingeslagen.
Er is nog iets opvallends op de foto te zien. Na vele jaren heeft gemak het gewonnen van mooi. Recentelijk heeft Elmira namelijk haar haar laten kortwieken.
Een tijdje geleden vond onze mobiele telefoonprovider het nodig het kengetal voor mobiele nummers te wijzigen van 300 naar 701. Niet lang daarna werd in ons dorp een nieuwe telefooncentrale geplaatst waardoor de traditionele 56 aan het begin van een nummer moest worden veranderd in 55. Nu is het de beurt aan de postcodes. Het traditionele postcode nummeringssysteem is gebasseerd op een zescijferige code zoals die in de Sovjet Unie gebruikelijk was. Dit nummeringssysteem is nu overboord gegooid, en alle dorpen en wijken is een nieuwe postcode toegekend. Weer zes cijfers zoals het oude, maar in een andere range. Zo moet op post aan ons geadresseerd tegenwoordig de postcode 161310 worden gezet. Dat u het maar weet.
Vandaag is het feest, en uit Shymkent hebben we een taart meegenomen. Elmira’s vader Sagit is namelijk 51 jaar oud geworden. Tenminste, dat zegt het bevolkingsregister. In werkelijkheid is hij 52. Elmira’s grootouders woonden ten tijde van de geboorte van Sagit diep in de bergen in het dorpje Raevka (tegenwoordig Jirsu geheten). In die novembermaand van 1954 was het zulk slecht weer dat het niet lukte om de geboorte binnen enkele dagen bij de burgerlijke stand aan te geven. Ook nu komt dat nog vaak voor. Het dorp is ‘s winters gemiddeld drie maanden van de buitenwereld afgesloten door de sneeuw.
Toen het weer uiteindelijk beter werd en de ouders de geboorte officieel konden laten registreren was het inmiddels 1955 en daardoor is als geboortedatum abusievelijk 1 november 1955 in de boeken gekomen. Zelf heeft hij er weinig van te lijden, hij voelt zich nog fit en jong als een éénenvijftiger.
Het is anderhalf jaar geleden dat we een koel/vriescombinatie gekocht hebben. Dit apparaat voldoet prima. Met name de no-frost optie van Indesit—een speciaal koelsysteem waardoor er geen ijs neerslaat in de kast zelf en je dus niet periodiek hoeft te ontdooien—bleek een zeer goede keuze.
In één opzicht voldoet hij echter niet. Het komt bij ons enkele keren per jaar voor dat we een varken of koe slachten en dat past met geen mogelijkheid in het vriescompartiment van 120 liter. 80 kilo vlees is het maxiumum wat we er in kwijt kunnen maar dan is er geen plekje meer over voor andere producten. Niemand anders in het dorp heeft een vrieskast, hooguit zijn mensen voorzien van een koelkast met een klein vriesvakje bovenin. Het vlees onderbrengen in de vriezer bij buren of familie heeft daarom geen zin en in de praktijk betekent dit dat ca. de helft van het vlees na de slacht binnen een week verdwijnt in de magen van ons en bekenden om te voorkomen dat het omkomt.
Al een tijdje zijn we op zoek geweest naar een losse vrieskast of kist die we alleen inzetten in het geval we weer een dier geslacht hebben, maar tot nu toe waren die niet te koop. Vandaag waren we wederom op zoek en zowaar vonden we voor het eerst in onze standaard witgoed winkel van twee merken manshoge vrieskasten. Eén merk was duidelijk voor de dure markt, van het Duitse merk Kaiser, maar de andere twee vrieskasten die stonden opgesteld waren van de Russische Stinol fabriek die volgens een opschrift op de omhullende doos nu eigendom was van Indesit.
Er stonden twee modellen, eentje van 270 en eentje van 250 liter waarbij de iets kleinere net als onze huidige vriezer voorzien was van een no-frost koelingssysteem. Op deze laatste is de keuze gevallen. Zes vakken zitten erin, met een totale capaciteit voor 160 kilo vlees. Samen met onze huidige vriezer kunnen we nu eindelijk een volledig varken of koe kwijt in diepgevroren opslag, zonder dat we ons de eerste week scheel moeten eten aan de overmaat aan vlees.
