Lammert's Weblog

Toevallig zag ik vanavond op de televisie een reclame van Bosch CV ketels. Nu heb ik de laatste tijd mij in Kazachstan nogal in de techniek van CV installaties verdiept dus naar aanleiding van de reclame besloot ik eens op hun site te gaan kijken.

In Kazachstan is het meeste op het punt van centrale verwarmingen wel te krijgen. Radiatoren kennen ze al decennia—al zijn het wel allemaal dezelfde aftandse modellen—en tegenwoordig zijn corrosievrije leidingen en snelkoppelingen ook gemeengoed geworden. Al eerder heb ik verteld dat we bij toeval tegen goede CV pompen zijn aangelopen. Thermostatische radiatorkranen heb ik een jaartje geleden uit Nederland meegenomen en daarvan hebben we er nu drie geïnstalleerd, in een afgelopen maand volledig nieuw aangelegd segment van het centrale verwarmingssysteem waarmee o.a. het toilet, de douche en twee slaapkamers mee worden verwarmd. De mogelijkheden die je krijgt na de installatie van een CV pomp zijn werkelijk ongekend.

Het enige probleem is de ketel zelf. In Kazachstan is men gewoon een ketel zelf op te bouwen uit pijpen en plaatstaal. Meestal krijgt de ketel dan een samofaar-achtig uiterlijk met een centrale gaspijp waaromheen het te verwarmen water stroomt. Het rendement van een dergelijke ketel is vooraf nooit bekend, maar zal naar mijn inschatting slechts zelden boven de 60% liggen.

Om mij bij alle werkzaamheden in Kazachstan te helpen heb ik een boekje meegenomen dat al 20 jaar in mijn Nederlandse boekenkast stond. Het is Aardgas en Wonen dat in 1983 door de Nederlandse Gasunie uitgegeven is om mensen bewust te maken van aardgasgebruik en isolatiemethoden. Het meer dan 100 pagina’s tellende boekje blijkt nu een ideale handleiding om in Kazachstan het verwarmingsklimaat te veraangenamen. Net als nu in Kazachstan stond zuinig omgaan met energie en isoleren van woningen in Nederland begin jaren tachtig nog in de kinderschoenen. Het boekje behandelt daarom alle problemen vanaf de basis met veel plaatjes en schema’s en de erin genoemde technieken zijn op dit moment in Kazachstan grotendeels beschikbaar.

De meeste zaken die in het boekje worden genoemd hebben we al toegepast, alleen op het punt van de centrale verwarmingsketel hebben we nog een probleem. Hoog rendement HR ketels met een rendement van 90% of meer zijn in Kazachstan onbekende verschijnselen, en juist daar is de verhouding van gasprijs en salaris dusdanig dat een HR ketel haar werk goed zou kunnen doen. In Shymkent hebben we tot nu toe één zaak gevonden waar ze Italiaanse verwarmingssystemen leveren maar de prijzen van ketels waren daar astronomisch.

Op de Bosch site daarentegen zag ik prijzen die weliswaar nog hoog zijn, maar aanvaardbaar. Een verkoopadviesprijs van 1420 euro inclusief BTW voor een instap combisysteem met een maximaal vermogen rond de 22 kWatt is alleszinds aanvaardbaar, temeer omdat je dan direct ook een warmwatervoorziening hebt en we daardoor in ons nieuw te bouwen huis geen stroomverslindende en supertrage elektrische boiler nodig hebben. Mijn schoonouders verstoken nu in de wintermaanden zo’n 70 euro gas in de maand voor een ketel die naar ik heb berekend ongeveer 10 kWatt vermogen heeft. Met een thermostatisch geregelde HR CV ketel moet dat bedrag ongetwijfeld fors omlaag kunnen.

Bosch heeft verkoopvestigingen in Kazachstan, dus het is zeker interessant om eens te informeren of die toevallig ook verwarmingsketels importeren. Ik heb als voorschotje daarom nu alvast via hun website een folder aangevraagd. Dan kan ik in ieder geval aan Elmira uitleggen wat ik bedoel. Zij zal vast blij zijn met een betere oplossing voor de warmwatervoorziening dan de huidige elektrische boiler.

Aanhakend op het vorige verhaal op het vogelringstation Chokpak niet ver bij ons uit de buurt: De pas waar de vogels massaal langs trekken omdat het de gemakkelijkste plek is om een bergrug te passeren wordt ook door veel andere vogels aangedaan, namelijk mensen in automobielen. Vogels zijn in wezen slimmer dan mensen. Zij passen wel op om in de koude wintermaanden over de ijzige passen te trekken. Ze zitten dan al lang en breed in hun warme winterverblijven. Met mensen is dat anders.

De Chokpak pas kan—ondanks zijn relatief lage ligging van zo’n 1200 meter boven de zeespiegel—voor het verkeer in de wintermaanden een behoorlijk obstakel zijn. De wegen ernaartoe zijn steil en door de koude wind die vanuit het oosten hier vaak waait is het moeilijk om met zout en zand de weg begaanbaar te houden. Toch loopt over deze weg de belangrijkste transit route naar Almaty, en vele vrachtwagens—waaronder dagelijkse convooien uit Iran en Turkije—passeren de pas met hun goederen. Meer dan eens strandt een vrachtwagen op een helling onfortuinlijk in de berm.

Hier ligt een dankbare taak voor de bezitters van zwaar materieel zoals bulldozers. Vroeger stond mijn schoonvader met zijn bulldozer bij de moeilijkste helling richting de pas om gedupeerde vrachtwagenchauffeurs weer op de weg te helpen. Een dankbare en winstgevende taak. 100 dollar per dag en vaak ook nog luxe waar zoals chocola en westerse sigaretten. Mijn schoonvader is op het ogenblik bezig om het huis in gereedheid te brengen voor toeristen die bij ons vanaf februari drie maanden willen verblijven, maar zijn taak is nu overgenomen door mijn zwager Sapar, de echtgenoot van Elmira’s zus Gulnara. Zijn broer woont in Vysoke, een dorpje vlak bij de top van de Chokpak pas en met zijn tweeën hebben ze de afgelopen dagen al menig vrachtwagen weer in het spoor geholpen.

Zhabagly ligt niet ver van Chokpak, een pas tussen het Karatau en Tien Shan gebergte in het zuiden van Kazachstan. Het Tien Shan gebergte loopt van Oost naar West en gaat in zuidelijke richting uiteindelijk over in de Himalaya. De Karatau staat daar bijna loodrecht op en loopt van Zhabagly in noordwestelijke richting het droge land in. Beide gebergten samen werken als een fuik waarin wolken die van het Aralmeer en de Kaspische zee opstijgen gevangen worden. Aan het eind van de fuik stuwen de wolken omhoog tegen de bergehelling en het water valt eruit als regen. En juist op die plaats ligt—niet verwonderlijk—het Aksu-Zhabagly natuurreservaat.

De fuikwerking van de bergen heeft nog een effect. Op het laagste punt—de Chokpak pas—worden de trekvogels samengedreven. Hierdoor kan hier zowel in het voorjaar als in de herfst uitstekend onderzoek plaatsvinden naar de vogeltrek. Het is niet voor niets dat hier Kazachstan’s grootste vogelvangstation is gevestigd waar zo’n 65% van alle ringactiviteiten van het hele land plaatsvinden.

Op de foto hieronder zijn de netten te zien waarmee de laagvliegende vogels worden gevangen. Het zijn netten van behoorlijke afmetingen, de masten zijn zo’n 15 meter hoog.

Overigens is het station zelf niet luxueus uitgerust. Op de foto het door de Europese hulporganisatie Tacis geschonken onderzoekshuis. De onderzoekers slapen zelf ‘s nachts in de tenten die op het terrein zijn opgesteld.

Al een aantal keren heb ik in deze weblog aandacht besteed aan overspanningsbeveiligingen. We kopen gewoonlijk beveiligingen van het merk Tripp Lite. Die bouw ik dan naar eigen inzicht om zodat ze scherper afgesteld staan en de aangesloten apparatuur beter beschermen.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik altijd al sceptisch geweest ben over de origine en kwaliteit van de aangeschafte beveiligingen. Ze kosten 700 tot 800 Tenge per stuk, wat overeenkomt met vier tot vijf euro en in Nederland lukt het voor die prijs echt niet om een fatsoenlijke beveiliging te kopen. Tot nu toe zat er echter altijd wel enig stuk elektronica in.

Een paar weken geleden hebben we bij de grootste elektronica zaak in Shymkent, Planet Electroniki, een extra exemplaar gekocht. Uiterlijk identiek aan de paar modellen die we al eerder gekocht hadden. Thuis bij het openen van het apparaat voor de ombouw viel mijn mond bijna open van verbazing. Hier onder de foto van de overspanningsbeveiliging na opening. Je hoeft geen deskundige te zijn om te zien dat de draden vanaf de schakelaar direct doorlopen naar de contactdozen. Geen enkel spoor van een varistor, filter of iets anders dat spanningspieken zou kunnen dempen. Een Kazach die een dergelijk apparaat aanschaft koopt letterlijk een kat in de zak. Voor ons is het eigenlijk alleen maar gemakkelijk. Bij een dergelijke beveiliging hoef ik niet eerst de oude spullen eruit te halen voor ik het gemodificeerde printplaatje erin kan zetten.

Ter vergelijking heb ik hieronder een foto van een uitgebrande “normale” overspanningsbeveiliging gezet. Duidelijk is, dat de behuizing identiek is en mogelijk zelfs uit dezelfde fabriek komt. Het printplaatje dat normaal linksboven hoort te zitten mist echter in onze nieuwe aanschaf.

Een paar weken geleden hebben we in Kazachstan een koffiezetapparaat gekocht. Een heuse Braun met slechts één mankement. Het probleem is namelijk dat in Kazachstan geen papieren koffiefilterzakjes te koop zijn. In plaats daarvan hebben we bij het koffiezetapparaat een meervoudig te gebruiken filter gekocht. Een fijn kunstof gaas in de vorm van een regulier filterzakje dat kan worden uitgewassen en hergebruikt.

Een paar dagen geleden vroeg Elmira mij via de telefoon of ik vanuit Nederland een paar pakken koffiefilterzakjes wilde opsturen. Op zich werkt het filter dat we gekocht hadden wel, maar het was elke keer een behoorlijke hoeveelheid werk om het koffiedik weer netjes te verwijderen. Die filterzakjes heb ik inmiddels gekocht en gaan met de eerstvolgende postzending op weg naar Kazachstan. Net als indertijd met de stofzuigerzakken zijn wegwerpproducten vaak wel zo handig.

De kippenslachterij in Zhabagly is op de fles. De directie heeft zelf het faillissement aangevraagd omdat ze een toekomst van de slachterij niet meer ziet zitten. Door achtereenvolgende bestuurders is zoveel geld in de achterzakken verdwenen dat nauwelijks financiële middelen over zijn gebleven voor de normale bedrijfsvoering. Neem daar nog bij dat na twee jaar er nog steeds geen waterleiding is en er nog geen kip is geslacht, dan is het wel duidelijk dat een verdere voortzetting van de activiteiten niet erg zinvol was.

De geschiedenis van de slachterij gaat zo’n 20 jaar terug tot in het communistische tijdperk. Rond 1986 werd begonnen met een megaproject bij het dorp Zhabagly voor de stichting van een kippenslachterij. Dit project bestond niet alleen uit het bouwen van een slachterij met hokken voor de dieren, een broederij en opslag voor voer voor de wintermaanden, maar ook een gas- en warmwaterfabriek voor de slachterij en het dorp Zhabagly en de bouw van woningen voor de medewerkers in Zhabagly.

Op topdagen werden in de slachterij zo’n 13.000 dieren geslacht. Wanneer je dan in aanmerking neemt dat er 1.400 mensen werkten die met bussen uit vijf omringende dorpen werden aangevoerd krijg je al snel een idee van de efficiency waarmee in de slachterij gewerkt werd. Zo’n 9 kippen werden per persoon per dag geslacht wat mij enkele jaren geleden al de opmerking deed ontglippen tegen de burgemeester die de toen failliete slachterij aan mij wilde verkopen of de werknemers soms de kippen mee naar huis namen, op de keukentafel slachtten en dan naar de slachterij terug brachten. Na de val van het communisme is het de slachterij ondanks haar inefficiente werkwijze gelukt om nog een aantal jaren overeind te blijven, maar uiteindelijk is ze toch in 1999 onderuit gegaan. Een schuld van zo’n vijftig miljoen Tenge aan het lokale gasbedrijf achterlatend.

Het eerste bankroet had grote gevolgen voor de dorpen in de omgeving. Plotseling kwamen 1400 mensen—waaronder Elmira die op de afdeling werkte waar de werkkleding werd gemaakt en gerepareerd—op straat te staan wat in het dorp Zhabagly zorgde voor een werkloosheid van 80 procent. Tot het faillissement had de slachterij via haar gasfabriek ook gezorgd voor de gasleveranties aan Zhabagly en warm water toevoer voor de projecthuizen van de werknemers maar dat kwam van het ene op het andere moment te vervallen.

Het stoppen van zowel de gastoevoer, als de toevoer van warm water voor de verwarming van veel huizen in het dorp had desastreuze consequenties voor het dorpsgezicht. Zhabagly is ongeveer 100 jaar geleden gesticht en in de loop der jaren was de centrale dorpsstraat een groene straat geworden met hoge bomen. In de eerstvolgende winter verdwenen bijna alle bomen in de kachel. Door het faillissement had bijna niemand geld om kolen te kopen voor de kachel en bij -20 buiten bleef er weinig anders over dan de bomen die op het erf en langs de weg stonden op te stoken. Alleen bij het hoofdkantoor van het natuurreservaat bleven de bomen gespaard.

Enkele jaren later is de gastoevoer aan het dorp hersteld, deze keer met aardgas in plaats van stadsgas. Door de curator en de lokale overheid zijn veel pogingen in het werk gesteld om de slachterij te verkopen, maar dat had enkele jaren geen succes. Daarom werd in de tussentijd de slachterij grotendeels ontmanteld. Alles van enige waarde werd verkocht, of meegenomen naar huis. Gebouwen werden afgebroken en de bouwmaterialen—inclusief de bakstenen—verkocht voor bouwprojecten in de omgeving. Zelfs de centrale waterleiding naar de slachterij werd in de zomer 2004 uit de grond gehaald waarbij de bulldozer van mijn schoonvader goed van pas kwam.

Uiteindelijk werd eind 2004 de slachterij toch verkocht, voor 60.000 dollar. De centrale waterleidingbuizen waren toen inmiddels uit de grond gehaald en verkocht. Vanaf dat moment zijn koortsachtige pogingen in het werk gesteld om de slachterij in oude glorie te herstellen. Een bijna onmogelijke taak, wanneer je beseft dat praktisch gesproken alleen nog maar de muren van de gebouwen stonden. Door de rotsachtige bodem bleek het onmogelijk een nieuwe waterleidingbuis in te graven. Bovendien bleek het slaan van een put vlakbij de slachterij onmogelijk omdat het grondwaterniveau ter plekke op zo’n 170 meter diepte zit. Corruptie en drie directies later werd daarom recentelijk opnieuw het faillissement aangevraagd.

Een deceptie voor de bevolking in Zhabagly en omliggende dorpen die toch half en half hadden verwacht dat net als vroeger de slachterij weer werk aan meer dan duizend mensen zou gaan opleveren. Het heeft niet zo mogen zijn en hoe de toekomst van de slachterij er nu uit zal gaan zien is een kwestie van afwachten. De kans is groot dat het hetzelfde einde krijgt als veel van de andere grote agrarische bedrijven in de omgeving. Leeg geroofd en uiteindelijk weinig meer dan een kerkhof van beton en verroest staal.

Lammert

Nederland is bijna niet voor te stellen zonder gasnet. Praktisch alle huishoudens stoken hun verwarming op aardgas en ook koken gebeurt vaak middels gas. Wij zijn daar zo aan gewend dat we ons niet beseffen dat dat in de wereld eigenlijk een uitzonderingssituatie is. In België bijvoorbeeld wordt grotendeels huisbrandolie (daar mazout genoemd) gebruikt. Na de ontdekking van de gasbel van Slochteren heeft de Nederlandse regering eind jaren zestig actief gepusht om andere vormen van verwarming de deur uit te krijgen. Mijn ouders hebben een huis gebouwd in de tweede helft van de zestiger jaren waarin eerst nog een kolenkachel gepland stond. Toen het uiteindelijk in 1967 bewoond werd had die al plaats gemaakt voor een gaskachel. Zo snel kunnen dingen gaan.

Ook in Kazachstan vormt gas naast kolen een belangrijke energiebron voor de verwarming van huizen en in de dorpen waarin een gasleiding is aangelegd stookt een groot deel van de mensen dan ook op die brandstof. Zij die het kunnen betalen tenminste want gas is duurder dan kolen en de armere gezinnen gebruiken het gas daarom alleen in de keuken.

Er is echter een duidelijk verschil tussen Nederland en Kazachstan. In Nederland zijn alle gasleidingen in de bodem weggewerkt. Door het hele land heeft men in korte tijd na de ontdekking van de bel bij Slochteren een landelijk dekkend netwerk van pijpleidingen ingegraven waarmee zelfs de meest afgelegen plekken werden bereikt. In Kazachstan gaat dat zo gemakkelijk niet. De bodem is op veel plaatsen rotsachtig, aardbevingen zijn een regelmatig terugkerend fenomeen en de toegepaste materialen zijn niet zo hoogwaardig als in Nederland. Om ongelukken te voorkomen heeft men er daarom voor gekozen om alle gasleidingen bovengronds aan te leggen.

Een bovengronds gasleiding heeft voor- en nadelen. Een voordeel is, dat breuken in de leiding snel opgemerkt worden. Een gaslucht in Zhabagly komt regelmatig voor en de oorzaak daarvan is in het algemeen snel getraceerd. Het gas waait snel weg en kan op die manier niet voor gevaarlijke situaties zorgen. Dat zou heel wat anders zijn als de ijzeren—en vaak ongecoate—leidingen onder de grond zouden liggen te roesten. Door gasophoping in kruipruimte of kelder was dan waarschijnlijk al menige woning in Kazachstan de lucht ingegaan.

Een nadeel van het bovengrondse gasleidingnet is dat het altijd in de weg zit. Om alle huizen te bedienen lopen de leidingen vaak aan beide straatzijden en ook over kruisingen, zijwegen etc. Op elke plek waar een vrachtauto zou moeten kunnen passeren zijn bogen in het leidingnet gemaakt die hoog en breed genoeg zijn voor de vaak volgepakte hooiwagens in de zomer. Het is een vrij ontsierend beeld van het dorpsgezicht, maar met de beschikbare technieken is er helaas geen minder opvallende veilige methode om het gas naar alle huizen te transporteren.

Op de foto de gasleiding voor het door ons aangekochte bouwterrein in het centrum van het dorp. De leiding loopt op zo’n 2,5 meter hoogte en is daarmee een aardige sta-in-de-weg. Bovendien zit er bij ons nog een aftakking naar de overkant van de centrale weg door Zhabagly. We hebben met de directeur van het lokale gasbedrijf gesproken over de mogelijkheid om bij ons de gasleiding toch onder de grond te leggen maar daarvoor is toestemming op oblastniveau (provincie) nodig en moet door een gespecialiseerd ingenieursbureau een projectplan worden gemaakt. Daarom kiezen we waarschijnlijk voor de eenvoudiger en goedkopere methode die ze indertijd ook bij het hoofdkantoor van het natuurreservaat hebben toegepast. We laten de gasleiding langs de erfgrens aan de zijkanten en achterkant van het terrein lopen waardoor we wel wat extra buizen moeten kopen, maar we nergens last hebben van leidingen dwars over ons terrein.

Veel mensen hebben thuis zo’n ding: een accuboormachine, ooit eens gekocht of gekregen voor verjaardag of Sinterklaas, die het grootste deel van de tijd ergens in een kast ligt. In Kazachstan heb ik er ook één. Een aantal jaren geleden in Nederland gekocht met een vrij grote accucapaciteit en daardoor erg handig in een land waar de stroomvoorziening nog niet op alle plekken doorgedrongen is en verlengsnoeren door al hun beschadigingen vaak eerder een probaat middel voor zelfdoding lijken, dan een inrichting om elektrische energie op gecontroleerde wijze over een gelimiteerde afstand te vervoeren.

Een paar jaar geleden hebben we de accuboormachine met succes gebruikt bij de installatie van ons schrikdraad bij de boerderij. Toen was de accucapaciteit nog voldoende om in één ruk door alle palen rond het terrein van de nodige gaten te voorzien voor de isolatoren. Dat is tegenwoordig wel anders. Eén van de grote problemen van accuboormachines is dat de capaciteit van de accupacks na enkele jaren sterk achteruit gaat. Leuk voor de verkopers van nieuwe packs en boormachines maar slecht voor de reguliere gebruiker zoals ik. Wie heeft er niet zo’n boormachine in de kast liggen die het bij aankoop hardstikke leuk deed, maar tegenwoordig nog nauwelijks in staat is om één gat in een muur te krijgen?

Op zich zijn Nikkel Cadmium en Nikkel Metaalhydride batterijen in staat om minimaal 10 jaar of 1000 ontladingen hun werk te doen. Ik heb hier in Nederland twee batterijen die ik in 1994 gekocht heb maar die nog altijd de maximale capaciteit van 4000 mAh halen. Het kan dus wél! De oorzaak van slecht wordende accupacks van accuboormachines moet in twee richtingen gezocht worden. Ten eerste worden dergelijke apparaten niet periodiek gebruikt. Vaak liggen ze maanden in een kast en worden dan even gepakt voor één of twee gaatjes of schroefjes. Om de accu maar weer vol te krijgen wordt hij dan vaak in de lader gezet zodat hij in ieder geval vol is; zonder eerst volledig ontladen te zijn. Bovendien zijn de meeste laders van boormachineaccu’s ronduit van belabberde kwaliteit. In ons geval zijn beide problemen van toepassing.

Een Nikkel Cadmium accu (en in mindere mate eentje met een Nikkel Metaalhydride vulling) heeft een geheugeneffect. Dit is het gevolg van een chemisch proces binnen in de accu dat er voor zorgt dat een accu die een aantal keren slechts tot de helft ontladen is, daarna denkt dat de maximale ontlading bereikt is wanneer slechts de helft van de capaciteit ontnomen is. De accuspanning zakt dan in en de gebruiker is daardoor geneigd de accu snel weer in de lader te plaatsen. Dat versterkt het geheugeneffect en na een aantal laadcycli is de capaciteit op die manier tot soms maar 30% van de originele capaciteit gedaald.

Lang hebben technici nagedacht over een manier om dat geheugeneffect op te heffen. Uiteindelijk heeft men de oplossing gevonden in een andere laadmethode. Bij conventionele laders wordt een accu met een constante spanning—en bij de duurdere apparaten met een constante stroom—geladen. Bij de nieuwste modellen die meestal gestuurd worden door een microprocessor wordt die laadstroom periodiek onderbroken en wordt met een korte puls de accu snel ontladen. Uiteraard zijn die korte pulsen niet zolang dat alle er net ingepompte energie weer verloren gaat, maar deze manier van periodiek laden en ontladen blijkt een zeer effectieve methode te zijn om het geheugeneffect tegen te gaan. Het is met dergelijke laders zelfs mogelijk om accu’s waarvan de capaciteit reeds ingezakt is weer tot op het oude capaciteitsniveau te krijgen. Ik gebruik voor mijn reguliere batterijen een dergelijke microprocessor gestuurde lader en dat is de reden dat de twee batterijen uit 1994 die ik hierboven aanhaalde nog steeds chemisch gezien kerngezond zijn. In het begin gebruikte ik een conventionele lader van een paar gulden waardoor die batterijen snel tot minder dan de helft van de capaciteit inzakten, na de aanschaf van de duurdere microprocessor gestuurde lader zijn ze weer op topniveau en zullen dat nog wel even blijven.

Nu is het verhaal voor accupacks van boormachines wat ingewikkelder. Degelijke packs hebben een behoorlijke spanning (tegenwoordig vaak 12 of 14,4 Volt, maar mijn model boormachine heeft zelfs een nominale accuspanning van 16,8 Volt) en bij dergelijke hoge spanningen is het genereren van een sterke ontlaadpuls geen triviale bezigheid. De mensen die nog wat natuurkunde kennis van de middelbare school in het achterhoofd hebben zitten zullen weten dat de elektrische energie kan worden berekend als het product van spanning en stroom, dus bij een hoge ontlaadstroom en hoge spanning moeten in korte tijd behoorlijk wat Watts weggewerkt worden. Dat moet opgelost worden met vrij zware elektronica en koelblokken en leidt bij een aculader voor een boormachine al gauw tot zo’n 100 euro aan elektronica en een laadapparaat van enkele kilo’s. Daar zit de gemiddelde consument die een accuboormachine wil kopen om af en toe op zolder eens een gaatje wil boren of een schroefje vast wil zetten niet op te wachten, dus praktisch alle boormachines—inclusief de meer professionele modellen—zijn uitgerust met een standaard lader met een constante spanning- of stroomlading en daarmee is een lange levensduur van de accu niet haalbaar.

Voor mij is de situatie anders. In Kazachstan kun je vaak met een reguliere snoerboormachine niet overweg en is een goede accuboormachine een must, geen hebbedingetje. Vandaar dat ik heb besloten tot een opwaardering van mijn laadapparaat en renovatie van één van mijn twee accupacks. Door een blikseminslag zo’n jaar geleden heeft de lader het al grotendeels begeven en afgelopen week gaf hij helemaal de geest. Als gevolgschade op de blikseminslag was nu de printplaat in de lader gescheurd. Bovendien is één accupack—waarschijnlijk ook door die blikseminslag—volledig kapot. Een acculading is nu nog goed voor zo’n 10 seconden boren, en daar kan zelfs een modern microprocessor gestuurd laadapparaat niets meer aan doen.

Het accupack laat ik renoveren door de Accu & batterijspecialist in Drachten. Dit is een bedrijf dat pas enkele maanden geleden zijn deuren geopend heeft, en gespecialiseerd is in het vervangen van kapotte accucellen in allerhande apparaten door nieuwe hoogwaardige exemplaren. Ik laat mijn kapotte Nikkel Cadmium cellen daar vervangen door hetzelfde aantal Nikkel Metaalhydride cellen, maar dan met een veel hogere capaciteit. Dat geeft mij het voordeel dat ik met dat accupack veel langer kan werken dan voorheen. Omdat ik toch een nieuwe acculader wil kopen maakt die ombouw van Nikkel Cadmium naar Nikkel Metaalhydride niets uit. Ik moet er alleen op letten dat ik een lader koop die zowel mijn nog in Kazachstan liggende en redelijk werkende Nikkel Cadmium blok aan kan en het nieuwe blok met hogere capaciteit, maar dat is voor de moderne laders geen probleem.

Verder schaf ik een accupack lader aan die microprocessor gestuurd is en zo een lange levensduur van het nieuwe pack, en revitalisering van mijn oude pack kan bewerkstelligen. Zelf heb ik de voorkeur voor de Voltcraft Charge Terminal 2500 die bij Conrad Elektronica te koop is. Hij heeft dezelfde mogelijkheden als mijn huidige microprocessor gestuurde batterijlader en is geschikt om accupacks tussen de 1,2 en 24 Volt op te laden. Slechts één nadeel, door het probleem van de energieafvoer dat ik hiervoor al even heb gemeld is het apparaat voorzien van een behoorlijke koeling en daardoor dito gewicht. 3,8 kilo weegt het beest dus dat is even sjouwen in de bagage.