Lammert's Weblog

Op de boerderij lopen de grote varkens binnen een omheining van schrikdraad. De kleine biggetjes kunnen echter vrij op stap. Ze gaan echter nooit ver van hun moeder. Hier komt een groep biggetjes op inspectie om te kijken welke vreemdeling nu weer op de boerderij aangekomen is.

Beppe poseert hier samen met Natasha, Elmira en Nathalie voor het huis dat we voor duizend dollar een paar jaar geleden gekocht hebben. De bedoeling was om het zover op te knappen dat we er zouden kunnen wonen, maar niet lang na de start van de verbouwing werd de waterleiding naar dit deel van Zhabagly dichtgeschroefd. Vandaar dat we onze inspanningen nu eerst richten op ons bouwterrein in het centrum van Zhabagly.

Beppe heeft zich voorgenomen om in alle beschikbare voertuigen in Kazachstan te gaan zitten. Hier heeft ze plaatsgenomen in de T40 tractor van Ruslan waarmee hij normaal op stap gaat om hooipakjes te persen.

Elmira’s zus Diana woont al ongeveer een jaar in Taraz, een stad ongeveer 100 kilometer ten oosten van Zhabagly. Elmira’s ouders zijn er nog nooit geweest. Omdat beppe graag alle zussen van Elmira weer wil ontmoeten gaan we vandaag met een volgeladen auto naar Taraz.

Diana woont in een tweekamer appartement in één van de woonblokken van de stad. Ze woont daar samen met haar zoontje Alexei, en een schoonzusje. Haar man is praktisch nooit thuis, hij werkt in de olieindustrie in Atyrau. Wanneer we binnenkomen is de tafel reeds gedekt. Diana heeft een opleiding voor instellingskok, dus dat zit wel snor.

Het is zomer in Kazachstan en de meeste vruchten zijn nu rijp. Daarom is het het seizoen van het inmaken van allerhande vruchten voor de winter. In weckflessen, of als jam.

Hier maakt Elmira een grote pan met abrikozen klaar.

De S100 bulldozer van mijn schoonvader staat heel uitnodigend voor de poort. Zo uitnodigend, dat beppe het niet kon laten er even in plaats te nemen. Starten hebben we maar niet geprobeerd.

Het is het hooiseizoen dus Ruslan is bijna dagelijks op stap met de pakjespers om hooipakjes te maken. Het werk wordt per pakket afgerekend. Dat betekent dat er tijdens het persen geteld moet worden om aan het eind van de dag het bedrag te kunnen berekenen. Tot voor kort nam Ruslan daarvoor de overbuurjongen mee die de hele dag mee op de tractor reed en de geproduceerde pakjes turfde. Hiervoor werd het voor lokale begrippen vorstelijke loon van 1000 Tenge (7 euro) uitbetaald. Vanaf vandaag hoeft dat echter niet meer.

Vanuit Nederland heb ik een elektronische telunit en een inductieve sensor meegenomen. Vandaag zijn die op de pers gemonteerd waardoor er nu automatisch bij elke slag van het bind- en snijmechanisme geteld wordt. Ruslan was eerst verbaasd van de eenvoud van het systeem, maar hij is er nu maar wat blij mee. Voor dik vijftig euro aan onderdelen zit er nu een industriële waterdichte teller op de pers. Die kosten heeft hij in acht dagen terugverdiend omdat de buurjongen thuis kan blijven. Dat zijn nog eens terugverdientijden. Bovendien zijn er nu geen discussies meer over telfouten. Er is nu wel in Zhabagly de eerste werkloze ten gevolge van de technische automatisering te betreuren, maar ook hier valt de voortuitgang niet te stuiten.

De inductieve sensor is geplaatst naast een ronddraaiend curvewiel van de bind- en snijinrichting. Dit wiel is praktisch spelingsvrij gemonteerd en maakt per pakje één omwenteling. Het is daarmee een ideaal wiel om het aantal pakjes te tellen. De sensor is vrij klein, daarom heb ik hem op de foto hieronder geel omcirkeld. Een mooi voorbeeld waar Sovjet technologie en westerse sensortechniek prima samen gaan.

Door de regen van gisteren is het vandaag niet erg heet. Daarom gaan we vandaag naar Shymkent. Omdat beppe mee is nemen we deze keer niet de gebruikelijke route over de doorgaande weg. In plaats daarvan rijden we via binnenweggetjes eerst via Kimerbastau en Tjulkebas, om vervolgens bij Amangielde de doorgaande weg over te steken naar Abai.

Met name het stuk vanaf Amangielde is zeer interessant. Het is hier heuvelachtig en alhoewel de meeste hellingen door de droogte al geel zijn blijft het een aantrekkelijke route. Een groot stuk weg is verhard met grind, waardoor we niet sneller dan een kilometer of dertig per uur kunnen rijden. Ideaal om de omgeving te bekijken.

Even na het dorp Abai zien we een schaapskudde rusten onder een paar bomen langs de weg. De herder ligt onder een boom verderop te slapen. Alleen de herdershond merkt ons op, en een zwartbonte bok die ons vanaf een boomstronk in de gaten houdt.

De weg wordt weer beter en via Sastobe rijden we naar Karabulak. Karabulak is een vrij welvarend stadje dat voornamelijk bewoond wordt door Oezbeken. De plaats is vooral bekend van de grote veemarkten die hier worden gehouden. Noordelijk van de doorgaande weg rijden we verder, tot we uiteindelijk Shymkent bereiken.

Onze eerste stop is bij een restaurant. Het is hier toch nog vrij warm, en drie liter sinaasappelsap zijn in een mum van tijd verdwenen. Geen probleem hier, want in Kazachstan wordt in restaurants drinken per pak of fles verkocht. Dat kneuterige gedoe met elke keer een glaasje—waar je in Nederland bovendien vaak veel meer voor betaalt dan voor een liter in de winkel—kennen ze hier niet.

De volgende halte is een meubelzaak. We gaan eerst naar de winkel waar we recentelijk onze commode hebben gekocht, maar die winkel blijkt verhuist naar een ander deel van de stad. Het koopcentrum waar de winkel was gevestigd is gestopt met meubels en de verdieping waar meubels werden verkocht wordt nu omgebouwd met kleine kiosken voor kleding en dergelijke. Daar valt per vierkante meter vloeroppervlak waarschijnlijk meer aan te verdienen dan aan meubels. Gelukkig kennen we onderhand bijna elke meubelzaak in Shymkent, dus rijden we naar eentje niet te ver af die ook een redelijk assortiment heeft.

In de winkel bladeren we wat door de catalogi, en ook Elmira’s moeder die meegekomen is kijkt geinteresseerd rond. Zij heeft chronisch gebrek aan kastruimte, maar een even groot gebrek aan liquide middelen om kasten te kopen dus het blijft voorlopig bij kijken; dat denkt ze tenminste.

Wat mijn schoonmoeder niet weet, is dat wij haar hebben meegelokt op een verrassingstocht. Mijn ouders willen graag wat aan Elmira’s ouders geven, het liefst in natura. Geld is zomaar weer op, maar met een cadeau in natura kun je iets geven dat ook na jaren nog van dienst kan zijn. Elmira’s moeder wordt dan ook behoorlijk emotioneel wanneer ze begrijpt dat de kast die vandaag gekocht gaat worden niet voor ons, maar voor haar is.

De keuze valt uiteindelijk op een kastenblok van 3,6 meter breed. Het blok bestaat uit vijf naast elkaar staande delen. Daardoor is het mogelijk de delen in verschillende kamers te verdelen. De winkel waar we de kast kopen ligt in het centrum van Shymkent maar de opslagplaats waar de bouwpakketten zijn opgeslagen liggen is in een ander gebouw. “Twee of drie bushaltes verder” is het verhaal, maar wanneer we met een medewerker van de winkel op stap gaan om het pakket op te halen blijkt dat niet helemaal te kloppen. De opslagplaats blijkt in een dorpje ver buiten Shymkent te liggen, voorbij de luchthaven van de stad. Meer dan een uur zijn we daarom onderweg om het in tien dozen verpakte bouwpakket op te halen.

We zijn deze keer erg blij met onze imperiaal. Deze is volgeladen met de grote dozen, in de kofferbak liggen de kleinere dozen en binnen zitten vier volwassenen en Nathalie. Volbeladen keren we terug naar Zhabagly. Deze keer wel via de doorgaande weg, want met zo’n lading is het maar beter zo vlak mogelijke wegen te volgen.