In Nederland praten we altijd over het weer, maar eigenlijk is dat vrij onnodig. Het Nederlandse weer is vrij monotoon, miezerig, nat en winderig. Zelfs als het een zonnige dag is, is de lucht nog vaal wit van een restsluier van bewolking.
In Kazachstan is dat anders. Zonnig is echt zonnig, en slecht weer is ook echt slecht weer. Vandaag hebben we te maken met slecht weer. Vanuit het westen komen dreigende wolken op ons afstomen die ongetwijfeld voor een behoorlijke lading regen of sneeuw zullen zorgen.
De wereldomroep heeft november 2006 een enquete gehouden waaruit bleek dat Nederlanders in het buitenland het meest de kroket missen. Maar wat mij betreft mag de zure haring daar ook bij. In 2004 hebben we al eens pogingen gedaan om zelf zure haring te maken maar de zwangerschappen van Elmira hebben dat project even stil gelegd. Terwijl veel vrouwen tijdens de zwangerschap verzot zijn op augurken en andere zure producten was alleen de gedachte aan azijn voor haar al genoeg om gillend weg te rennen, laat staan de geur.
Die tijd is nu voorbij en daarom kan het experiment weer worden opgestart. De zoute haringen die hier verkocht worden zijn beduidend groter dan heden ten dage in Nederland. De vijf haringen die Elmira op de markt heeft gekocht wogen samen meer dan een kilo. Volgens wikipedia hoort de volwassen haring uit de Atlantische oceaan zo’n 45 centimeter te zijn. Zulke heb ik in Nederland al lang niet meer gezien wat min of meer bevestigt dat de grote fabrieksvissersboten alleen nog maar jonge en jong volwassene haringen uit het water vissen. Ze hebben geen tijd meer om te volgroeien.
De vorige keren had ik nog wat moeite om de haringen goed op smaak te brengen. Deze keer heb ik daarom nog wat recepten op internet nagespeurd en naast de ui, azijn, suiker en laurierblaadjes zijn nu ook witte peper en dille toegevoegd. Mijn ervaring is dat witte peper uitstekend combineert met vis. Het geeft aan de flauwe smaak die vis vaak heeft net iets pittigs zonder dat het branderig wordt zoals dat met zwarte peper het geval is.
Het resultaat zal ik over een week kunnen proeven. Dan moeten de haringen in de tweeliterse inmaakpot voldoende op smaak gekomen zijn om als een volleerde zure haring in mijn maag terecht te mogen komen.
Kazachstan heeft een landklimaat en dat heeft zo zijn invloed op de wisselingen van het weer. Vorige week heb ik bij een strak blauwe hemel en een temperatuur van bijna 20 graden heerlijk op ons bouwterrein aan de omheining kunnen werken, maar de zuidwesten wind die toen heerste is omgeslagen in een oostenwind waarbij koude lucht vanuit Siberië wordt aangevoerd. Het effect is direct merkbaar. Vannacht is zo’n 10 centimeter sneeuw gevallen. Overdag is het nog wel warm dus die sneeuw dooit wel vrij snel weer weg, maar het geeft wel aan hoe snel het weer hier in Kazachstan kan veranderen.
Een weblogbericht dat lijkt op de andere, maar het eigenlijk niet is. Want dit bericht tik ik in terwijl mijn computer en de belangrijkste andere elektrische zaken bij ons thuis van stroom worden voorzien door een pruttelende Chinese generator. Dat we een generator hebben komt door de huidige energiesituatie in Centraal Azië. Ondanks dat Kazachstan onmetelijke voorraden olie, gas, steenkool en uranium heeft is de beschikbaarheid van elektrische energie maar beperkt. Die wordt voornamelijk opgewekt met waterkracht in de naburige bergachtige landen zoals Kirgizië. Doordat het het afgelopen jaar niet overdadig geregend heeft en het verbruik door de toenemende beschaving steeds meer toeneemt—denk alleen al aan het aantal airconditioners dat de rijkere mensen in warme steden als Shymkent laten installeren—heeft het waterniveau in de stuwmeren een alarmerend laag niveau bereikt.
Op zich is dit geen nieuw fenomeen. Als sinds de zomer wordt de elektriciteit onder het mom van besparing in ons deel van Kazachstan periodiek uitgeschakeld en zijn er conferenties op persidentiëel niveau tussen de betrokken landen over hoe het probleem op te lossen. Maar een korte termijn oplossing is er niet. Stuwmeren heb je niet in één herfst gebouwd en die moeten bovendien nog vollopen. Ook centrales op kolen olie of kernenergie haal je niet bij de bouwmarkt op de hoek. Daarom zal dit probleem nog wel even voort blijven duren, in ieder geval deze winter maar naar ik vrees nog wel wat langer.
Bij slecht weer is het niet zo erg. De generator aan, en lekker achter de computer of wat prutsen hier of daar in huis. Maar bij mooi weer is het lastig als je net al het ijzerwerk en het lasapparaat uit de container hebt gesjouwd, de zware krachtstroomkabels hebt uitgelegd en poef de stroom wegvalt. Dan kan al die zware rommel weer naar binnen en net als je dat gedaan hebt schakelt ergens in een centrale schakelruimte iemand jouw deel van het net weer in.
Maar we blijven vrolijk en als het niet beter wordt dan dit kunnen we altijd nog een generator aanschaffen die zwaar genoeg is om ons lasapparaat te trekken. Maar liever natuurlijk gewoon stroom uit het transformatorhokje.
Gevallen bladeren, bladeren in allerlei kleuren nog hangend aan de bomen en besneeuwde berghellingen op de achtergrond zijn de herfstkleuren in ons deel van Kazachstan.
In het natuurreservaat bij ons dorp komt een zevental slangensoorten voor en van enkelen strekt het leefgebied zich uit tot voorbij ons dorp. Eén daarvan is de Dione rattenslang waarvan er vandaag een exemplaar onder ons wasrek doorkronkelde.
Rattenslangen zijn niet-giftige slangen met een rustig karakter. Daarom worden ze ook wel door mensen thuis in terrariums gehouden. De Dione rattenslang leeft van vogeleieren en is daarom een goede boomklimmer. Dit exemplaar hebben we vriendelijk de toegang tot ons terrein ontzegd en buiten het erf naar een gevelde boom verwezen. vanaf daar zal hij ongetwijfeld zijn weg wel vinden.
Sinds een aantal maanden is mijn schoonvader hoofd waterleiding en riolering in het dorp. Praktisch gesproken houdt dit in dat de lekken in de ondergrondse waterleidingen gedicht moeten worden en de verstoppingen in de riolering geopend. Dat je bij het woord verstopping niet te licht moet denken bewijst deze foto. Veel putdeksels zijn in de jaren na de val van het communistische regiem gestolen om verkocht te worden aan oud-ijzer handelaren en handige bewoners hebben de gevaarlijke open gaten deels dichtgegooid met stenen en grond.
Het is dorpsfeest in Donkerbroek en een traditionele component daarvan is de optocht. Deze twee jeugdige deelnemers willen ook een gooi naar de prijzen doen voor het mooist versierde vehikel. De foto toont wel welk verschil een volledig handmatig ingestelde spiegelreflexcamera kan maken. In het late avondlicht moesten de meeste fotograferende omstanders zich al behelpen met flitslicht maar mijn spiegelreflexcamera deed het nog prima met diafragma op f/4.5 en een sluitertijd van 1/20 sec. Meetrekken van de camera met de beweging van de fiets bij die lange sluitertijd laat het hier lijken alsof de fiets los is gekomen van de achtergrond en van het wegdek.
