Als fervent lezer van het weekblad Donald Duck zie ik regelmatig stripverhalen waarin hij in zijn auto zit. Kleiner dan alle andere auto’s in Duckstad, en altijd met het nummerbord 313.
Het lijkt op het eerste gezicht een fantasieauto, een tweezitter met een kofferbak waarin opengeklapt de neefjes kunnen plaatsnemen. In werkelijkheid blijkt deze auto echter geïnspireerd te zijn door een model dat tussen 1938 en 1941 daadwerkelijk in de Verenigde Staten te koop was. De auto werd gefabriceerd door de Bantam fabriek en in verschillende uitvoeringen zijn er totaal zo’n 7000 exemplaren van gebouwd. Door de Tweede Wereldoorlog stopte de productie en richtte de Bantam fabriek zich volledig op het ontwerp van haar andere product, de Jeep.
Een Bantam die model heeft gestaan voor Donald’s auto is een gewild collectorsitem tegenwoordig. Het heeft van formaat een beetje weg van de Fiat 600 of Suzuki Alto, maar qua stijl heeft het wel wat meer.
Er is een website die veel aandacht besteedt aan de Bantam modellen en er zelfs een hele fotogallerij op nahoudt.
Af en toe maak je een foto, en pas thuis zie je dat je een heel bijzonder kiekje gemaakt hebt. Deze foto heb ik gemaakt van beppe bij de spoorweg overgang van Abaïl bij Zhabagly. De foto was eigenlijk om te tonen hoe lang de goederentreinen in Kazachstan zijn.
Maar kijk eens goed op de foto naar de wagon die links juist het beeld uitrijdt. Er ligt iemand achter de container verscholen. Ik heb het detail in de foto uitvergroot in de rode cirkel geplaatst. De lifter lijkt heerlijk te ontspannen op zijn rode matje dat hij achter de container heeft uitgerold. Een typisch geval van zwartrijden.
Drie jaar geleden heb ik in Kazachstan al eens een gevaar op de weg gesignaleerd. Recentelijk heeft deze coureur zich ook in Nederland laten zien. Gelukkig bleef de schade beperkt, waarschijnlijk omdat de Solex met twee lekke banden niet zo snel meer wilde.
In de Sovjet tijd werd in Kazachstan grotendeels van bovenaf bepaald welke activiteiten in een bepaald gebied plaats zouden moeten vinden. Het dorp Mitsjoerin niet ver van Zhabagly werd aangewezen als leverancier van appels. Een kolchoz werd gesticht en grote boomgaarden geplant. De appels waren deels bedoeld voor directe consumptie, en deels als grondstof voor de azijnfabriek in het dichtbij gelegen Tjulkebas.
Na de onafhankelijkheid is de kolchoz vrij snel gesloten en zijn de boomgaarden in privé handen overgegaan. De appelen worden nu deels verkocht in stalletjes langs de weg van Shymkent naar Almaty die slechts enkele kilometers van Mitsjoerin verwijderd is. Deze stalletjes zijn dag en nacht bemand en appels en walnoten kunnen er per emmer worden gekocht.
Vandaag hebben we er zelf een emmertje appels weggehaald. De voorraad uit Mitsjoerin is kennelijk op, of te duur, want alle appels die we hebben gekocht zijn geimporteerd uit China en voorzien van Chinese tekens die er op een slimme manier zijn ingeëtst, mogelijk door de appel af te plakken met een sjabloon en vervolgens in zonlicht te leggen.
Ik heb geen kennis van de Chinese taal, dus als een lezer toevalig weet welke tekst er op deze appel staat is een reactie van harte welkom.
Wie dacht dat één April grappen een typisch Nederlands gebruik waren komt—letterlijk—bedrogen uit. Ook in Kazachstan hebben ze er een handje van. Elmira was trouwens vandaag niet erg blij met deze gewoonte.
Om zes uur in de ochtend kwam haar vader—die vaak vroeg opstaat—Elmira’s slaapkamer binnenstormen. Er was telefoon uit Nederland, Lammert had gebeld zo vertelde hij. Met de slaap nog in de ogen liep ze naar de telefoon. Als ik zo vroeg uit Nederland zou bellen dan moest er wel iets belangrijks zijn. Toen ze de hoorn had aangenomen en haar vader lachend bij de deur stond had ze het door. Ze was er met beide benen ingetrapt.
Mijn zus die vele jaren in Nederland als apotheker heeft gewerkt kijkt soms vreemd op van de medische middelen die in Kazachstan voorhanden zijn.
Aan de oostkant van de Oeral gebruikt men van oudsher een huismiddeltje om oren te ontdoen van overtollig oorsmeer en ongerechtigheden. In dit procedé wordt een krant opgerold tot een trechter. Het dunne deel van de trechter wordt in het oor gestopt en de krant wordt aan de andere kant met een lucifer aangestoken. Door de trek die ontstaat wordt het oorsmeer uit het oor getrokken. Mogelijk vergemakkelijkt dit proces doordat het oorsmeer door de warmte van de vlam wat dunner wordt.
Dit huismiddeltje is sinds kort in verbeterde vorm te verkrijgen bij de betere apotheek. Het is al enige jaren in Rusland verkrijgbaar, maar in sommige apotheken in Almaty is het nu ook te verkrijgen. Deze fabrieksmatige versie van de opgerolde krant bestaat uit een langzaam brandende buis van zo’n 20 centimeter lang die in het oor wordt gestoken. De laatste centimeters van de buis zijn intern bekleed met aluminiumfolie waarop het vuil zich afzet. Wegens goede resultaten van dit middel bij Elmira’s familie in Rostov in Rusland besloten we in Almaty een proefpakketje te kopen. Vanavond was ik het eerste slachtoffer.
Na een massage van het oor met babyolie lig ik hier nog schijnbaar ontspannen te wachten op de dingen die komen gaan.
Er blijkt een behoorlijke vlam te ontstaan bij het aansteken van de pijp. Elmira had mij verklaard dat er “alleen wat rook” uit zou komen, maar dit is andere koek. De lach is dan ook van mijn gezicht verdwenen…
Tijdens de ongeveer zeven minuten die de pijp nodig heeft om tot de aangegeven lijn op te branden hoor ik continu het suizen van een schoorsteen met daardoor een tikkend geluid dat veel overeen komt met het spatten van harshoudend hout in een open haard; alsof het oorsmeer door de vlam wordt opgebrand. Aan het eind van de schoonmaakbeurt hebben we het ondereind van de buis open geknipt om het resultaat te zien. Duidelijk is bovenin de foto op het aluminiumfolie het afgezette oorsmeer te zien.
Nou nog kijken of het inderdaad resultaat gehad heeft. “He, Wat zeg je Elmira?”.
Oh ja, bijna vergeten, ik hoor nu tijdelijk even wat slechter door de watten die een kwartier in het oor moeten blijven.
Voor de liefhebbers die het ook eens willen proberen, de website van de fabrikant is te vinden op www.fitosvechi.ru.
Op het internet komen veel quizen voor. Met sommige kun je uitzoeken welke politieke partij het beste bij je past, met anderen leer je van welke muziekstijl je het meeste houdt. Recent kwam ik een quiz tegen waarmee je kunt bepalen op welk karakter uit Sesamstraat je lijkt. Nadat ik alle vragen had ingevuld berekende de computer dat Elmo uit Sesamstraat het beste bij mij past. Ik denk ook wel dat dat klopt. Elmira noem ik ook meestal ElmÃé op dezelfde toon waarop Elmo gewoonlijk spreekt. De beschrijving zoals die uit de quiz kwam:
Je bent ELMO. Je bent schattig en iedereen houdt van je. Je bent een goede vriend die niet zomaar anderen laat vallen. Je kwetst nooit iemand en je eigen gevoelens worden zelden gekrenkt. Het leven is een luchtig briesje. Je bent doorgaans geestig en luchtig. Pas op voor een dolk in de rug en je hebt geen zorgen.
Well, for those who know me…
Zodra je vanaf de snelweg Almaty-Shymkent naar het noorden rijdt kom je in het steppe gebied. Bomen zijn hier niet meer, alleen eindeloze glooiende hellingen. De paar mensen die hier nog wonen houden alleen schapen en ezels. Voor koeien is het klimaat hier te warm en droog. Dat ook de ezels wel eens een koel plekje willen toont deze foto. De bushalte wordt bij gebrek aan wachtende passagiers dankbaar gebruikt om bescherming te zoeken tegen de zon.
