Lammert's Weblog

Keurig op schema stopt de trein vroeg in de ochtend bij het station van Tjulkebas. Mijn schoonvader staat ons al op te wachten. De totaal meer dan 70 kilo bagage wordt over alle beschikbare handen verdeeld waarna we het perron afwandelen richting onze auto.

De trein van Almaty naar Tjulkebas heeft als beginstation Alma-Ata 2. We laten ons daarom per taxi naar dit station vervoeren. De trein zal hier minstens een kwartier van te voren staan zodat we rustig de tijd hebben voor de bagage. We hebben vroegtijdig kaartjes ingekocht en daardoor hebben we de eerste coupé toegewezen gekregen. Dat is gemakkelijk, want dan hoeven we binnen de wagon niet ver met de bagage te sjouwen.

Als we eenmaal onze plekjes opgezocht hebben blijkt het daar bijna niet te harden. De wagon heeft de hele dag op het rangeerterrein in de brandende zon gestaan en binnen voelt het aan als een oven. De provodniks hebben wel alle mogelijke ramen open gezet, maar dat helpt maar bar weinig. Ook op het eerste traject binnen Almaty waar langzaam gereden wordt biedt het windje door de ramen weinig verkoeling. Zodra we echter de stad uit zijn wordt het aangenamer. De provodniks hebben alle ramen weer gesloten en al snel blijkt waarom. Deze wagon is—ondanks dat hij er vrij oud uitziet—voorzien van een air-conditioner waarbij door het gaatjesplafond heerlijk frisse lucht blaast. Een dik half uur heeft het zweten geduurd, maar met deze lekkere temperatuur kunnen we vannacht waarschijnlijk heerlijk slapen.

Vandaag hebben we de nodige etenswaren ingekocht die uitgebreid op het tafeltje uitgestald worden. Ideaal, met zijn vieren reizen, want nu hebben we een coupé helemaal voor ons alleen.

De nacht is rustig, al heeft mijn moeder wel wat last van het tijdsverschil. Om twee uur in de nacht gaat ze recht overeind zitten, in de veronderstelling dat we al bijna op de plek van bestemming zijn. Nee, nog niet, we moeten nog zo’n 200 kilometer.

Het vliegtuig van KLM komt vroeg in de ochtend aan op Almaty. Omdat het recentelijk de langste dag is geweest is de zon al op wanneer de wielen van het vliegtuig de landingsbaan raken. We zijn achter op het schema door de vertraging die we in Amsterdam hadden, waardoor de slurf waar we normaal uit kunnen stappen nu bezet is door een ander vliegtuig. Het immense aantal van vier slurfen blijkt nu al te klein te zijn voor deze splinternieuwe luchthaven. Via een trap dalen we daarom af waarna een luchthavenbus ons naar de aankomsthal brengt.

In de aankomsthal blijkt maar de helft van de hokjes van de paspoortcontrole bemand te zijn. Bovendien zijn er problemen met de verbinding met de centrale computer waardoor het aanmelden van elke nieuwe bezoeker een eeuwigheid lijkt te duren. Elmira weet met Nathalie op de arm een voorkeurspositie in de rij te bemachtigen en zij is vrij snel bij de bagagebanden. Samen met beppe sta ik echter bijna een half uur in de rij, voor we het zo gewenste stempeltje in ons paspoort hebben.

Als we eindelijk bij de bagagebanden komen komt een lichtelijk gespannen luchthaven beambte op ons af. Of we zo snel mogelijk onze bagage uit de KLM berg willen zoeken, want men kan de stroom bagage niet meer aan. Gelukkig heeft Elmira dat graafwerk al gedaan en zij staat al aan de publieke kant van de schuifdeur met onze bagage samen met Ruslan te wachten.

Met de bagage op het karretje rijden we tot aan de rand van het luchthaventerrein. Daar laden we de koffers af waarna Ruslan het karretje terugbrengt naar de vertrekhal. In de tussentijd heeft beppe mooi de tijd om een sigaret op te steken; nodig na zo’n lange rookvrije vlucht. Het luchthavengebouw ziet er toch heel anders uit dan drie jaar geleden.

In Almaty slapen we meestal bij Babba Walla, een baboeshka die daar woont samen met haar 91 jarige blinde moeder en nog een oudere vrouw die niet meer in staat is om voor zichzelf te zorgen. Babba Walla woont in het appartementenblok recht tegenover de luchthaven, waardoor we in enkele minuten lopen op de plek van bestemming zijn. Alleen de trap is even een probleem. Alle bagage moet omhoog, waardoor we enkele keren moeten lopen voor alles in ons tijdelijk onderkomen gestald is.

De rit vandaag naar Schiphol is een bijzondere. Niet alleen gaan Elmira en Nathalie mee terug naar Kazachstan, ook beppe komt twee weken logeren in dat verre oord. Wanneer zij terugreist op 10 juli kom ik ook mee terug. In tegenstelling tot drie jaar geleden toen we de heen- en terugreis voor de huwelijksbezoekers door een reisorganisatie hebben laten verzorgen gaan we nu zoveel mogelijk op onze gebruikelijke wijze naar Zhabagly. Dus uitrusten bij een baboeshka in Almaty en vervolgens met de trein tot Tjulkebas.

Pake blijft alleen achter. Nou is alleen een groot woord. De konijnen zijn er nog, en Sannie zal ongetwijfeld af en toe eens langskomen. Dus helemaal alleen hoeft hij zich niet te voelen. Hier wordt onze Schipholtaxi uitgewuifd door pake en Sannie.

Het heeft zijn voordelen wanneer je met een kind reist. Op Schiphol worden we door een KLM grondstewardess naar één van de vrije business class balies geleid zodat we daar snel kunnen inchecken. Niet alle bagage kan op de band. De plunjezak waarin we twee tuinstoelen en een wandelwagentje vervoeren moeten we afgeven bij de balie voor afwijkende bagage. Gelukkig is die balie dichtbij.

Na de paspoortcontrole is het eerst tijd voor een hapje. Eten gaat er altijd wel in, en voor beppe is het een mooi moment om een sigaret op te steken. Zonder een periodieke inhalatie van teer en nicotine gaat het niet goed met haar. De gate waar we naar toe moeten is vlakbij. We hoeven daarom niet ver te lopen om ons vliegtuig te bereiken. Het toestel staat zowaar al klaar. Op de foto wijst beppe naar het vliegtuig dat ons naar Kazachstan zal brengen.

Wanneer we eindelijk in het vliegtuig zitten wordt er omgeroepen dat er nog wat problemen met stoelen zijn. Dat bleek uiteindelijk nogal eufemistisch uitgedrukt. Het toestel bleek overboekt te zijn waardoor er zes passagiers meer waren dan zitplekken. Hoe KLM het heeft opgelost weet ik niet, maar het heeft bijna een uur geduurd. Heb ik al niet eens eerder verteld dat sinds de overname door Air France de service van KLM hard naar beneden keldert? Overboeking op een KLM vlucht heb ik nog nooit meegemaakt. Meestal zijn deze dubieuze praktijken voorbehouden aan de wat minder gerenommeerde luchtvaartmaatschappijen. KLM is echter kennelijk hard bezig om zich in dat rijtje te scharen.

Morgen gaan we terug naar Kazachstan. Maar niet alleen. Beppe vergezelt ons en zal maar liefst twee weken bij ons blijven logeren. Dat betekent dat we in totaal 70 kilo bagage mee kunnen nemen. Het devies van vandaag luidt dus “Koffers pakken!”

De laatste dag op Schiermonnikoog alweer. Morgen om half elf in de ochtend vertrekt de boot naar Lauwersoog. De nieuwe bewoners zullen dan een paar uur later bezit van het huisje nemen. De meeste voorgaande dagen hebben we zelf gekookt, maar vandaag doen we het anders. We gaan uit eten in een van de restaurants die het eiland telt. In veel restaurants hier is de prijs/prestatieverhouding nogal scheef. Eigenaren maken maar wat graag gebruik van het gebrek aan concurrentie en de afkeer van veel toeristen om zelf eten klaar te maken.

Omdat we er al goede verhalen over gehoord hebben gaan we vanavond eten in De Ware Jakob, een restaurant dat naast de vlees- en visschotels een keur aan pizza’s bereidt. De pizza’s worden per microbusje over het hele eiland gedistribueerd. Elmira kiest voor een stoofpot met allerlei vissoorten, mosselen en garnalen terwijl voor mij een mixed grill gerecht wordt klaargemaakt.

Ondanks dat stoofpotjes meestal lang moeten pruttelen is de bediening snel. Binnen twintig minuten na de bestelling kunnen we aanvallen. Dat is lekker, wanneer je een ongeduldig klein kind bij je hebt zoals Nathalie.

Het eten blijkt verrukkelijk. Niet lang na het opdienen hebben we bijna alle schalen helemaal leeg. Alleen in de bak met frietjes is nog wat over. Elmira verklaart in Nederland nog nooit zo lekker gegeten te hebben. De prijs valt mee. Voor minder dan 40 euro hebben we ons vol gegeten en gedronken.

Dus voor wie zijn komende vakantie op Schiermonnikoog wil doorbrengen is het restaurant de Ware Jakob zeker een aanrader.

Het huisje dat we gehuurd hebben op Schiermonnikoog hebben we gehuurd op basis dat we het na afloop zelf schoonmaken. Laten schoonmaken kan ook, maar kost 35 euro extra. Dat geld is het ons niet waard, en met de tegels op de vloer is het zo gebeurd.

Dat niet iedereen dezelfde definitie heeft van schoon blijkt wel uit de lamp die boven de eettafel hangt. Het snoer zit onder het stof, en spinnenwebben zijn naar alle kanten gesponnen. Hier heeft een hele generatie toeristen kennelijk vergeten de stofdoek over te halen. De eerste foto geeft de toestand aan voordat we de lamp hebben aangeraakt.

Op de tweede foto is de stofdoek langs geweest. Het snoer is plotseling weer zwart van kleur en het spinrag is verdwenen.

Ook als Elmira de vloerkleden uitklopt—een actie die in Kazachstan minstens elke twee weken uitgevoerd wordt—krijgen we bijna de slappe lach van de stofwolken die het oplevert. Het lijkt wel grote voorjaarsschoonmaak die we nu uitvoeren.

Elmira is vandaag niet lekker. Hoofdpijn en een algemeen gevoel van malaise. Mogelijk het weer, of een bacterie die ze nog niet eerder meegemaakt heeft. Zelf merk ik aan mijn lymfklieren dat er een infectie bestreden wordt, dus waarschijnlijk is het voor Elmira een nieuwe bacteriesoort.

Geen probleem, want het weer is niet geweldig en we hebben het meeste dat we nodig hebben wel in de koelkast. Alleen voor het avondeten moet ik even op de fiets het dorp in om een pak mie en bamigroenten op te halen.

Nathalie heeft nergens last van en speelt in het tuintje. Het maakt haar eigenlijk niet zoveel uit of ze daar speelt of op het grote strand. Ze vermaakt zich wel zolang pappa en mamma maar in de buurt zijn.